ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 690

ที่มู่กุยฝานกล้าพูดแบบนี้ เพราะว่าข่งเฉิงหมิงไม่ใช่คนน่ากลัวอะไรเลย

ข่งเฉิงหมิงเป็นคนละโมบ แบบที่มันมาจากก้นบึ้งของหัวใจเลย ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ต้องเตรียมการไว้ก่อน ความจริงแล้วเขาเป็นคนอ่อนแอมาก

อีกอย่าง ต่อให้หลี่หมิงจะไม่เอาข่งเฉิงหมิงเข้าคุก แต่เขานี่แหละจะเอาอีกฝ่ายเข้าคุกให้ได้ จะไม่ให้มีโอกาสอะไรเลย

เมื่อจัดการผีเรียบร้อยแล้ว ซู่เป่าก็มองข่งเฉิงหมิงนิ่ง เธอยกมือขึ้นมา จากนั้นพู่กันชี้ชะตาก็ปรากฎขึ้นมาบนมือของเธอ

“ภาพลวงตาจงมลายไป……”

ซู่เป่าพึมพำเบาๆ พู่กันชี้ชะตานั้นชี้ไปยังอดีตและอนาคตของข่งเฉิงหมิง ซู่เป่ามองสิ่งที่เกิดขึ้นนิ่ง

ข่งเฉิงหมิงถูกจับเข้าคุก หลังจากที่ออกจากคุกแล้วก็โทษทุกอย่าง แล้วไปทำงานอยู่บริษัทเล็กๆ

แล้วเขาก็มี ‘เพื่อนรัก’อีกครั้ง แล้วแย่งผลงานของเพื่อนรัก มาเป็นของตัวเอง

เพื่อนรักของเขาต้องออกจากงานอย่างน่าสงสาร ส่วนเขาที่แย่งผลงานเพื่อนนั้น มีชื่อเสียงขึ้นมา……แม้ว่ามักจะโดนคนอื่นว่าอยู่เป็นประจำ แต่เขาก็หาทางโต้เถียงกลับไปได้

นานวันไป เขาก็กลายเป็นคนเลวไปโดยที่ไม่รู้ตัว เมื่อแก่ตัวลงก็เป็นคนที่ไม่น่าเข้าหา เวลาอยู่ที่บ้านก็ด่าว่าลูกเมีย แต่เวลาอยู่ที่ทำงานนั้นก็ประจบเจ้านายตลอด……

ซู่เป่ากำพู่กันชี้ชะตาแน่น นี่คือชีวิตของข่งเฉิงหมิง……ที่แท้ดูแบบนี้ก็ได้ด้วย

พู่กันชี้ชะตาหยุดลง ตอนนี้เธอตัดสินโทษของข่งเฉิงหมิงได้แล้ว

“ถ้าอย่างนั้นก็……ตัดโชคด้านการเงิน มิตรสหายของเขาทิ้ง” ซู่เป่าตัดสินโทษครั้งแรก อย่างมั่นใจ

โชคด้านการเงิน คือโชคเกี่ยวกับดวงชะตาในการหาเงินทั้งชีวิต

โชคด้านมิตรสหายนั้น ความหมายค่อนข้างกว้าง ก็เหมือนซูจิ่นม่อ ที่ถ้าเทียบแล้วจะเหมือน ‘เพื่อนรัก’ ในอนาคตของข่งเฉิงหมิง เรียกว่าเป็นโชคด้าน ‘มิตรสหาย’ ในชีวิตของข่งเฉิงหมิง——เขาได้รับทุกสิ่งทุกอย่างจากโชคพวกนี้ เป็น ‘โชคด้านมิตสหาย’ ของเขา แต่ตัวเขานั้นเป็นโชคร้ายสำหรับคนอื่น

ซู่เป่ามองดูชีวิตของข่งเฉิงหมิงอีกครั้ง หลังจากที่เขาออกจากคุกก็ได้ทำงานที่บริษัทเล็กๆ บริษัทหนึ่ง แล้วพยายามที่จะสนิทสนมกับ ‘เพื่อนรัก’ คนนั้น แต่ว่าเพื่อนของเขารู้สันดานแย่ๆ ของเขาเสียก่อน จึงไม่เกิดเรื่องแย่ๆ ขึ้น

ข่งเฉิงหมิงทำไม่สำเร็จ ถูกคนอื่นรังเกียจ เขาทำได้เพียงลาออกแล้วหางานใหม่

ก็เหมือนเดิม เขาพยายามใช้ความสามารถ และตำแหน่งเดิมของเขาเพื่อให้ได้มาซึ่งความสำเร็จ แต่เพราะชื่อเสียงแย่ๆ ของเขา ทำให้ไม่มีใครหลงกล

ชีวิตของเขาก็ลุ่มๆ ดอนๆ ไปอย่างนั้น เปลี่ยนงานบ่อยมาก ในระหว่างที่เขาด่าลูกเมียที่บ้าน ครอบครัวของเมียมาเห็นเข้าจึงสั่งสอนเขา……

ชั่วชีวิตนี้เขาไม่สามารถเอาเปรียบใครได้เลย แม้ว่าจะไม่มีโรคหรือสิ่งร้ายๆ เรื่องอื่นเข้ามาในชีวิต แต่ก็มีชีวิตแบบไม่รุ่งเรืองไปแบบนี้

ซู่เป่าเก็บพู่กันชี้ชะตาลง ก่อนที่จะมองไปทางข่งเฉิงหมิงที่ดิ้นรนไปมา ตอนนี้ใจเธอสงบลงเยอะแล้ว

“ไปกันเถอะค่ะพ่อ!” ซู่เป่าจูงมือมู่กุยฝาน

มู่กุยฝานพยักหน้า แล้วเดินจากไป

ซูเหอเวิ่นตะลึงงัน

คะ……แค่นี้เหรอ?

“รอผมด้วย!” ซูเหอเวิ่นวิ่งตามออกไป

หานหาน “ห๋า?”

แล้วพวกเธอมาที่นี่กันทำไมเนี่ย?

หานหานวิ่งตามไปอย่างงุนงง เฮ้อ ช่างเถอะ แค่ไม่ต้องทำการบ้านก็พอแล้ว

ซูเหอเหวินล้วงมือไว้ในกระเป๋ากางเกง สีหน้าเบื่อหน่าย ซูจื่อซีเดินตามทุกคนไป ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

จี้ฉางลอยอยู่ด้านข้างซู่เป่า ก่อนเอ่ยออกมา “การตัดสินนี้ เรียกว่า กรรมสนองภายในชาติ”

ซู่เป่าแปลกใจ “ท่านอาจารย์ เห็นเหมือนกันเหรอ?”

จี้ฉางส่ายหน้าไปมา “ข้าไม่ได้เห็นสิ่งที่เจ้าเห็น แต่ข้าเห็นการเปลี่ยนแปลงบนตำรา”