ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 671

หน้าต่างกระจกในบ้านของซูจิ่นม่อ นอกจากจะใช้เป็นหน้าต่างแล้วยังเป็นจอแอลซีดีอีกด้วย เพียงแค่ใช้โปรแกรมในการออกแบบ ไม่ว่าอยากจะได้ห้องสไตล์ไหนก็จะได้ตามแบบที่ต้องการ

ห้องของซู่เป่าเป็นห้องสวนดอกไม้ที่เต็มไปด้วยกลีบดอกไม้และผีเสื้อโบยบิน

ห้องของหานหานเป็นห้องวิวทะเล สิ่งที่เธอชอบมากที่สุดก็คือท้องทะเลสีคราม

ของซูเหอเวิ่นเป็นจักรวาลอันกว้างใหญ่ที่เต็มไปด้วยดวงดาว ของซูจื่อซีเป็นสไตล์พังก์ ส่วนของซูเหอเหวินเป็นแนววิชาการ...

มู่กุยฝานมองห้องของตัวเอง

เอาล่ะ ถึงตาเขาบ้างแล้ว มีเพียงผ้าม่านไฟฟ้าเท่านั้นที่พอจะดูเป็นเทคโนโลยีขั้นสูง นอกจากนั้นก็ธรรมดามาก

มู่กุยฝานบ่นพึมพำ “เจ้านายของเธอมีปัญหาอะไรกับฉันไหมเนี่ย”

เถียนเถียนพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่มีแน่นอนค่ะคุณมู่ ถ้าหากคุณไม่ชอบ เถียนเถียนสามารถเปลี่ยนให้คุณได้นะคะ”

มู่กุยฝานโบกมือปฏิเสธ “ไม่เป็นไร”

เขาก็แค่พูดไปอย่างนั้น แล้วก็ไม่ใช่เด็กด้วย ไม่จำเป็นต้องมาปลอบใจ╭(╯^╰)╮

หลังจากจัดการเรื่องห้องเสร็จเรียบร้อย เถียนเถียนก็พาทุกคนไปยังห้องครัว

ทุกอย่างที่นี่ล้วนเป็นระบบอัตโนมัติ ไม่ว่าจะเป็นหม้อหุงข้าวที่สามารถเทข้าวลงไปซาว และหุงได้โดยอัตโนมัติ แถมยังทำข้าวอบหม้อดินได้อีกด้วย

ตู้เย็นไฮเทคแช่แข็งสเต็กและปลาสดไว้ ประตูตู้เย็นจะเปิดอัตโนมัติ และส่งสเต็กกับปลาลงไปในอ่างล้าง ซึ่งอ่างนั้นจะชำระล้างสเต็กและปลาโดยอัตโนมัติ จากนั้นสเต็กและปลาจะถูกส่งไปยังเครื่องทำสเต็กและหม้อนึ่งตามลำดับ

หัวหอมและผักต่าง ๆ เมื่อผ่านการล้างด้วยระบบอัตโนมัติแล้ว ก็จะถูกนำเข้าไปในเครื่องหั่นผัก เพียงแค่ได้ยินเสียงดัง ติ๊ง...

หัวหอม มะเขือเทศ และบรอกโคลีที่หั่นเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ออกมา แถมยังสามารถระบุประเภทอาหารที่ต้องการได้อีกด้วย เช่น ลวกบรอกโคลีให้สุก ทอดหัวหอมในหม้อทอดไร้น้ำมันเป็นเวลาสิบวินาที หรือหากต้องการผักสดและกรอบอย่างมะเขือเทศก็จะถูกจัดไว้บนจานพร้อมเสิร์ฟ

จานบนสายพานลำเลียงต่อกันเป็นแถว โดยเสิร์ฟสเต็กเป็นเมนูแรก จากนั้นก็เป็นบรอคโคลีและหัวหอม สุดท้ายเครื่องคั้นน้ำผลไม้อัตโนมัติก็คั้นน้ำผลไม้ให้คนละหนึ่งแก้ว ไม่นานทุกอย่างก็ถูกเสิร์ฟไว้อย่างเรียบร้อยบนโต๊ะอาหาร

ริมฝีปากมู่กุยฝานถึงกับกระตุก

บนโลกใบนี้มันมีห้องครัวที่สามารถทำกับข้าวเองได้จริง ๆ ด้วยเหรอ

ไม่นานปลาทะเลนึ่งก็เสิร์ฟบนโต๊ะ แถมยังโรยหน้าด้วยต้นหอมซอยก่อนเสิร์ฟอีกด้วย นอกจากปลานึ่งและสเต็กแล้ว ยังมีพาสต้า สลัดผัก ขนมปังปิ้ง ไข่เจียว...

