ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 70

ครูที่ปรึกษาสีหน้าเอือมระอา เตือนด้วยความหวังดี

“ครูหวัง นิสัยของเธอน่าจะเปลี่ยนได้แล้วนะ เด็กคนนี้ไม่เหมือนคนอื่น”

กริ่งสัญญาณเข้าเรียนดังขึ้น ครูหวังหยิบตำราขึ้นมา ปากก็ว่า

“ในสายตาของฉันนักเรียนทุกคนเท่าเทียมกัน ไม่มีรวยจน ทุกอย่างเอาคะแนนมาพูดกัน”

เธอพูดเสร็จก็เดินไปด้วยท่าทีที่หยิ่งยโส

ครูคนอื่นก็หมดคำจะพูด

พูดมาได้ว่านักเรียนเท่าเทียมกัน

สำหรับเธอคะแนนคือทุกสิ่ง ใครคะแนนภาษาอังกฤษไม่ถึง 90 เธอก็ไม่คิดจะเหลียวแล เลือกปฏิบัติสุด ๆ

“ไม่เร็วก็ช้าสักวันหนึ่งจะไม่เหลืออะไรเลย” ครูที่หาซู่เป่าไม่เจอเมื่อครู่กล่าว

“เอาเถอะ ไปหาซู่เป่ากัน ฉันจะลองไปหาดู”

สำหรับครูหวังน่ะเหรอ

วิชาภาษาอังกฤษคะแนนเต็ม 100 นักเรียนที่เขาสอนมีเกินครึ่งที่ทำได้ 96 คะแนนขึ้นไป

จะมีก็เพียงแค่นักเรียนที่สอบได้คะแนนเต็มเท่านั้นถึงจะดูยอดเยี่ยมในสายตาเธอ

ทุกครั้งพอถึงคาบวิชาเลือกอิสระ เธอก็จะรีบแย่งเป็นคนแรก รีบแจกเอกสาร รีบอธิบายรายละเอียดวิชาของเธอ

ทุกครั้งพอถึงวิชาพละ เธอก็กินเวลาไปครึ่งคาบ เพื่อให้นักเรียนทำข้อสอบภาษาอังกฤษของเธอ

เคยมีผู้ปกครองร้องเรียนเหมือนกันว่าวิธีการสอนของครูหวังค่อนข้างรุนแรง แต่ไม่รู้จะทำอย่างไรได้ ผลคะแนนของนักเรียนที่เขาสอนก็ออกมาเสียแบบนั้น โรงเรียนก็ไม่สามารถทำอะไรกับครูหวังได้

ด้านครูหวังก็ใส่รองเท้าส้นสูงเดินออกด้วยสีหน้าเย้ยหยัน

ไอพวกประจบคงหวังให้เธอถูกไล่ออกสินะ

เสียใจด้วย คะแนนภาษาอังกฤษของห้องที่เธอสอนดีขนาดนั้น ถ้าใครจะถูกไล่ออกต้องไม่ใช่เธอแน่นอน

ซู่เป่ากินจนพุงน้อย ๆ ของเธอกลมดิก ตีพุงด้วยความพึงพอใจ

“เอิ้ก~”

ซูเหอเวิ่นทำหน้าย่น “อิ่มหรือยัง พรุ่งนี้ไม่ต้องตามพี่มาแล้วนะ”

ซู่เป่าแจงเหตุผลด้วยท่าทีจริงจัง “หนูมาที่นี่กับพี่ไม่ได้มาเพื่อกินนะ”

ซูเหอเวิ่นยิ้มเยาะ “ไม่ได้มากิน แล้วมาทำไม มาเรียนเหรอ”

เธอเพิ่งจะกี่ขวบพูดแบบนี้คิดว่าเขาจะเชื่อเหรอ

ทว่าซู่เป่ากลับส่ายหน้า “ไม่ใช่ หนูมาจับผี”

“……”

เขานึกขึ้นได้ทันที เมื่อวานเขาเจอผีสาวขี้เหร่ตอนเข้าห้องน้ำ

“จับ...จับผีอะไร” ซูเหอเวิ่นหนังตากระตุก

ซู่เป่าหันหน้าไปมองเขา “พี่กลัวผีเหรอ”

ซูเหอเวิ่นหน้าแข็งทื่อ กัดฟันพูด “ใครกลัวกัน พี่ พี่ก็แค่ถามว่าเธอจะจับผีอะไรเฉย ๆ”

ซู่เป่าขยับเข้ามาใกล้ซูเหอเวิ่น แล้วกระชิบเบา ๆ “จับผีร้าย”

“ผีชั่วร้ายตนนั้นเกาะอยู่บนหัวของเสวี่ยเอ๋อร์ ดูดไอพิฆาตจากคอ อืม... เหมือนตอนดูดชาไข่มุกเลย”

เจ้าแก้มก้อนพูดเสียงอู้อี้ อุปมาแบบนี้สิถึงจะเห็นภาพ

ซูเหอเวิ่นก็นึกภาพตอนคนอื่นดื่มชาไข่มุกตามเธอว่า

ไม่รู้ทำไม เพียงแค่ซูเหอเวิ่นคิดลมเย็น ๆ ก็พัดผ่านมา ตามด้วยความรู้สึกเย็นวาบที่ต้นคอ

เขารีบเอามือจับ สีหน้าตื่นตระหนกปรากฏบนใบหน้าอย่างไม่รู้ตัว

“ยะ อย่างนั้นผีออกมาตอนกลางวันได้ไหม”

ซู่เป่าพยักหน้า “อืม ๆ บนโลกใบนี้แบ่งผีเป็นสามชนิด”

เธอนับนิ้วตัวเอง “เหมือนผีน้าสาวขี้เหร่แบบนี้ เรียกว่าวิญญาณเร่ร่อน ตายไม่ปกติ ไม่สามารถหาทางไปเกิดใหม่ได้ ก็เลยต้องเร่ร่อนที่โลกมนุษย์”

ซูเหอเวิ่นหวนนึกถึงตอนที่โดนผีผู้หญิงหลอก เขากลัวจนฉี่ราด หน้าซีดเลยทีเดียว

“แล้วก็มีผีตายโหง ที่ตอนเป็นคนได้ตายอย่างอนาจ ถ้าปรากฏตัวก็อาจทำให้ผู้คนหวาดกลัวจนขวัญกระเจิง”

ซูเหอเวิ่นหน้ายิ่งซีดไปอีก

“ผีสุดท้ายก็คือผีร้าย อำมหิตมาก กินคนได้ วิญญาณเร่ร่อนกับผีตายโหงเวลากลางวันไม่สามารถปรากฏตัวได้ แต่สำหรับผีร้ายแล้ว มันสามารถปรากฏตัวตอนกลางวันแสก ๆ ได้ แถมยังแข็งแกร่งมาก ๆ ด้วย”

“……”

ซูเหอเวิ่นรีบบอก “พอแล้วๆ ไม่ต้องพูดแล้ว!”

พลางก็เอามือปิดปากเธอไว้ “อื้อ ๆ ๆ”

ซูเหอเวิ่นมองไปรอบทิศ พระอาทิตย์ส่องแสงจ้า ดอกไม้ก็บานราวกับกำลังยิ้มให้เขา

นะ...นี่พระอาทิตย์ส่องแสงจ้าแบบนี้ ยังมีผีได้อีกเหรอเนี่ย