ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 723

ชายหนุ่มแบกหญิงสาวลงจากเขาโดยไม่พูดไม่จา ไม่พูดไม่ได้พละกำลังมั่นคงเป็นอย่างมาก

หญิงสาวพาดตัวอยู่บนหลังของเขา รู้สึกเพียงว่าเริ่มหงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆ

ท่านนักพรตรับปากว่าจะช่วยเธอ ฉะนั้นท่านนักพรตคุยอะไรกับแฟนของเธอกันแน่

เขายอมเลิกจริงๆ เหรอ

เมื่อถึงบ้านแฟนหนุ่มก็ไปเก็บข้าวของของตัวเองโดยไม่พูดไม่จา จากนั้นก็พูดขึ้นมาว่า “วันนี้ผมจะย้ายออกไปแล้ว คุณอยากเลิกกันมาตลอดไม่ใช่เหรอ ต่อไปพูดกับผมตรงๆ ก็พอแล้ว”

หญิงสาวอึ้ง “หา...”

ชายหนุ่มพูดขึ้นอีกว่า “เซียนเซียน ต่อไปผมก็จะเป็นแฟนเก่าของคุณแล้ว...ลาก่อนนะ ขอให้มีความสุขนะ!”

เขาเอื้อมมือมาลูบศีรษะของเธออย่างอ่อนโยน

“เฉินซู่ คุณ...” ไม่นึกเลยว่าเธออยากจะพูดคำเหนี่ยวรั้งเอาไว้โดยไม่รู้ตัว แต่ก็ต้องอดกลั้นเอาไว้ทื่อๆ!

เซียนเซียนคิดว่าเขาแสร้งทำ ไม่นึกเลยว่าเขาจะย้ายออกไปจริงๆ ผ่านไปหลายวันก็ไม่ได้ติดต่อเธออีก!

เธอสับสนมึนงง ใช้ชีวิตเพียงลำพังผ่านไปสองสามวัน รู้สึกเพียงว่าราวกับมีอะไรบางอย่างมาทับจนเธอหายใจไม่ออก

ทั้งๆ ที่ผลลัพธ์นี้เป็นสิ่งที่เธอขอ ทำไมกลับรู้สึกยากจะรับไหวล่ะ

กระทั่งเธอเห็นทามไลน์วีแชตของเฉินซู่ ‘แฟนเก่า’

[วันนี้เริ่มนัดบอด จะพูดแต่เรื่องแต่งงาน จะไม่ใช้ใจอีก]

น้ำตาของเธอไหลพรากออกมาในชั่วพริบตา!

เซียนเซียนคิดว่าตนเองเสียใจเพราะเขา แต่กลับไม่รู้ว่าผีที่อยู่บนศีรษะของเธอนับวันก็ยิ่งเกาะแน่น กระซิบเสกอาคมอย่างต่อเนื่อง

“ดูสิ เขาไม่ได้แย่ขนาดนั้น!”

“พนักงานรัฐวิสาหกิจตำแหน่งมั่นคง ได้เงินเดือนเดือนละหกพัน สวัสดิการโบนัสเยอะกว่าธุรกิจส่วนตัวไม่รู้กี่เท่า! แถมเขายังเลี้ยงดูครอบครัว รักเธอมากมายขนาดนี้...คนดีๆ แบบนี้จะไปหาได้ที่ไหน”

“ผู้หญิงที่นัดบอดกับเขาเยอะมากเลยนะ ผู้หญิงมากมายถือทะเบียนบ้านแย่งกัน แทบอยากจะแต่งกับเขาซะเดี๋ยวนั้นเลย...”

เซียนเซียนจ้องทามไลน์ จิตใจเริ่มคล้อยตาม

เธอคิดอย่างควบคุมไม่ได้ เงื่อนไขของเขาเกินไปเหรอ ปกติเธอก็ชอบใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายอยู่แล้ว หลังแต่งงานก็ให้เขาเป็นคนจัดการเงินก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรนี่...

หลังแต่งงานเธอเป็นคนเลี้ยงลูกมันเกินไปเหรอ...ผู้หญิงทุกคนบนโลกใบนี้ต้องเลี้ยงลูกเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว...

เดิมคนสองคนรักกันก็ต้องเลือกอยู่แล้ว...

เฉินซู่เห็นการแสดงออกทั้งหมดของเซียนเซียน

ภายใต้สถานการณ์ที่เซียนเซียนไม่รู้ เขาได้ติดตั้งกล้องแอบถ่ายเอาไว้ทั่วห้องแล้ว

ติดตั้งไว้ในห้องนอน ห้องรับแขกและห้องครัว

กระทั่งห้องส้วม ห้องอาบน้ำ ระเบียง ประตูบ้าน...มีอยู่ทุกที่

เฉินซู่จ้องสีหน้าของเซียนเซียน แอบด่าเงียบๆ ว่า “ยัยผู้หญิงใจง่าย ตอนนี้ยังไม่รู้จักมาง้อฉันอีก อยากสลัดฉันแล้วไปหาผู้ชายคนอื่นใจจะขาดสินะ”

เห็นเซียนเซียนกำลังเล่นโทรศัพท์ ไถหน้าจอโทรศัพท์อยู่นานแล้วแต่ก็ไม่ติดต่อเขามา เฉินซู่ระเบิดความไม่พอใจที่สะสมมานานออกมาจริงๆ แล้ว

เขาลงโพสต์ไปตั้งครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ไม่นึกเลยว่าเธอยังใจเย็นได้ขนาดนี้อยู่อีก

วันต่อมา เฉินซู่ไปนัดบอดตามที่นัดเอาไว้

ในร้านกาแฟ เขาดื่มกาแฟไปพลางสอดส่องดูทุกการเคลื่อนไหวของเซียนเซียนไปด้วย

“สวัสดีค่ะ คุณคือเฉินซู่ใช่ไหมคะ” เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น

เฉินซู่เงยหน้า นัยน์ตาประกายความตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นพยักหน้าแล้วพูดขึ้นว่า “ใช่ครับ คุณคือซูเสี่ยวอวี้ใช่ไหมครับ”

ซูเสี่ยวอวี้นั่งลง นัดบอดครั้งแรก มีความเคอะเขินอยู่เล็กน้อย

จริงๆ เลย เธอใช้ชีวิตอยู่คนเดียวได้สบายๆ แต่คุณป้าเพื่อนบ้านมักคิดว่าการที่เธออยู่เพียงลำพังมันโดดเดี่ยวเกินไป ต้องให้เธอมานัดบอดให้ได้

จนปัญญา เธอรู้สึกผิดที่ต้องปฏิเสธความหวังดีของเพื่อนบ้าน ก็เลยมาอย่างขายผ้าเอาหน้ารอด

เฉินซู่พยักหน้าแล้วพูดว่า “ผมมีความจริงจะบอกครับ เรามานัดบอดกันอย่างเปิดอกกันเถอะครับ!”

ซูเสี่ยวอวี้พยักหน้า เธอเองก็คิดแบบนี้เหมือนกัน

เฉินซู่พูดอีกว่า “ฐานะของผมไม่เลว ทำงานอยู่ในรัฐวิสาหกิจ มีช่องว่างในการเลื่อนตำแหน่งเยอะ การงานมั่นคง เงินเดือนเดือนละหกพัน”