ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 661

ขณะที่มู่กุยฝานคุยกับคนในครอบครัวนี้ ซู่เป่าก็ลุกขึ้นวิ่งไปเล่นของเล่นกับเด็กน้อยสองคนนั้น

คนชราทั้งสองพูดคุยเป็นเพื่อนมู่กุยฝานที่เป็น ‘เถ้าแก่’ หญิงสาวป้อนของกินให้เด็กเล็กคนนั้นเป็นระยะ และมองซู่เป่ากับซูเหอเวิ่นเป็นครั้งคราว เห็นพวกเขาเล่นกันอย่างมีความสุขก็ไม่สนใจอีก

ซู่เป่ากับซูเหอเวิ่นเล่นของเล่นกับเด็กสองคนนั้น วิ่งเข้าวิ่งออกกับพวกเขาไปพลางมองประเมินห้องไปด้วย

นี่เป็นห้องที่มีสองห้องนอนหนึ่งห้องรับแขก นับว่าไม่ใหญ่มากและไม่เล็กมาก ห้องที่คนชราอาศัยค่อนข้างเล็ก ห้องนอนหลักที่ใหญ่หน่อยวางเตียงที่มีขนาดเกินสองเมตรเอาไว้หลังหนึ่ง น่าจะปรับแต่งเอาเอง ระหว่างไม้แผ่นใต้เตียงยังหนุนด้วยอิฐไว้สองสามก้อนอีกด้วย

“เตียงของพวกเธอใหญ่จัง นอนกันกี่คนเหรอ” ซู่เป่าถามขึ้น

เด็กทั้งสองคนแย่งกันตอบ “ฉันแล้วก็พ่อแม่ฉัน น้องสาว แล้วก็พี่ชายฉัน พวกเราห้าคน!”

ซูเหอเวิ่นว้าวขึ้นมาเสียงหนึ่ง เตียงสองเมตรหลังหนึ่งนอนกันห้าคน พูดตามตรงก็ค่อนข้างแออัดนิดหน่อย

เตียงยุ่งเหยิงเล็กน้อย ใต้เตียงเป็นห้องเก็บของ เต็มไปด้วยข้าวของ

ซูเหอเวิ่นเห็นกระเป๋าเครื่องมือใบหนึ่งวางอยู่ใต้เตียง เหมือนกับกระเป๋าเครื่องมือในวิดีโอใบนั้นอยู่หน่อยๆ เขาขนลุกขึ้นมาในทันใด

“น้องซู่เป่าๆ...จะ จะซ่อนไว้ใต้เตียงไหม...”

พวกเขามาหาศพ

ซู่เป่าส่ายหน้า “ไม่ใช่”

ช่วงเวลาแบบนี้ แน่นอนว่าต้องให้พวกพี่พันเขาออกมาสิ!

หาของอย่างลับๆ ล่อๆ มีอะไรจะเทียบกับเหล่าผีได้

ซู่เป่าเขย่าน้ำเต้าวิญญาณ พวกผีหลายใจ ผีดวงซวย ผีขี้ขลาดเขาก็ออกมาแล้ว

“พี่พัน รบกวนด้วยนะคะ!”

ก่อนมาเธอบอกเอาไว้ล่วงหน้าแล้วว่าอยากให้ช่วยหาของ

ผีขี้ขลาดพยักหน้า แล้วพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า “วางใจเถอะ ต้องช่วยเธอหาเจอแน่”

ซู่เป่า “อืมๆ”

เหล่าผีแยกย้ายกันไปหารอบๆ

ผีหลายใจหาในห้อง ผีหนึ่งตนหาหนึ่งห้องก็เพียงพอแล้ว

ผีดวงซวย ผีขี้ขลาด ผีชุดแต่งงาน ผีทึ่ม ผีขี้แยและผีดื้อรั้นออกไปข้างนอก ผีหนึ่งตนหาหนึ่งชั้น

ผีดื้อรั้นบ่นพึมพำๆ “ฉันเป็นผีร้ายมาตั้งหลายปีขนาดนี้ ไม่ได้เป็นเพื่อมาหาของสักหน่อย”

สีหน้าของผีขี้ขลาดไร้อารมณ์ “น้ำเต้าวิญญาณไม่เก็บผีไร้ประโยชน์เอาไว้”

ผีดื้อรั้น “...”

เมื่อนึกถึงตอนที่น้ำเต้าวิญญาณกลืนไอดำลงไป

เขาก็หุบปากไปเงียบๆ จากนั้นก็พูดขึ้นพร้อมทั้งเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “นี่ พูดจริงๆ นะ พี่อคติอะไรกับผมหรือเปล่า หรือว่าเรามีความแค้นอะไรต่อกันเหรอ ทุกครั้งที่พี่พูดเหมือนกับผมติดค้างพี่อยู่ห้าล้านอย่างนั้นแหละ”

ผีขี้ขลาดหึเสียงหนึ่ง จากนั้นก็ลอยขึ้นไปชั้นบน

ผีดื้อรั้นทำหน้าผีใส่เขาทีหนึ่ง จากนั้นก็บ่นพึมพำ “ประสาท”

บ้านที่สร้างขึ้นเองหลังนี้มีหกชั้น พวกผีขี้ขลาดเขาหาทั่วทั้งตึกแล้วก็ไม่เจออะไร แม้แต่ห้องของคนอื่นก็เข้าไปรื้อค้นมาหมดแล้ว

ผีหลายใจเองก็หาเสร็จแล้ว เธอพูดขึ้นอย่างสงสัยว่า “ในห้องก็ไม่มี เขาเอาศพไปซ่อนไว้ที่ไหนกันนะ ช่างทำให้คนปวดหัวจนแทบจะระเบิดจริงๆ!”

ผีดวงซวยพูดขึ้นว่า “เป็นไปได้ไหมที่จะไม่ได้เอาศพกลับมา!”

ผีขี้ขลาดส่ายหน้า “เป็นไปไม่ได้ เพราะมีคนมากมายสนใจเรื่องหญิงสาวที่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ถ้าเอาไปทิ้งถังขยะต้องถูกคนเจอแน่ๆ ถ้าตั้งใจไปทิ้งศพก็จะเผยพิรุธได้ง่าย อีกอย่างทางการสืบหามานานขนาดนั้นแล้วก็ยังไม่พบศพนิรนามเลย”