ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 703

พอฟังการระบายทุกข์ของชายหนุ่มจบ ซูเหอเวิ่นรู้สึกเพียงแฟนแบบนี้น่ากลัวจังเลย

เขาถามขึ้นด้วยความประหลาดใจอย่างหนัก “แต่ใส่สร้อยข้อมือกับสร้อยคอไว้อย่างนี้...เธอก็ไม่มาหาพี่แล้วเหรอ”

ซูเหอเวิ่นไม่เชื่อ

ตอนนี้ชายหนุ่มใส่สร้อยข้อมือกับสร้อยคออยู่ แต่เมื่อกี้พอเห็นสร้อยคอที่คุ้มภัยของซู่เป่าก็รีบถามเหมือนคว้าฟางช่วยชีวิตเส้นสุดท้ายทันที

เห็นได้ว่าถึงเขาจะใส่สร้อยข้อมือกับสร้อยคอ แฟนสาวที่น่ากลัวคนนั้นก็ยังมาหาเขาอยู่ดี

ในเมื่อจะใส่หรือไม่ใส่ อีกฝ่ายก็มาหา งั้นไม่ใส่เลยจะดีเสียกว่า

ชายหนุ่มตอบแบบสติแตก “ใส่ เธอก็มาหาเหมือนกัน...แต่ถ้าไม่ใส่สร้อยข้อมือกับสร้อยคอที่เธอให้ ตอนเธอมาจะไม่มาดี ๆ นะสิ”

ใส่สร้อยข้อมือกับสร้อยคอ แฟนสาวก็โผล่มาบ่อย ๆ เหมือนกัน ตอนเขานอน เธอจะยืนอยู่ข้างเตียงเงียบ ๆ หรือไม่เวลาที่เขากำลังนอนหลับสนิท เธอก็จะนอนอยู่ข้าง ๆ เขาแบบไม่สุ้มเสียง

แต่พอไม่ได้ใส่สร้อยข้อมือกับสร้อยคอ แฟนสาวจะโผล่ออกมาด้วยใบหน้าเกรี้ยวกราด ถลึงตาจนตาแทบจะถลน ถามแบบบ้าคลั่งว่าทำไมเขาถึงไม่ใส่สร้อยข้อมือที่เธอให้

[ทำไมไม่ใส่สร้อยข้อมือกับสร้อยคอฮะ นายคิดจะไปหาแฟนใหม่เหรอ ถ้าถอดสร้อยข้อมือกับสร้อยคอที่ฉันให้อีก ฉันจะเอานายไปด้วยแน่นอน...]

นี่คือคำพูดที่แฟนสาวของเขาเคยพูดเอาไว้

“มีอยู่ครั้งหนึ่ง เอาถอดสร้อยข้อมือกับสร้อยคอออก ตอนนอนไม่รู้ยังไง ผมเดินสะลึมสะลือออกจากห้อง แล้วปีนขึ้นดาดฟ้าแบบไม่รู้ตัว...ตอนกำลังจะกระโดดลงไปนี่แหละ ยามคนหนึ่งตะโกนมา ผมก็เลยสะดุ้งตื่น”

“ตอนสะดุ้งตื่นผมเห็นว่าตัวเองถือสร้อยข้อมือกับสร้อยคออยู่ในมือ ขืนยังก้าวไปอีกก้าวเดียวก็จะตกลงไปแล้ว”

ชายหนุ่มตกใจจนไม่ได้กลับบ้านสามวันเต็ม ๆ ไม่กล้าถอดสร้อยข้อมือออกอีกเลย อยู่กับเพื่อนทุกวัน ต้องมีคนเฝ้าเขา เขาถึงจะกล้าหลับ

สามวันมานี้เขาหานักพรต หาวิธีอยู่ตลอด ไม่คิดว่าจะทำให้แฟนสาวโมโหโทโสมากขึ้น

เธอทำจนเขาอยู่ไม่เป็นสุข เพื่อนของเขาก็ถูกทำให้ตกใจหนีเตลิดไปหมดแล้ว นักพรตที่หามาก็ไม่ได้เรื่อง ตอนนี้เขาจะนอนก็นอนไม่ได้แล้ว

วันนี้เขาชนไปเรื่อยอย่างกับแมลงวันไม่มีหัว อยากหาของคุ้มภัยสักหน่อย พอได้ยินซู่เป่าบอกกว่าสร้อยข้อมือปกป้องชีวิตได้ก็เลยมาทันที

เมื่อนั้นซูเหอเวิ่นก็เลยเข้าใจว่าชายหนุ่มสติแตกแค่ไหน

ซู่เป่าพูดขึ้น “น่าจะเป็นผีพยาบาทตนหนึ่ง...แถมไม่ใช่ผีพยาบาทที่ร้ายกาจด้วยนะคะ”

ซูเหอเวิ่นพูดขึ้นด้วยความสยอง “แบบนี้ยังไม่เรียกว่าผีพยาบาทที่ร้ายกาจอีกเหรอ”

เกือบทำให้อีกฝ่ายกระโดดตึกแล้ว ยังไม่ร้ายอีกเหรอ

ซู่เป่าส่ายหน้า “ถ้าเธอเป็นผีพยาบาทที่ร้ายกาจจริง ๆ ตอนเอาชีวิตคนครั้งแรกก็สำเร็จไปแล้วสิ คนอื่นไม่มีโอกาสเรียกคืนสติเขาได้หรอก”

ชายหนุ่มส่ายหน้า “เป็นไปไม่ได้...เธอต้องร้ายกาจมากแน่ ๆ! ร้ายกาจนั่นแหละ! ไม่งั้นทำไมถึงโผล่ออกมาน่ากลัวอย่างนั้น เกือบเอาผมไปด้วยแล้ว”

ซูเหอเวิ่นก็สงสัยมากเหมือนกัน ซู่เป่าบอกว่าผีพยาบาททั่วไป มีแต่สภาพแวดล้อม เวลา และคนที่เหมาะสมจึงจะปรากฏตัวให้คนอื่นเห็นได้

ผีพยาบาทที่เก่งขึ้นมาอีกหน่อย ยังสามารถ ‘ปรากฏตัว’ ออกมาหลอกคนได้ฉับพลัน ส่งผลให้อีกฝ่ายเอาชีวิตได้

แต่ไม่ใช่ว่าผีทุกตัวจะสามารถปรากฏตัว อยากให้คนเห็นก็เห็นได้

ดังนั้นซูเหอเวิ่นจึงรู้สึกว่าแฟนของชายหนุ่มคนนี้ปรากฏตัวได้ทุกเมื่อ น่าจะร้ายกาจมากจึงจะถูก

ซู่เป่าอธิบาย “ที่เธอปรากฏตัวได้ตลอดเวลา ความจริงเป็นเหตุจากสร้อยข้อมือกับสร้อยคอต่างหาก ตอนนี้เธอตายแล้ว การใช้เส้นผมของคนตายผูกกับเส้นผมของคนเป็น เป็นสื่อกลางอย่างหนึ่ง เธอก็เลยปรากฏตัวได้ตามใจชอบไง”