ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 691

พายุที่จือเจียงยังไม่ทันพัดผ่านริมแดน เมื่อตอนซู่เป่าลงจากรถ ฝนด้านนอกยังคงตกอยู่

แม้จะเป็นอากาศช่วงเดือนเจ็ดเดือนแปด แต่กลับหนาวเหน็บเกินคาด ซู่เป่าใส่ชุดคลุมบางๆ ตัวหนึ่ง กระทั่งเหล่าซูเหอเวิ่นก็ยังใส่เสื้อเชิ้ตคลุมเพิ่ม

มู่กุยฝานถือร่มคันหนึ่ง และมีซู่เป่าที่กำลังวิ่งอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความร้อนรน

“ซู่เป่า มีอะไรงั้นเหรอ” มู่กุยฝานเอ่ยถาม

ซู่เป่ายืนอยู่กลางถนน เหม่อมองสายลมฟู่วๆ บนทางเดินที่มีผู้คนไม่มากนัก

“คุณพ่อ เมื่อกี้พ่อไม่เห็นคุณยายคนนั้นงั้นเหรอ” ซู่เป่าเอ่ยถาม

มู่กุยฝานส่ายหน้าอย่างสงสัย “ไม่เห็น”

สีหน้าของซูเหอเวิ่นและหานหานฉงนยิ่งกว่า เมื่อตอนเพิ่งมาซู่เป่าพูดถึงคนแก่ ตอนนี้ก็พูดถึงคุณยายอีก…….

ตอนมาถนนอยู่ด้านตรงข้าม พวกเขาอาจไม่ทันสังเกต แต่เมื่อครู่พวกเขาไม่เห็นใครระหว่างทางเลย

ซูเหอเวิ่นเอ่ยถาม “น้องมองผิดหรือเปล่า”

ซู่เป่าเอ่ยกระซิบ “หนูไม่ได้มองผิด…”

เมื่อตอนมายังเห็นเป็นร่างจริงของยาย

แต่เมื่อครู่กลับเห็นเป็นวิญญาณของเธอแทน…

ใจของซู่เป่าเย็นดุจน้ำแข็ง หยาดฝนที่ถูกลมแรงพัด ปลิวตกบนใบหน้าเธอ ทำเอาเธอรู้สึกหนาวเย็นเล็กน้อย

จี้ฉางถามขึ้น “มีอะไรงั้นเหรอ”

ซู่เป่ากัดปาก พร้อมตอบ “มีคุณยายคนหนึ่ง…เมื่อตอนที่เรามาเธอยังไม่ตาย แต่เมื่อกี้หนูกลับเห็นวิญญาณของเธอ”

จี้ฉางขมวดคิ้ว พร้อมถามอีก “คุณยายคนนี้มีอะไรพิเศษหรือเปล่า”

โลกมนุษย์เวียนว่ายตายเกิด ทุกวันที่มีทารกเกิดใหม่ ย่อมมีคนตายไปเช่นกัน

ในชีวิตนับไม่ถ้วน พวกเราไม่มีใครที่พิเศษไปกว่าผู้อื่น

หากเพียงแค่เจอหน้าครั้งเดียวแล้วต้องใส่ใจตลอดเวลา เธอที่เป็นยมบาลตัวน้อยคงดูแลไม่หมด…

แต่ซู่เป่ากลับพูดขึ้น “คุณยายคนนี้เหมือนจะเป็นคนที่หนูเจอตอนเอาพู่กันชี้ชะตามาขีดเล่น ”

ซู่เป่าไตร่ตรองสักพัก “เหมือนดูการ์ตูน ที่หนูรู้ล่วงหน้าว่าคุณยายคนนั้นจะปรากฏตัวที่นั่น ตั้งแต่ยังไม่ถึงฉากนั้น”

จี้ฉางชะงักเล็กน้อย

หมายความว่ายังไงกัน

พู่กันชี้ชะตาสามารถเห็นอนาคตของ ‘ใครบางคน’ ได้ก็จริง แต่……

อนาคตที่เห็นกลับไม่เหมือนกัน!

ซู่เป่าไม่เคยเห็นคุณยายคนนี้ แต่เธอเห็นอนาคตของคุณยายเพราะพู่กันชี้ชะตา นี่เป็นการทำนายอนาคตของจริง

จี้ฉางรู้สึกหัวโต และตะลึง

เขาจูงมือซู่เป่าทันที “ไป พวกเราไปหาเธอกันเถอะ”

เขาจะต้องรู้ให้ได้ว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นยังไงกันแน่

มู่กุยฝานฟังเข้าใจแล้ว สีหน้าเขาหนักอึ้งขึ้นมา

พวกเขาเดินไปมาบนถนน หาอยู่เป็นเวลานานก็หาคุณยายคนนั้นไม่เจอ

ซูเหอเวิ่นและหานหานต่างสีหน้ามึนงง พวกเขาจี้ถามไม่หยุด “หาอะไร หาอะไรงั้นเหรอคะ”

ซู่เป่าพูดอย่างตั้งใจ “พี่ไม่อยากรู้หรอก”

ซูเหอเวิ่น “……”

เอาล่ะ คงต้องเอากล้องออกมาแล้ว

เมื่อจอดรถเสร็จซูจิ่นม่อก็ตามมา ใต้ร่มที่เขากางมีซูเหอเหวินและซูจื่อซีอยู่

ทันทีที่เขาถึงก็เห็นซูเหอเวิ่นเอากล้องออกมา เขาจึงเอ่ยถาม “จะถ่ายรูปเหรอ อากาศฟ้าฝนคะนองแบบนี้มีอะไรน่าถ่ายกัน…”

ซูเหอเวิ่นกรอกตา พร้อมเอ่ยตอบ “ลุงหก กล้องของผมแตกต่างจากกล้องอื่นๆ นิดหน่อย เดี๋ยวลุงก็รู้เอง”

ซูจิ่นม่อส่ายหัว จะแตกต่างอะไรกันได้ ไม่ว่าจะกล้องที่ไฮเทคขนาดไหนเขาก็เคยเห็นมาหมดแล้ว

มู่กุยฝานชี้ไปที่ร้านอาหารเล็กๆ ร้านหนึ่ง “ลองไปถามดู”

ซู่เป่าผลักประตูเข้าไป พร้อมขานเรียก “เถ้าแก่…”