ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 662

ผีถูกทำให้กลัวได้ไหม ได้

ผีดวงซวยกลัวจะตายอยู่แล้ว

“ให้ตายเถอะๆ! ใครทำฉัน!” ผีดวงซวยดึงตัวเองออกมาพลางตะโกนด้วยความโกรธแค้น

ผีหลายใจกับผีขี้ขลาดหันตัวแล้วจากไป “ไปๆ ไปรายงานซู่เป่ากัน”

ผีชุดแต่งงานชะโงกศีรษะ “เป็นยังไงบ้าง เจอไหม รีบบอกข้ามาสิ!”

เธอรีบตามไป

ผีดวงซวยเช็ดหน้าทีหนึ่ง เขาเดือดดาล “ไอ้พวกคนเลวเอ้ย! เก่งแต่หลอกเพื่อนร่วมทีม! มีคนอย่างพวกเธอฉันละยอมจริงๆ!”

ซู่เป่านั่งขัดสมาธิอยู่บนเสื่อรองคลาน หยิบบล็อกไม้มาต่ออย่างตั้งใจ

ซูเหอเวิ่นใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เขามองไปข้างนอกเป็นครั้งคราว และไม่รู้ว่าผีเหล่านั้นกลับมาหรือยัง

มู่กุยฝานคุยตั้งแต่เรื่องพวกจางหย่งเฉวียนเขามาทำงานในเมืองตั้งแต่เมื่อไรไปจนเรื่องแพมเพิร์ด แล้ววกกลับมาคุยเรื่องชายชราเป็นโรคความดันโลหิตสูงกินยาอะไรจนถึงช่างไฟต้องมีความสามารถอะไรบ้าง...

ในที่สุดก็เห็นเงาคนสายหนึ่งปรากฏขึ้นที่ประตู

จางหย่งเฉวียนกลับมาแล้ว!

จางหย่งเฉวียนเห็นคนแปลกหน้านั่งอยู่ในบ้านก็ตกตะลึง เท้าที่กำลังจะเหยียบเข้าประตูมาหยุดชะงักโดยไม่รู้ตัว

มู่กุยฝานชำเลืองมองเท้าของเขาทีหนึ่ง จากนั้นก็พูดขึ้นพลางยิ้มน้อยๆ “คุณจาง กลับมาแล้วเหรอครับ”

จางหย่งเฉวียนนิ่งไปเลยจริงๆ

เมื่อได้ยินประโยคนี้ของมู่กุยฝานแล้ว ปฏิกิริยาแรกคือถอยหลังไปก้าวหนึ่ง เดิมคิดจะวิ่ง แต่ไม่นานก็หันตัวกลับมายืนอยู่ที่เดิม บนหน้ามีความตกตะลึงที่ยากจะสังเกตเห็น

ภรรยาของเขารีบพูดขึ้นในทันใด “เหล่าจาง คุณทำอะไรน่ะ! อย่างกับท่อนไม้จริงๆ ยังขี้ขลาดเหมือนแต่ก่อนไม่มีผิด เห็นหน้าหัวหน้าก็จะหนีซะงั้น!”

จางหย่งเฉวียนสงสัย “หัวหน้า?”

มู่กุยฝาน “อืม มาจ้างคุณไปทำงานหน่อยน่ะครับ วันละสามพัน กินฟรีอยู่ฟรี แต่อาจจะอยู่ไกลจากบ้านนิดหน่อย”

สองคนชราในห้องและภรรยาของจางหย่งเฉวียนเบิกตาโพลง

วันละสามพัน!

ไม่นึกเลยว่าเถ้าแก่จะมาเพื่อจุดประสงค์นี้?

มู่กุยฝานยิ้มเล็กน้อย “แต่ว่าเป็นโปรเจกต์ลับ ต้องไปต่างถิ่นต่างเมือง หนึ่งปีถึงจะกลับมาได้ครั้งหนึ่ง ระยะเวลาของงานก่อสร้างอยู่ที่หนึ่งปีถึงสองปี”

สีหน้าของจางหย่งเฉวียนซีดเซียว

เขาเดาอะไรบางอย่างได้

เขาเป็นช่างไฟมานานหลายปีขนาดนั้น มีงานจ้างรายวันวันละสามพันที่ไหนกัน

ต่อให้เป็นซ่อมบำรุงไฟฟ้าแรงดันสูงก็ไม่สูงขนาดนั้น

เขาพูดขึ้นอย่างอึกๆ อักๆ “งาน...งานอะไร ไปที่ไหนเหรอครับ...”

ภรรยาของเขารีบตำหนิขึ้นในทันที “ให้ตายเถอะ! ฉันละยอมคุณจริงๆ! เมื่อกี้เถ้าแก่เขาก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าเป็นโปรเจกต์ลับ คุณยืนพูดอะไรอยู่ที่ประตูน่ะ!”

“เร็วเข้าสิ เข้ามาในบ้าน”

หญิงชรารีบพูดขึ้นว่า “ให้ตายเถอะ ไม่ได้ฉันก็จะพาเด็กๆ ออกไปละกัน...”

มู่กุยฝานรู้ตั้งแต่เข้าประตูมาแล้ว จางหย่งเฉวียนหาเลี้ยงครอบครัวเพียงคนเดียว

พ่อแม่ชราของเขาเป็นโรคหลอดเลือดสมองอัมพาตครึ่งซีก แขนขาอ่อนแรง ต้องการการดูแล แม่ชราอายุเยอะแล้ว หลังค่อม ทำได้เพียงงานจุกๆ จิกๆ เท่านั้น

ความรับผิดชอบในบ้านตกไปอยู่ที่ลี่เจวียนภรรยา ลี่เจวียนดูแลคนชราทั้งสองและลูกสามคน ไปรับไปส่งเข้าเรียน ซื้อกับข้าวทำอาหาร...

ครอบครัวนี้ไม่ง่ายเลยจริงๆ มีภาพจำลองของเกษตรกรที่เข้ามาทำงานในเมือง

จี้ฉางกอดแขน นั่งขัดสมาธิลอยอยู่ข้างๆ มองไปนอกหน้าต่าง