ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 68

ผีร้ายที่เกาะอยู่บนคอเสวี่ยเอ๋อร์กำลังดูดเลือดราวกับยุงตัวใหญ่ที่กำลังหิวโซ ทันใดนั้นร่างกายขนาดใหญ่ของมันก็เปล่งแสงออกมา

เสวี่ยเอ๋อร์เย็นวาบบริเวณคอ แล้วก็รู้สึกเวียนหัวนิดหน่อย

ใต้ตาของเธอค่อย ๆ เริ่มปรากฏรอยหมองคล้ำสีเขียวอมเทาขึ้นมา

ครูสอนภาษาอังกฤษกลับขึ้นไปยืนบนเวที และประกาศกร้าว

“พวกเธอจำเอาไว้! ฉันไม่สนว่าผู้ปกครองของพวกเธอจะใหญ่โตหรือรวยแค่ไหน แต่ว่าอยู่ที่นี่ กฎของฉันก็ต้องเป็นกฎ”

พูดมาถึงตรงนี้ก็มองไปยังซูเหอเวิ่น เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ซูเหอเวิ่น นี่น้องสาวของเธอใช่ไหม ครูได้ยินมาว่าตอนน้องสาวเธอเข้ามาอยู่ในบ้านเธอ ก็ทำให้ลุงรองและป้ารองของเธอทะเลาะกันจนได้หย่า”

แววตาของครูสอนภาษาอังกฤษแฝงไปด้วยความเย้ยหยันประชดประชัน

เธอคิดว่าตัวเองเป็นคนตรงไปตรงมาไม่ยอมอ่อนข้อให้ใคร คิดอะไรก็พูดออกมาตรง ๆ

โดยส่วนตัวแล้วเธอเองก็ไม่ชอบซูเหอเวิ่น เด็กคนนี้เก่งวิทยาศาสตร์มาก แต่ภาษาอังกฤษกลับไม่ได้เรื่องเลย ยิ่งตอนนี้พาน้องที่มีสิทธิพิเศษมาเรียนด้วยอีก ดันเป็นเป้าหมายที่เธอต้องการจะโจมตีอยู่พอดิบพอดี

เธอคิดว่าคนที่ไม่ค่อยมีปากมีเสียงแบบซูเหอเวิ่นโจมตีได้ง่าย เธอหยิบชอล์กพลางพูดต่อไปด้วยความหยิ่งยโส

“เด็กเอาแต่ใจแบบน้องสาวเธอน่ะ ควรจะมีใครสักคนคอยสั่งสอน เธอก็อย่าไปทำตัวเหมือนน้องเธอล่ะ”

ได้ทีก็ถือโอกาสสอนวิชาชีวิตให้ซูเหอเวิ่นสักหน่อย

คิดไม่ถึงว่าซูเหอเวิ่นจะลุกขึ้นยืนอย่างเดือดดาล พลางเอาหนังสือฟาดลงบนโต๊ะ

น้ำเสียงเย็นชาเปล่งออกมาจากปากเขา “น้องสาวของผม คุณไม่มีสิทธิ์มาสอน! ตัวเองเป็นครู แทนที่จะตั้งใจสอนแต่กลับเอาเวลามาพูดเรื่องคนอื่น คุณนี่มันเป็นขยะของอาชีพครูจริงๆ ”

“หมายเลข 51 บนตารางธาตุ จะว่าไปก็คือคนแบบครูหวังนั่นแหละ”

เขาเก็บกระเป๋าพลางพูดต่อ “อีกเรื่องนึง ลุงรองกับป้ารองของผมเขาหย่ากัน ก็เป็นเพราะตัวป้ารองเอง ไม่เกี่ยวกับน้องสาวผมสักนิด ป้าของผมตอนนี้ยังนอนอยู่ในคุก ครูหวังอยากจะลองเข้าไปนอนในคุกสักหน่อยไหมล่ะ”

ครูสอนภาษาอังกฤษถึงกับตกตะลึง ไม่คิดว่าซูเหอเวิ่นที่ปกติไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจากลับกล้าเถียงเธอ ทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีไฟร้อนสุมอยู่ในอก

“ธะ เธอ...”

เธอพึมพำในใจ คิดไปถึงว่าหมายเลข 51 บนตารางธาตุนั้นหมายถึงอะไร

ซูเหอเวิ่นถือกระเป๋าเดินผ่านเวทีบรรยายของเธอแล้วหยุดกระทันหัน พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาออกมาหนึ่งประโยค

“รู้ไหมว่าหมายเลข 51 บนตารางธาตุคืออะไร ก็คือพลวงไงล่ะ สัญลักษณ์ก็คือ Sb”

พูดเสร็จก็สะบัดกระเป๋าพาดหลัง เดินออกไปด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

เสียงฮือฮาดังขึ้นมาในชั้นเรียน เพื่อน ๆ ในห้องต่างพากันมองซูเหอเวิ่นเดินออกไปด้วยความชื่นชม

ถึงแม้จะ...แต่ว่า...

เท่มากกกกกก

แววตาของนักเรียนหญิงพากันเปล่งประกาย

เสวี่ยเอ๋อร์มองไปที่ซูเหอเวิ่น แล้วมองเพื่อนผู้หญิงคนอื่น ๆ มองซูเหอเวิ่นด้วยสายตาที่เลื่อมใส ตัวเธอเองก็รู้สึกว่าซูเหอเวิ่นก็ไม่เลว

ซูเหอเวิ่นเดินออกไปไม่หันกลับมา ครูสอนภาษาอังกฤษโกรธจวนจะระเบิดลง ตะโกนด่าเสียงแหลม

“หลังจากนี้เธออย่าแม้แต่จะคิดเข้าห้องเรียนของฉันแม้แต่ก้าวเดียว! ฉันไม่มีลูกศิษย์ที่ไม่เคารพครูบาอาจารย์แบบเธอ!”

น่าสงสารที่ซูเหอเวิ่นไม่สนใจเธอเลย

ครูหวังโมโหจนอกแทบจะระเบิดออกมา

ที่ทางเดินด้านนอก

ซู่เป่าใช้ทั้งสองมือยกเต่าไว้บนหัวของเธอ ส่วนเสียวอู่ก็ยืนอยู่บนหลังเต่า

“เฮ้ออ” ซู่เป่าถอนหายใจ

“เฮ้ออ” เสียวอู่ก็ถอนหายใจเหมือนกัน

จี้ฉางที่รู้สึกเบื่อมาตั้งนานแล้ว บอกว่าจะไปเดินเล่นในโรงเรียน

ถังจื่อหางเดิมทีหดหู่มากๆ เจอฉากนี้เข้าไปก็ระบายยิ้มออกมา

ในเวลาเดียวกันซูเหอเวิ่นก็เดินมา มองเห็นซู่เป่ายืนพิงกำแพงอย่างตั้งใจ ก็พูดแทบไม่ออก

“ไปได้แล้ว” สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา

“อ๊ะ ไปไหนเหรอ”

“เธออยากกินเนื้อแกะไม่ใช่เหรอ จะพาเธอไปกิน”

อยู่ที่โรงเรียนก็ค่อนข้างจะมีปัญหานิดหน่อย แต่ซูเหอเวิ่นก็เข้าใจในอำนาจเงินมาตั้งแต่เด็ก

พวกเขารวย อย่าว่าแต่เนื้อแกะเนื้อวัวเลย ทุกอย่างสามารถหามาให้เธอได้เมื่อเธอต้องการ

ซู่เป่าพอได้ยินเรื่องของกินก็ตาลุกวาว