ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 69

น้ำลายใสๆเกือบจะย้อยลงบนหน้าของซูเหอเวิ่นแล้ว

เขาทำท่าทางแบบไม่อยากเข้าใกล้ “ไม่ต้องขอบคุณแล้ว รีบกินซะ”

พลางหยิบทิชชู่ขึ้นมาเช็ดปากให้ซู่เป่าด้วยความขะยักแขยง

ไม่ใช่เพราะว่าเขาคลั่งไคล้เธอ แต่ถ้าปล่อยให้คนอื่นเห็นน้องสาวของตัวเองน้ำลายไหลอย่างนี้ *-*

เขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

ซู่เป่าเริ่มกินกรุบ ๆ กรับ ๆ

ซูเหอเวิ่นก็ไม่รู้ว่าเขากลายเป็นพนักงานบริการลวกกุ้ง แกะกุ้งให้น้องสาวตั้งแต่เมื่อไหร่ ตัวเขาเองเพิ่งจะกินได้ไม่กี่คำ

ซู่เป่ากินไปก็รู้สึกเกรงใจ “พี่คะ กินนี่...”

ซู่เหอเวิ่นอารมณ์ไม่จอย “กินของเธอไปเลย ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน รีบ ๆ กินเข้า อีกเดี๋ยวก็คาบสี่ วิชาภาษาจีนแล้ว”

“อืมอืมอืม!”

แต่ว่า เหมือนว่าพี่เหอเวิ่นไม่ชอบวิชาภาษาจีนใช่ไม่ใช่เหรอ

ซู่เป่าจำได้ว่าพี่เหอเหวินชอบอ่านหนังสือ ชอบวิชาภาษาจีน

ส่วนพี่เหอเวิ่นชอบพวกวิชาที่มีตัวเลขแปลก ๆ แล้วยังชอบฝึกคิดเลขในสมุดอีกด้วย

ซู่เป่ากินอย่างมีความสุข

ด้านเสวี่ยเอ๋อร์ที่ไม่มีซู่เป่ากับจี้ฉางคอยเฝ้า เจ้าวิญญาณชั่วร้ายก็กำเริบเสิบสานไม่เกรงใจใคร

เสวี่ยเอ๋อร์นั่งตัวตรงอยู่ที่เดิม กลับรู้สึกล้าราวกับว่ากำลังมีภูเขาขนาดมหึมากดทับไว้

ขณะนั้นเธอก็รู้สึกว่าเก้าอี้เธอถูกเตะจึงหันหน้าไปดู

เพื่อนที่อยู่ด้านหลังตกใจ พูดเสียงต่ำ “เสวี่ยเอ๋อร์ เธอไม่เป็นไรใช่ไหม เมื่อคืนนอนไม่หลับเหรอ”

เสวี่ยเอ๋อร์ส่ายหน้า กำลังจะหันกลับมาก็ถูกเพื่อนข้างหลังเตะที่ขาเก้าอี้ ก่อนจะยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งมาให้

เธอเปิดดู บนกระดาษมีตัวอักษรที่ถูกเขียนขึ้นมาคดซ้ายคดขวาไม่เป็นแถวเป็นแนว

‘เสวี่ยเอ๋อร์ ฉันอยากจะบอกอะไรกับเธอสักหนึ่งประโยค ถึงแม้ว่าลูบล่างหน้าตาฉันจะไม่หล่อเหลา

แต่จิตใจของฉันดีมากนะ รู้ไว้ว่าเธอคือผู้หญิงคนเดียวในใจฉัน ฉันไม่สามาดชอบใครได้แล้ว

เพราะว่า I LOVE YOU (ป.ล. รักนะ ไม่ได้ชอบ) จากหลิวจื่อซิน

(ถ้าเธอรับรัก ก็เซ็นชื่อตรงนี้ได้เลยนะ..........)’

หลิวจื่อซินก็คือเด็กผู้ชายตัวเล็กที่นั่งอยู่แถวสุดท้ายของห้องสอง

เด็กน้อย ป.1 ยังไม่รู้จักคำว่า ‘ป๊อปปี้เลิฟ’ เพียงแต่รู้สึกอยากรู้อยากเห็น กระดาษก็เขียนมาแบบหน่อมแน้ม ถึงขนาดที่ว่าตัวหนังสือบางตัวยังเขียนผิด ๆ ถูก ๆ

เสวี่ยเอ๋อร์ไม่ชอบหลิวจื่อซิน แต่เธอก็ไม่บอกให้ชัดเจน กลับเขียนตอบไปบนกระดาษว่า ‘ตั้งใจเรียนหนังสือ ครูหันมามองแล้ว’

เขียนเสร็จก็รีบขยำกระดาษไว้ในมือ

ทันใดนั้นวิญญาณที่อยู่บนหลังของเธอกลับหัวเราะแล้วบอกเธอว่า “มีคนมาชอบเป็นเรื่องที่น่ายินดีจะตาย มา หยิบกระดาษแล้วยกมือขึ้น บอกกับทุกคนไปเลยว่าหลิวจื่อซินมาสารภาพรักกับเธอ”

ร่องรอยความตื่นเต้นปรากฏในแววตาของเสวี่ยเอ๋อร์ เธอยกมือขึ้นแล้วพูดเสียงดัง

“ครูคะ หลิวจื่อซินส่งกระดาษมาให้ค่ะ”

หลิวจื่อซินที่นั่งอยู่แถวสุดท้ายลุกลี้ลุกลนจนทำปากกาที่อยู่ในมือตกบนพื้น

“ยังจะมีคนกล้าส่งกระดาษอีกเหรอ” ครูฟาดหนังสือที่อยู่ในมือลงบนโต๊ะ

เธอเพิ่งจะถูกซูเหอเวิ่นทำให้โกรธไม่ทันหาย นี่ยังมีคนกล้าทำอีกเหรอ

เสวี่ยเอ๋อร์เปิดกระดาษออกมา แล้วพูดเสียงดัง

“หลิวจื่อซินเขียนมาว่า เสวี่ยเอ๋อร์ ฉันอยากจะบอกอะไรกับเธอสักหนึ่งประโยค.... ไอ เลิฟ ยู.... ”

เธออ่านทุก ๆ คำที่อยู่บนกระดาษอย่างไม่ตกหล่นสักตัวอักษร อ่านจบก็เชิดหน้าขึ้นราวกับนกยูงรำแพนหาง

เพื่อนในห้องพากันหัวเราะกันยกใหญ่ หลังจากนั้นก็ทยอยเข้ามาปลอบหลิวจื่อซิน

เจ้าอ้วนนี่ยิ่งหัวเราะดังกว่าเพื่อน หัวเราะจนเป็นคนสุดท้าย เอานิ้วบีบจมูกทำท่าเหม็นความรักก่อนจะพูด

“เพราะว่า ไอ เลิฟ ยู แปลว่ารัก ไม่ได้แปลว่าชอบ”

เพื่อน ๆ ยิ่งพากันหัวเราะดังกว่าเดิม

ครูพูดเสียงเย็นชา “หลิวจื่อซินออกไปยืนข้างนอก! พรุ่งนี้เรียกผู้ปกครองมาพบด้วย!”

“เป็นเด็กเป็นเล็กมาพูดเรื่องความรงความรัก เด็กแบบเธอน่ะฉันเจอมาเยอะแล้ว โตไปก็คงไม่มีอะไรดีหรอก ไม่เป็นพวกเศษเดนมนุษย์ก็เป็นได้แค่พวกเศษขยะ”

เธอระเบิดความโกรธออกมาราวกับภูเขาไฟที่กำลังปะทุ