ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 72

ซู่เป่าแรงเยอะมาก ลากซูเหอเวิ่นวิ่งตัวปลิวไปแล้ว

พระอาทิตย์ที่ร้อนแรงบนฟ้ายังคงส่องแสงแผดเผาอยู่ที่กลางหัว ต้นไม้ในป่าของโรงเรียนสูงชะลูดบดบังท้องฟ้า

ซูเหอเวิ่นเพิ่งจะเหยียบเข้าไปในป่า ก็เห็นเสวี่ยเอ๋อร์อยู่ไม่ไกล เธอยืนโค้งตัวเล็กน้อยแขนสองข้างก็ห้อยต่องแต่ง

เห็นเขาเข้ามา เธอก็ค่อย ๆ เงยหน้าจ้องมาที่เขา

ซูเหอเวิ่นรู้สึกหนาวเย็นขนลุกซู่ซ่าไปทั้งตัว

ซู่เป่าหันหน้ากลับไปถาม

“พี่กลัวใช่ไหม หรือว่าพี่จะกลับไปก่อน”

ซูเหอเวิ่นที่กำลังคิดว่าจะหันหลังกลับ ดันกัดฟันพูด

“...ตลกน่า ฉันเนี่ยนะกลัว”

ตั้งสติ เขาต้องตั้งสติ

บนโลกใบนี้ไม่มีอะไรที่จะมาหลอกเขาได้

กำลังคิดอยู่ จู่ ๆ ก็ไม่รู้ว่ามีเสียงกรีดร้องดังมาจากที่ไหน “อ๊า”

ซูเหอเวิ่นกระโดดขึ้นมาทันควัน

“อ๊า อ๊า อ๊า!”

ซู่เป่าตกใจ รีบดึงแขนซูเหอเวิ่นที่กำลังจะวิ่งหนี

“พี่ นั่นเสียวอู่!”

ได้ยินแค่เสียวอู่ที่อยู่ในกระเป๋ากำลังร้องเพลง

“…มือซ้ายชี้พระจันทร์ มือขวานั้นหยิบด้ายแดง... เธอกับฉัน... อ๊าอ๊าอ๊า...”

เนือกจากร้องเสียงสูงไม่ได้ ท่อน อา อ๊า อา อ่า อา ก็เลยเปลี่ยนเป็นเสียงแหลมแทน

“......”

เขาแหงนหน้าน้ำตาจะไหล

ขณะนั้นเสวี่ยเอ๋อร์ก็เดินเข้ามา ย่างก้าวไม่ค่อยจะมั่นคง ราวกลับว่ากำลังเขย่งเท้า

“พี่เหอเวิ่นก็มาด้วย” เสวี่ยเอ๋อร์ยิ้มแหย ๆ

“……”

น้ำตาที่ไหลตอนแหงนหน้าเมื่อครู่เหือดหายไป กลับแทนที่ด้วยอาการขนลุกชูชัน

เสวี่ยเอ๋อร์หน้าตาซีดเซียว เบ้าตาลึกลงไป ใต้ตาปรากฏสีเขียวอมดำ

หน้าตาแข็งทื่อ แต่ดันยิ้มออกมาเสียอย่างนั้น ทำเอารู้สึกเย็นยะเยือกไปตาม ๆ กัน

ซูเหอเวิ่นชาไปทั้งตัวแล้ว “เธอ...”

ซู่เป่ายืนบังด้านหน้าของซูเหอเวิ่น ขมวดคิ้ว “มีปัญหาอะไรก็มาหาหนู อย่าหลอกพี่หนู!”

หน้ากลมกลมของเจ้าแก้มก้อน ที่ปกติเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ตอนนี้กลับหน้าตาขึงขังจริงจัง

“อาจารย์...อาจารย์” ซู่เป่าหันหน้ามองหาท่านอาจารย์

ท่านอาจารย์ล่ะ

จี้ฉางลอยเข้ามาจากด้านนอก “มาแล้วจ้า”

ชายสวมชุดสีขาว ดวงตาสุขุมลุ่มลึก จมูกโด่งเป็นสัน ริมผีปากแดงระเรื่อ มีกลิ่นไอของความชั่วร้ายทว่าพราวไปด้วยเสน่ห์

“จะตะโกนเรียกทำไม หืม” จี้ฉางเดินมาแบบไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง พลางลูบที่หัวของซู่เป่า

ซู่เป่าหันหน้าไปดูด้วยความงุนงง

“ท่านอาจารย์เป็นอะไรเนี่ย”

ตอนที่เธอถูกลงโทษให้ยืน เธอก็อยากให้ยืนด้วยกัน แต่ท่านอาจารย์บอกว่าน่าเบื่อ หนีไปเดินเล่นในโรงเรียน

