ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 71

ครูที่ปรึกษาชะงักชั่วขณะ แล้วมองไปยังเสวี่ยเอ๋อร์

เห็นเบ้าตาที่หมองคล้ำของเธอ ลักษณะเหมือนคนที่อดหลับอดนอน ก็หวนกลับไปนึกถึงแม่ของเสวี่ยเอ๋อร์ที่เป็นคนเข้มงวดมากๆกับลูก

เลยเดาว่าเสวี่ยเอ๋อร์น่าจะเตรียมบทเรียนจนนอนดึก

“อย่างนั้นดีเลย เสวี่ยเอ๋อร์มาลองท่อง ส่วนคนอื่นก็อ่านหนังสือตามไปด้วย ลองดูว่าเสวี่ยเอ๋อร์ท่องถูกไหม”

เสวี่ยเอ๋อร์เอามือไพล่หลัง ท่องเสียงดังฟังชัด “ซุนจวี ผู้แต่ง เกาติ่ง ต้นหญ้างอกงาม นกหลากสีบินในเดือนกุมภาพันธ์......”

เธอท่องไม่ตกหล่นแม้แต่ตัวเดียว เป๊ะทุกคำออกเสียงถูกต้อง ใส่อารมณ์เต็มที่ ราวกับว่าอยู่บนเวทีประกวดขับร้อง

เพื่อนๆต่างพากันชม “สุดยอดเลย”

ครูที่ปรึกษาก็ชื่นชม “เยี่ยมมากเลย”

เสวี่ยเอ๋อร์นั่งลงด้วยความงุนงง

แค่สามคำเองเหรอ

ทำไมชมเธอแค่สามคำเอง

เธอท่องได้ดีขนาดนั้น!

ทำไมครูถึงไม่ถามอะไรสักคำ เธอก็อยากจะบอกว่าเธอขยันมากๆเลยนะ...

เสวี่ยเอ๋อร์รู้สึกไม่พอใจ

ผีจองหองด้านหลังเสวี่ยเอ๋อร์ ก็รู้สึกไม่พอใจเช่นกัน

มันเงยหน้าขึ้นทันควัน เผยให้เห็นช่องว่างเล็ก ๆ ระหว่างมันกับเสวี่ยเอ๋อร์

ซู่เป่าเบิกตากว้าง

ผีร้ายตนนี้ดูดกลืนเสวี่ยเอ๋อร์ไปเยอะขนาดไหนแล้วเนี่ย

จี้ฉางที่เพิ่งกลับมาก็ทันได้เห็นเสวี่ยเอ๋อร์กับผีจองหองกำลังอยู่ในอาการไม่พอใจ

นึกถึงบางอย่างสิ่งที่เพิ่งค้นพบมาในโรงเรียน เขาหรี่ตาก่อนจะเอ่ยว่า

“ซู่เป่า เธอก็บอกครูด้วยว่าเธอก็ท่องได้”

ซู่เป่ายกมือขึ้น “คุณครูคะ ซู่เป่าก็ท่องได้”

ครูที่ปรึกษาก็ชะงัก “งั้นซู่เป่าลองออกมาท่อง”

ซู่เป่าลุกขึ้นยืน เงยหน้าขึ้นแล้วเปล่งเสียงออกมา

“ต้นหญ้างอกงาม นกหลากสีบินในเดือนกุมภาพันธ์

ต้นหลิวริมตลิ่งปลิวไสวตามลม ไอน้ำที่ระเหยกลั่นตัวเป็นควัน

เด็ก ๆ รีบกลับบ้านหลังเลิกเรียน ใช้ประโยชน์จากลมตะวันออกเล่นว่าวกระดาษ”

ท่องไปทรงผมอาหมวยสองจุกกลมๆก็ส่ายไปตามหน้าน้อย ๆ ของเธอ

ถึงแม้มีบางคำยังออกเสียงไม่ถูก เสียงเล็ก ๆ ที่เปล่งออกมา ไม่ได้ท่องเป๊ะ หรือออกเสียงได้ดีแบบเสวี่ยเอ๋อร์ขนาดนั้น

ทว่าน่ารักมากๆเลย

ทั้งห้องกลับรู้สึกว้าว และรู้สึกว่าซู่เป่าเก่งกว่า

ครูที่ปรึกษามองไปที่เธอ ใจละลายโดยไม่รู้ตัว

“ซู่เป่าเก่งจริง ๆ ท่องได้หมดเลย เคยเรียนมาก่อนเหรอ”

ซู่เป่าชำเลืองมองข้าง ๆ แว้บหนึ่ง “ไม่เคยค่ะ เพิ่งหัดเมื่อกี้”

ท่านอาจารย์สอนเธอ เธอก็แค่ท่องตาม

แค่ท่องรอบเดียวซู่เป่าก็จำได้ขึ้นใจ ซู่เป่ามีความจำเป็นเลิศจุดนี้ยังไม่มีใครรู้...

