ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 675

ซูจิ่นม่อไม่คิดว่ายังจะได้รับสายจากข่งเฉิงหมิงอีก

แถมยังกล้าที่จะมาถามคำถามพวกนี้ แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราว

ซูจิ่นม่อพูดอย่างเย็นชา “เหล่าข่ง มันเกิดอะไรขึ้นนายไม่รู้เลยเหรอ”

เขาพูดจบก็วางสายทิ้งทันที

ข่งเฉิงหมิงที่อยู่ปลายสายรู้สึกไม่สบายใจ ซูจิ่นม่อรู้แล้วงั้นเหรอ

หรือว่าจะจงใจหลอกเขา

คงไม่ได้มีแค่เขาคนเดียวหรอกมั้งที่เคยไปบ้านของซูจิ่นม่อ...

ข่งเฉิงหมิงคิดถึงวันวานที่เขาและซูจิ่นม่อพูดคุยกันในประเด็นต่าง ๆ ด้วยกัน พูดตามตรงซูจิ่นม่อเป็นเพื่อนที่หาได้ยากจริง ๆ

เวลาคุยกับคนอื่นคนอื่นก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด ส่วนหัวข้อสนทนาที่คนอื่นพูดกันก็คนละเรื่องกับที่เขาสนใจ...

มีเพียงซูจิ่นม่อที่เข้าใจเขาจริง ๆ และเขาเองก็เข้าใจซูจิ่นม่อจริง ๆ เช่นกัน ทั้งสองคนเข้าใจหัวอกซึ่งกันและกัน

เพียงแต่...

ในอีกแง่หนึ่งข่งเฉิงหมิงก็คิดว่า

คนที่ได้รับคำสรรเสริญเยินยอก็มีแต่ซูจิ่นม่อที่ยืนแสดงความคิดเห็นอย่างโดดเด่นเกี่ยวกับโครงการและพูดจาฉะฉานอยู่บนเวที

เมื่อเขาถูกนักข่าวรายล้อม ผู้อำนวยการศูนย์วิจัยก็ตบไหล่เขาอย่างสนิทชิดเชื้อ แล้วเชิญเขาไปทานอาหารที่บ้านผู้อำนวยการในช่วงวันหยุด ซูจิ่นม่อถูกสาดส่องไปด้วยแสงสว่าง ส่วนเขาก็ยืนอยู่นอกวงกลมแห่งแสงนั่นที่ไม่มีใครรู้จัก

โดยเฉพาะในตอนนี้ ข้อมูลหลักของห้องปฏิบัติการก็อยู่ในมือของซูจิ่นม่อ เครื่องพิมพ์หินอียูวีเขาก็เป็นแกนนำ แม้แต่สิ่งที่เขาทำเล่น ๆ เขาก็ยังทำมนุษย์เสมือนจริงออกมาได้

ข่งเฉิงหมิงก็ส่งเสียงหัวเราะ

น่าขำเสียจริง โลกใบนี้มันไม่ยุติธรรมเลย！

เขาพยายามอย่างหนักขนาดนี้ ซูจิ่นม่อก็แค่ทำเล่น ๆ กลับก้าวข้ามเขาไปได้แล้ว

นี่มันไม่ยุติธรรม ไม่ยุติธรรมเลยจริง ๆ

ข่งเฉิงหมิงพึมพำโดยไม่รู้ตัว “ฉันไม่ได้ต้องการอะไรมากมายเลย...โครงการเครื่องพิมพ์หินอียูวีฉันก็แค่มีบทบาทเป็นผู้สนับสนุน... งั้นมนุษย์เสมือนจริงก็ควรจะให้ฉันเป็นคนวิจัยและพัฒนา...”

“น่าจะแบ่งให้ฉันสักอย่างสิ...เราก็เป็นเพื่อนรักกัน...ฉันก็ไม่ได้โลภ แกนนำเครื่องพิมพ์หินอียูวีฉันก็จะไม่ไปแย่งกับเขา...”

เขาแค่ต้องการโครงการมนุษย์เสมือนจริง อย่างไรแล้วมนุษย์เสมือนจริงสำหรับซูจิ่นม่อก็แค่ของเล่น ของที่เขาวิจัยเล่น ๆ เวลาว่าง ทำไมถึงให้เขาไม่ได้ล่ะ

ผีร้ายที่เกาะอยู่บนหัวของข่งเฉิงหมิงอ้าปากกว้างจนตอนนี้กลืนกินหัวใจของเขาไปแล้ว

มันยิ้มพลางพูดยั่วยุ “ไอ้หนู...คิดน้อยจริง ๆ... พวกแกเป็นเพื่อนรักกัน เขาก็ต้องคิดถึงความรู้สึกของเพื่อนรัก ไม่ควรจะเชิดหน้าชูตาอยู่คนเดียว... ถ้าเป็นเพื่อนแท้กันจริง ก็ควรจะมอบมนุษย์เสมือนจริงให้แก... นี่สิถึงจะเรียกว่าเพื่อนแท้...”

**

ซูจิ่นม่อนั่งอยู่บนโซฟาแสนสบายของตัวเอง ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห

“คนพวกนี้โลภมากเกินไปแล้ว” เขาพูด “ทำเป็นพูดว่าทำเพื่อความก้าวหน้าทางอารยธรรมของมวลมนุษย์ เหอะ เพื่อตัวเองล่ะสิ”

โครงการมนุษย์เสมือนจริงถ้าตกไปอยู่ในกำมือของพวกประธานหลี่เข้าละก็ ถ้ามีคนสักสิบคนได้รับเทคโนโลยีนี้ไปเท่ากับว่าเขาพ่ายแพ้

พวกเขาไม่มีความสามารถที่จะวิจัยและพัฒนาต่อได้ อีกอย่างวิศวกรที่ติดตั้งก็ไม่เพียงพอแน่นอน ท้ายที่สุดแล้วก็ทำได้เพียงแค่นำโครงการนี้ไปเรียกราคาเพิ่มยี่สิบสามสิบเท่ากับศูนย์วิจัยของต่างประเทศ สุดท้ายแล้วชื่อเสียงทั้งหมดก็จะเป็นของต่างประเทศ

“ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโหจริง ๆ ...” ซูจิ่นม่อขยี้ผมตัวเอง

ซู่เป่าถาม “ลุงหกอยากระบายออกมาไหม”