ตอนเข้าเรียนก็กลับมาแว๊บเดียว แล้วก็ออกไปอีก

เมื่อกี้ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาคน เอ้ย ไม่เห็นแม้แต่เงาผี

ทว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดเรื่องนี้ ซู่เป่าเงยหน้าไปถามอาจารย์

“ท่านอาจารย์ เสวี่ยเอ๋อร์เป็นอะไร” เจ้าแก้มก้อนสงสัยมาก

ตามที่ท่านอาจารย์เคยสอนเขา ผีจองหองยังไม่น่าจะยึดร่างของเสวี่ยเอ๋อร์ได้นี่นา

ทว่าตอนนี้ซู่เป่าไม่รู้สึกแม้แต่น้อยว่านี่ยังคือเสวี่ยเอ๋อร์

จี้ฉางหรี่ตามองไปที่เสวี่ยเอ๋อร์ ก่อนจะเอ่ยเบา ๆ “นี่คือผีสิง”

“ผีอำกับผีสิงต่างกันแค่คำเดียว แต่กลับไม่เหมือนกันเลย ผีอำเพียงส่งผลกระทบต่อเจ้าของร่าง แต่ผีสิงคือผีที่พยายามจะช่วงชิงการควบคุมเจ้าของร่าง แต่ไม่ถึงกับควบคุมร่างได้ทั้งหมด”

ซู่เป่าพยักหน้า “อ๋อ นี่ก็คือผีสิงนี่เอง”

ซูเหอเวิ่นถามหน้าซีด “อะ อะไรเรียกว่าผีสิง”

เจ้านักวิทยาศาสตร์น้อยคนนี้ปกติจะสุขุมเยือกเย็นเจ้าตรรกะ แต่ในเวลานี้กลับมีท่าทีเหมือนกับเด็กผู้ชายทั่วไป

ซู่เป่าเข้าใจสิ่งที่จี้ฉางอธิบายเมื่อครู่ “ผีสิงไง พี่ดูนั่นสิ...”

เธอชี้ไปที่เท้าที่กำลังเขย่งอยู่ของเสวี่ยเอ๋อร์

“ผีสิงก็คือผีที่ควบคุมร่างกายของเจ้าของเดิม ตอนนี้ข้างหลังของเสวี่ยเอ๋อร์มีผีอยู่ตนหนึ่ง มันยืนเกาะอยู่ด้านหลังของเสวี่ยเอ๋อร์ แถมยังเอาเท้าของเสวี่ยเอ๋อร์เหยียบลงบนเท้ามัน มันใช้ท่านั้นควบคุมการเดินของเสวี่ยเอ๋อร์...”

“ ! ! ”

เขาทั้งกลัวทั้งควบคุมสายตาตัวเองไม่ได้

ตอนที่เห็นเสวี่ยเอ๋อร์เดินเขย่งเท้า ส้นเท้าตั้งฉากกับพื้นเป็นเส้นตรง ซึ่งคนธรรมดาไม่สามารถเดินแบบนั้นได้

ซูเหอเวิ่นแค่คิดก็อยากจะวิ่งหนี

ซู่เป่าอธิบายต่อ “ดังนั้น ตอนที่รอบตัวเรามีผี อย่าได้ขยับเด็ดขาด! คนวิ่งหนีผีไม่พ้น ยิ่งถ้าหันหลังยิ่งง่ายต่อการที่ผีจะเข้ามา”

“……”

ถ้าอย่างนั้นเขาจะหนีอย่างไร

ภายในใจซูเหอเวิ่นเหมือนมีคนตะโกนร่ำร้อง ช่วยฉันด้วย ช่วยฉันด้วย

ซู่เป่าพูดต่อด้วยสีหน้าจริงจัง “ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ พวกเราต้องพยายามสุดความสามารถ ห้ามให้เท้าหลุดออกจากพื้น เช่น ค่อย ๆ ขยับ หรือว่ากระโดดไป ไม่ก็เดินถอยหลัง ”

เจ้าแก้มก้อนเอียงคอคิด เหมือนว่าจะมีวิธีแค่นี้นะ

“แน่นอน วิธีที่ดีที่สุดก็คือ ปราบผี”

ซูเหอเวิ่นเลือกที่จะเกาะแขนซู่เป่า

ซู่เป่าสะดุ้ง ตีที่มือซูเหอเวิ่น “พี่ไม่ต้องกลัว ซู่เป่าเก่งมากนะ!”

“ผีแบบนี้ ไม่คณามือซู่เป่าหรอก”

ซู่เป่าทุบหน้าอกตัวเองเบา ๆ ผมสองจุกที่มัดไว้ก็ปลิวไสวไปตามลม

อีกด้านหนึ่ง ผีจองหองได้ยินที่ซู่เป่าพูดก็หัวเราะทันที

เจ้าเนี่ยนะ

ผีจองหองให้ความยำเกรงก็แค่จี้ฉางเท่านั้น!

