ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 670

“รู้แล้ว” เขาตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

นายหญิงซูกำลังจะวางสาย แต่ก็อดใจไม่ไหวที่จะพูดว่า “รักษาสุขภาพด้วย อย่าอดหลับอดนอนบ่อยๆล่ะ”

ซูจิ่นม่อพยักหน้าอย่างเงียบๆ

อีกด้านหนึ่ง

ซู่เป่ากับพ่อมาถึงที่บ้านของลุงหกแล้ว

บรรยากาศดีมาก ข้างๆเป็นจุดบรรจบกันของแม่น้ำรอบเมืองกับทะเลสาบ เป็นลักษณะอาคารคอนโดสูง

ซู่เป่ากดรหัสลงไป หลังจากนั้นเสียงดนตรีเปิดประตูก็ดังขึ้น มีเสียงหุ่นยนต์ที่นุ่มนวลพูดขึ้นว่า “ต้อนรับกลับบ้าน เจ้านาย”

มีพายุไต้ฝุ่นเข้า อากาศมืดครึ้ม เสียงพูดอัตโนมัติดังขึ้นมา หลอดไฟในห้องก็ทยอยกันส่องสว่าง

ม่านหน้าตาก็เปิดอัตโนมัติ ตู้รองเท้าข้างประตูก็เลื่อนออกมาพร้อมกับเก้าอี้หนึ่งตัว และรองเท้านุ่มๆที่ถูกฆ่าเชื้อแล้วก็ยื่นออกมาด้วย

ซู่เป่าถึงกับตาค้าง “ว้าว เหมือนในหนังเลย！”

ซูเหอเวิ่นตกตะลึง “เหมือนบ้านของไอรอนแมนเลย！”

แสงไฟระยิบระยับด้วยเทคโนโลยี ห้องรับแขกแบบหลุมที่กว้างขวางตั้งอยู่กลางห้อง ซึ่งเป็นโซฟาแบบฝังติดอยู่กับที่

ข้างห้องรับแขกเป็นมุมหนังสือแบบเปิดโล่งซึ่งมีผนังห้องเพียงด้านเดียว ผนังห้องก่อตัวขึ้นจากเครื่องกลต่างๆ ประกายแสงสีขาวนวลอ่อนๆ

ในเวลานี้ กลางห้องมีมนุษย์เสมือนจริงปรากฎตัวขึ้นมา

ขาเรียวยาวสวมถุงน่องสีดำและชุดยูนิฟอร์มกับทรงผมดัดลอนใหญ่..

มู่กุยฝาน “เฮ้อ…”

คนหนุ่มนี่ช่างเหลือเกินจริงๆ...

แม้ว่าเขาจะเป็นคนหนุ่มเหมือนกัน

“เมื่อตรวจสอบได้ว่ามีแขกของเจ้านายเข้ามา...เอ๊ะ เจ้านายล่ะ？”

ซู่เป่ามองดูมนุษย์เสมือนจริงด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ผีหลายใจโผล่หัวออกมาพร้อมกับพูดอย่างประหลาดใจว่า “มีความเป็นมนุษย์อยู่เหมือนกัน ยังรู้จักถามหาเจ้านายอีกด้วย？”

มนุษย์เสมือนจริงทำสีหน้ารู้สึกสงสัย หยุดนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะพูดขึ้นว่า “ได้รับคำสั่งจากเจ้านาย วันนี้เจ้านายจะเลิกงานดึก เถียนเถียนจะคอยดูแลต้อนรับทุกคนเอง”

มนุษย์เสมือนจริงเถียนเถียนกระพริบไปชั่วครู่ จากนั้นชุดยูนิฟอร์มก็เปลี่ยนใหม่ กลายเป็นสูทกางเกงขายาวกับเสื้อเบลเซอร์และทรงผมมัดรวบขึ้นไป

มู่กุยฝาน “…”

น้องเขย ดึกมากแล้ว！

เห็นหมดทุกอย่างแล้ว

หลังจากที่ซูจิ่นม่อรับสายโทรศัพท์จากนายหญิงแล้ว ก็มีคนมาตามเขาให้ไปตรวจสอบชิ้นส่วนอะไหล่ เขาจึงออกไปอย่างเร่งรีบ

เมื่อเสร็จแล้วกลับเข้ามา ถึงจะนึกเรื่องมนุษย์เสมือนจริงขึ้นมาได้...

ซู่เป่ายื่นมือออกไป เพื่อจะลองจับมือกับมนุษย์เสมือนจริง แต่ปรากฎว่ากลับทะลุผ่านแสงนั้น

ช่างน่าแปลกจริงๆ

เถียนเถียนยิ้มและพูดว่า “เธอจับตัวฉันไม่ได้หรอก แต่ว่างานบริการของฉันจะไม่ลดลงเพราะสาเหตุนี้ เธอคือซู่เป่าใช่ไหม？เธอช่างน่ารักจริงๆ！”

ซู่เป่าพยักหน้า “อืมอืม พี่สาวก็น่ารักมากเหมือนกัน！”

เถียนเถียนเอามือจับหน้าอย่างเขินอาย “จริงเหรอ？อุ๊ย พูดแบบนี้ก็เขินเป็นนะ”

ซูเหอเวิ่นกับคนอื่นๆ “…”

อ๋อ...ที่แท้ลุงหกชอบแบบนี้นี่เอง

เถียนเถียนพาซู่เป่าเดินไปดูห้องนอนพร้อมกับพูดไปด้วยว่า “ปกติเจ้านายอยู่คนเดียว พื้นที่บ้านจึงมีขนาดเล็ก แค่298ตาราเมตรก็พออยู่แล้วค่ะ แต่ถ้ามีพวกคุณมาอยู่ด้วยบ้านอาจจะคับแคบไปหน่อย ต้องขออภัยด้วยนะคะ！”

ซู่เป่า ฮืม...