ครูที่ปรึกษาชมไม่ขาดปาก “ยอมเยี่ยมมาก หลังจากนี้ก็พยายามต่อไปนะ สู้ ๆ”

เธอไม่ได้คิดอะไรมาก เพียงคิดว่าซูเหอเวิ่นสอนเธอตอนพาเธอไปกินข้าวเมื่อครู่

คาบนี้ก็ดำเนินต่อไป

ทว่าเสวี่ยเอ๋อร์กลับไม่ฟังอะไรแล้ว

นัยน์ตาของเธอเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ และความไม่เข้าใจ ซู่เป่าท่องไม่ได้ดีเหมือนเธอ ทำไมครูถึงชมเธอเยอะขนาดนั้นได้ล่ะ

เธอใช้เวลาท่องกลอนบทนี้ไปครึ่งคืน ซู่เป่ากลับพูดว่าเพิ่งหัดเมื่อกี้

โกหกชัด ๆ !

เวลานี้เสวี่ยเอ๋อร์จิตใจกระวนกระวาย รู้สึกว่าครูชมซู่เป่าขนาดนี้เพราะว่าเธอคือตระกูลซูที่ร่ำรวย ต้องเป็นเพราะแบบนี้แน่ ๆ

ถ้าหากเธอเป็นลูกสาวตระกูลซู ต้องยิ่งโดดเด่นกว่าซู่เป่าแน่นอน

ความอิจฉาริษยาแผ่ออกมาจากนัยน์ตาของเสวี่ยเอ๋อร์ เบื้องลึกในจิตใจก็คิดอยู่เรื่องหนึ่ง

ฆ่าซู่เป่าทิ้ง เธอก็จะได้เป็นลูกสาวตระกูลซู ฆ่าซู่เป่าทิ้ง เธอก็จะได้เป็นลูกสาวตระกูลซู...

เสวี่ยเอ๋อร์ยื่นมือออกไปอย่างไม่รู้ตัว หวังผลักไปทางซู่เป่าอย่างแรง

คาดไม่ถึงซู่เป่ากลับฟุบลงไปบนโต๊ะ

ก็เลยถลาไปปะทะกับพนักพิงเก้าอี้ของซู่เป่า

“......”

ครูที่ปรึกษาหันขวับ “เกิดอะไรขึ้น”

เสวี่ยเอ๋อร์รีบลุกขึ้นมานั่ง เพียงแต่การเคลื่อนไหวของเธอเชื่องช้า เห็นได้ชัดว่าเธอไร้เรี่ยวแรง

“ไม่มีค่ะครู ไม่มีอะไร”

ครูที่ปรึกษาเม้มริมฝีปาก มองเห็นท่าทางที่เศร้าสร้อยของเสวี่ยเอ๋อร์ รู้สึกแปลกประหลาดอย่างน่าพิกล

ผีจองหองมองไปยังจี้ฉางด้วยความระแวง

“เอ่อ นี่เป็นฝีมือเธอเองนะ ไม่ใช่ฉัน” ผีจองหองเอ่ย

มันขยับร่างขนาดมหึมา ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าตัวเองกำลังจะไม่ปลอดภัย แต่ยังคงอาลัยอาวรณ์คอของเสวี่ยเอ๋อร์ไม่หนีไปไหน

ยังเด็กอยู่แท้ ๆ แต่กลับทะนงตัว เสแสร้งเก่งขนาดนี้ ช่างหายากจริง ๆ เด็กที่ดวงสมพงษ์กับผีจองหองตนนี้

ถ้าให้เวลาอีกสองวัน มันจะต้องช่วงชิงร่างเสวี่ยเอ๋อร์สำเร็จ แล้วกลับมามีชีวิตอีกครั้งเป็นแน่...