มันควบคุมร่างกายของเสวี่ยเอ๋อร์ ให้ถามว่า “เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่”

จี้ฉางพิงที่ต้นไม้แล้วพูดอย่างเอ้อระเหย “ไม่มีอะไร พาลูกศิษย์ออกมาฝึก”

“เลยถือโอกาส จัดการเรื่องที่คนตั้งสิบแปดชีวิตถูกฝังอยู่ใต้สนามสักหน่อย”

ผีจองหองหน้าถอดสี แยกเขี้ยว กระโจนพุ่งใส่จี้ฉาง!

“อย่าสะเออะเรื่องของข้าให้มันมากนัก ต่างคนต่างอยู่ อย่ามายุ่งหรือคิดที่จะขัดขวาง ถึงอย่างไรก็เป็นผีเหมือนกัน…”

ทันใดนั้นซู่เป่าคว้าข้อเท้าของผีจองหอง แผดเสียงร้องออกแรงเขวี้ยงเจ้าผีจองหองออกไปทางด้านหลัง!

หน้าเล็ก ๆ ของเธอขึงขัง “ถึงแม้เป็นผีเหมือนกัน แต่ท่านอาจารย์ไม่ใช่ผีร้าย!”

จี้ฉาง “......”

อั๊ยยะ ถูกลูกศิษย์ปกป้อง ความรู้สึกมันเป็นแบบนี้นี่เอง

นัยน์ตาจี้ฉางปรากฏความทะเล้นขึ้นมา “ซู่เป่า โยนมัน!”

“ได้ค่ะ อาจารย์!”

เธอพูดไปพลางก็หันหน้าไปมองอีกคน “พี่ ปล่อยซู่เป่าก่อน”

ด้านของซูเหอเวิ่นตอนนี้ยืนเอ๋อไปแล้ว

ซู่เป่าโยนผีออกไป เสียงดังตุ้บ ร่างขนาดมหึมาก็ค่อย ๆ ขยายขึ้นไปอีกราวกับว่าเป็นผีนักซูโม่ปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าเขา

“！！！”

เขา เขาเจอผีอีกแล้วเหรอ!

ขณะที่ซู่เป่ากำลังแกะมือเขาออก ซูเหอเวิ่นก็ยืนขาสั่น ถึงขนาดที่ต้องเกาะต้นไม้ข้างๆเพื่อให้ยืนมั่นคงขึ้น

เงยหน้าขึ้นมาอีกที ก็เห็นผู้ชายสวมชุดขาวหน้าซีด ๆ ปากแดง ๆ นั่งอยู่ข้างต้นไม้ แถมไม่มีเท้าอีกต่างหาก

พอเห็นเขามอง ชายคนนั้นก็หันหน้ามาถาม “เห็นข้าด้วยเหรอ”

“อ่ะ อ่ะ อ่า”

แววตาจี้ฉางปรากฏความสับสนในนั้น เพียงดีดนิ้ว ผ้ายันต์สีเหลืองที่ลอยมาจากไหนไม่รู้ก็มาปิดที่ปากของซูเหอเวิ่นแล้ว

“อืม...อย่าดัง ดูเงียบ ๆ”

ผีจองหองถูกซู่เป่าโยนออกไป แม้เป็นผีแต่ก็ถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก

มันถูกเด็กน้อยสี่ขวบโยนจนตัวลอย

ผีจองหองลุกขึ้นมา จ้องไปที่ซู่เป่า

“เจ้าเป็นตัวอะไรกันแน่”

ซู่เป่ารีบแก้ตัว “หนูเป็นคนไม่ได้เป็นตัวอะไร เอ้ยไม่สิ หนูเป็นคน หรือเป็นตัว เอ้ย ก็ไม่ถูก”

หลังจากเจ้าแก้มก้อนพูดเสร็จก็พบว่าตัวเองพูดผิด ๆ ถูก ๆ ทันใดนั้นก็รีบมองไปที่ผีจองหอง พลางทำแก้มป่อง

ผีจองหองหัวเราะเยาะ “หึ เจ้าตัวกะเปี๊ยกโกรธแล้วเหรอ”

ร่างเล็กเดือดดาล

“แกนั่นแหละเป็นตัวอะไร ทั้งบ้านแกนั่นแหละเป็นตัวอะไรกันแน่!”

ทันใดนั้นเจ้าแก้มก้อนก็จับเท้าของเจ้าผีจองหอง ทุ่มทิ้งราวกับกระสอบเสียงดังปึ้งปั้ง

ผีจองหอง “......”

“? ?”