ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 669

ซู่เป่าจะไปดูพายุไต้ฝุ่น นายหญิงบอกว่าไปไม่ได้ หันหลังแวบเดียวมู่กุยฝานก็พาซู่เป่าวิ่งออกไปด้านนอกแล้ว

นายหญิงซูโทรศัพท์เข้ามาด้วยอารมณ์โมโหสุดขีด “มู่กุยฝาน เธอพาเด็กๆกลับมาเดี๋ยวนี้！จะไปดูพายุไต้ฝุ่นทำไม ไม่กลัวว่าจะถูกพายุพัดลอยไปหรือ！”

มู่กุยฝานแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง “ดูพายุไต้ฝุ่น？ดูพายุไต้ฝุ่นอะไร？พวกเราไม่ได้ไปดูพายุไต้ฝุ่น แต่จะไปดูลุงหกของซู่เป่าต่างหาก”

นายหญิงซู “…”

มู่กุยฝานยังคงแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องต่อไป “ลุงหกของเธออยู่ที่จือเจียงใช่ไหม？อยู่ดีๆเจ้าตัวเล็กก็บ่นว่าคิดถึงลุงหกขึ้นมา”

นายหญิงซู ถ้าฉันเชื่อเธอก็บ้าแล้ว！

พายุไต้ฝุ่นกำลังอยู่ที่จือเจียง

พ่อ/ลุงเขยที่ไม่เอาไหน พาเด็กๆเดินทางออกไปทันที

ครั้งนี้ซูเหอเหวินก็ตามไปด้วย ก่อนปิดเทอม： ออกไปเที่ยว？อ่านหนังสืออยู่บ้านดีกว่า ไม่มีทางที่จะออกไปเที่ยวข้างนอก

แต่ตอนนี้ ：อ่านหนังสือร้อยเล่มก็ต้องเดินทางไปร้อยลี้ เด็กๆควรจะต้องออกไปดูโลกภายนอกบ้าง

ข้ออ้างนี้ฟังแล้วก็สมเหตุสมผลดี

ซูเหอเวิ่นมองพี่ชายด้วยสายตาขวาง ส่วนซูจื่อซีกับหานหาน คนหนึ่งเหม่อลอยอีกคนหนึ่งพูดจาตื่นเต้นดีใจ บอดี้การ์ดและคนเป็นพ่ออย่างมู่กุยฝานได้หยิบหนังสือมาด้วยหนึ่งเล่ม...ศึกษาวิธีขับเครื่องบินลำใหญ่

ถ้าขับเป็นแล้วครั้งต่อไปก็ขับเครื่องบินลำใหญ่ออกไป เครื่องบินส่วนตัวของตระกูลซูมักจะจอดทิ้งไว้ที่สนามบินอย่างไร้ประโยชน์มาหลายครั้งแล้ว

เครื่องบินได้ขับมาถึงเขตแดนของมณฑลจือเจียง ผลกระทบจากพายุไต้ฝุ่นไม่รุนแรง ยังสามารถบินมาถึงปลายทางได้

ต่อไปก็ต้องขับรถยนต์แล้ว

“ยู้ฮู~ในที่สุดก็จะได้เจอลุงหกแล้ว！” ซู่เป่าเกาะอยู่ข้างหน้าต่างอย่างดีใจ และมองดูฝนที่ตกอยู่ข้างนอก

ฝนตกไม่หนักมาก รถยนต์สามารถขับผ่านไปอย่างราบรื่น

เป็นไปตามประโยคที่มู่กุยฝานมักพูดเป็นประจำ ขอเพียงแค่ซู่เป่าต้องการ ไม่ว่าจะไปที่ไหนลมพายุฝนก็ไม่สามารถขัดขวางเขาได้

ซู่เป่าหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา และโทรหาลุงหก

“ฮัลโหล ลุงหกใช่ไหมคะ？”

ซูจิ่นม่ออดหลับอดนอนมาหลายคืนเพื่อแก้ไขปัญหาชิ้นส่วนอะไหล่ เมื่อได้รับโทรศัพท์จากซู่เป่า หัวสมองจึงยังไม่สามารถตอบสนองได้อย่างเต็มที่

“เธอเป็นใคร？” เขาเอ่ยปากถาม

ซู่เป่าตอบว่า “ลุงหกยังมีหลานสาว（外甥女ลูกสาวของพี่สาวหรือน้องสาว）ที่ไหนอีกหรือ？”

ซู่เป่าเกิดความสงสัย ลุงหกน่าจะไม่มีหลานสาวที่ไหนอีกแล้วสินะ ส่วนพี่หานหานคือหลานสาว（侄女ลูกสาวของพี่ชายหรือน้องชาย）

คนที่เรียกเขาว่าลุงหกก็มีแค่เธอเท่านั้น！

ซูจิ่นม่อเรียกสติกลับมาได้สักที จากนั้นก็พูดอย่างตื่นเต้นดีใจว่า “ซู่เป่าเองเหรอ！อยู่ดีๆทำไมถึงโทรหาลุงหกได้ล่ะ”

ซู่เป่าตอบไม่ตรงคำถาม “เพราะว่าลุงหกไม่ชอบรับสายโทรศัพท์ไง！”

ซูจิ่นม่อไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “ลุงหกทำงานวิจัยทดลอง มักจะไม่ค่อยได้สังเกตโทรศัพท์มือถือว่าวางอยู่ที่ไหน”

ซู่เป่าทำเสียงสงสัย “เอ๊ะ ถ้าหากว่ามีคนต้องการติดต่อคุณลุงจะทำยังไงดีล่ะ？”

ซูจิ่นม่อทำเสียงอ่อนโยนขึ้นมา ถ้าหากคนไม่เคยเห็นหน้าเขา ก็คงคิดว่าเขาเป็นเด็กที่มีอายุแค่สิบหกสิบเจ็ดปีเท่านั้น “พวกเขาก็จะโทรศัพท์ไปที่เบอร์สำนักงานไง เพราะที่เบอร์สำนักงานจะมีผู้ช่วยคอยรับสายให้ลุงหก จากนั้นผู้ช่วยก็จะมาหาลุงหกเอง”

ซู่เป่าจึงเข้าใจสักที “เป็นอย่างนี้นี่เอง ลุงหก ตอนนี้พวกเรามาถึงที่จือเจียงแล้วนะ！”