ซู่เป่าและหานหานถือส้อมกับมีดในมืออย่างละข้าง ดวงตาทั้งคู่เป็นประกาย พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า “ว้าว! สุดยอด เลิศ ๆ ๆ!”

ซูเหอเวิ่นก็รู้สึกเช่นเดียวกัน “สุดยอด! บ้านพวกเราต้องมีบ้างสักชุดแล้วมั้ง”

ซูเหอเหวินหั่นสเต็กด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “คุณย่าคงจะสับมันเป็นชิ้น ๆ ด้วยมือเปล่า”

ซูเหอเวิ่นตอบ “ก็จริง”

ตอนนี้การทำกับข้าวถือว่าเป็นความสุขของคุณย่า!

หานหานหยิบตะเกียบกำลังจะเริ่มกิน ซู่เป่าก็ขวางไว้ “พี่หานหาน รออีกหน่อยนะ รอลุงหกกลับมาก่อน”

หานหานทำได้เพียงแค่อดทน “โอเค!”

ขณะนั้นเองประตูก็ถูกเปิดออก เสียงของเถียนเถียนก็ดังขึ้น “นายท่าน ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ!”

รองเท้าผ้าฝ้ายที่ผ่านการฆ่าเชื้อยื่นออกมา หลังจากนั้นราวแขวนเสื้อแขวนหมวกก็ยื่นออกมาจากด้านหลังประตู ซูจิ่นม่อแขวนเสื้อโค้ทและกระเป๋าไว้ด้านบน ก่อนจะสวมรองเท้า

“ซู่เป่าเหรอ ซู่เป่า ลุงหกกลับมาแล้ว!” ซูจิ่นม่อสวมรองเท้าไปด้วยตะโกนเรียกซู่เป่าไปด้วย

ทันใดนั้นร่างเล็ก ๆ ก็วิ่งเข้ามา แล้วซู่เป่าก็รีบกระโจนเข้าไปในอ้อมแขนของซูจิ่นม่อพร้อมกับกอดต้นขาของเขาไว้

“ลุงหก! ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ!” เธอตะโกนพลางอ้าแขนสองข้าง และโชว์รอยยิ้มกว้าง ๆ ออกมา

ซูจิ่นม่อรู้สึกว่าความเหนื่อยล้าในวันนี้หายวับไปทันที เขาอุ้มซู่เป่ายกขึ้นสูง ๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน “เป่าเด็กดี กินอิ่มหรือยัง”

เขาสวมแว่นตา ท่าทีดูสุภาพสง่างาม และอาจเป็นเพราะว่าอยู่แต่ในห้องปฏิบัติการไม่ค่อยได้ออกไปไหน ผิวพรรณก็เลยขาวใสแลดูอ่อนกว่าวัยราวกับเด็กอายุสิบแปดสิบเก้า

ซู่เป่าตอบ “ก็รอลุงหกอยู่นี่ไง! รีบไปกันเร็ว! พี่หานหานหิวจนจะกินจานได้แล้ว”

ซูจิ่นม่อล้างมือเสร็จก็เดินตามเข้าไปในห้องอาหาร ก็เห็นมู่กุยฝานกำลังนั่งไขว่ห้าง ท้าวแขนอยู่ที่พนักพิงเก้าอี้ พร้อมพูดติดตลกโดยไม่ได้คิดอะไร “ไชโย...นายท่านกลับมาแล้ว!”

ซูจิ่นม่อหน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัว เมื่อนึกถึงชุดที่เถียนเถียนมักจะสวมใส่ในตอนปกติ นี่เป็นฉากที่หาเรื่องฆ่าตัวตายชัด ๆ