ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 74

ซู่เป่าก้มหน้าหยิบกิ่งไม้เขี่ยพื้น “ไปสถานที่อันไกลโพ้น และกลับมาไม่ได้อีก”

“……”

ก็คือถ้าน้ำเต้าวิญญาณบรรจุไม่เต็มก็อาจตายได้

เขาเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะเอ่ยถาม “ผีแบบน้าขี้เหร่กับน้าอ้วน...ยังมีอีกไหม”

ถ้าหากมีก็รีบ ๆ จับ

ที่เขาถามไม่ใช่เพราะซู่เป่าบอกว่าถ้าบรรจุไม่เต็มน้ำเต้าอาจจะตายได้ เพียงแต่ว่า...

ที่เขาคำนวณ x กับ y ไปเมื่อกี้ ท้ายที่สุดจะได้ผลลัพธ์ตามที่เขาคำนวณหรือเปล่านะ

อืม ก็เป็นซะแบบนี้

ทันใดนั้น จี้ฉางก็ลอยเข้ามาใกล้ซูเหอเวิ่น กระซิบเบา ๆ “บอกมา ทำไมเจ้าถึงมองเห็นข้าได้”

ซูเหอเวิ่นสะดุ้งโหยงกำลังจะพูดอยู่ดี ๆ กลับมีชายชุดขาวปรากฏตัวตรงหน้าเขา ก่อนที่จะค่อย ๆ จางหายไปในที่สุด

เขาถึงกับงง มองซ้ายมองขวา ถามเสียงต่ำ “ซู่เป่า ท่านอาจารย์ของเธอไปแล้วเหรอ”

ซู่เป่ามองไปด้านข้าง “ไม่นะ ท่านอาจารย์ก็ยังอยู่ข้าง ๆ พี่!”

ซูเหอเวิ่นเย็นวาบที่ต้นคอทันที รู้สึกราวกับว่ามีคนเอามือมาวางที่ไหล่ของเขา ขนเขาพึ่งจะยุบลงตอนนี้กลับตั้งขึ้นเหมือนเดิมแล้ว

เขาไม่กล้าหันหน้าไป!

นี่ขนาดมองไม่เห็น ยังน่ากลัวยิ่งกว่าตอนมองเห็นซะอีก!

ยิ่งได้ยินซู่เป่าถามขึ้นอีก “พี่ อาจารย์ถามพี่ว่าเมื่อก่อนพี่เคยเห็นสิ่งของที่ไม่ควรเห็นใช่ไหม”

ซูเหอเวิ่นตัวแข็งทื่อ “ไม่เคย!”

จี้ฉางลูบคาง ขมวดคิ้ว

“นี่ก็แปลก ทำไมเมื่อกี้ยังมองเห็น ตอนนี้กลับมองไม่เห็นแล้ว แปลกจริง ๆ”

เขาเป็นผีมาหลายร้อยปี ยังไม่เคยเจอคนแบบซูเหอเวิ่นเลยจริง ๆ

นอกจากจะมีตัวช่วยเข้ามาเกี่ยวข้อง เช่น เอาน้ำตาวัวมาทาที่เปลือกตา หรือมีนักพรตลงอักขระเบิกเนตรให้

แต่เมื่อกี้ซูเหอเวิ่นกลับมองเห็นเลยทันที

หรือเพราะว่ามีตาเห็นผีโดยกำเนิด ไม่อย่างนั้นก็ต้องมองไม่เห็นสิถึงจะถูก

“แปลกจริง แปลกจริง ๆ” จี้ฉางเปิดตำราดู

เวลาเจอปัญหาอย่าไปลุกลี้ลุกลน เขาค่อย ๆ เปิดตำราหาคำตอบ

เวลาเดียวกันก็มีเสียงดังมาจากด้านนอกป่า

ไม่นานซูอีเฉินกับครูอีกสองสามคน และผู้อำนวยการก็ปรากฏตัวที่ด้านหน้าเธอ

ตามมาด้านหลังยังมีซูเหอเหวิน ซืออี้หรัน ถังจื่อหาง และพ่อของเขาถังเถียนเถียน ตามด้วยแม่ของเสวี่ยเอ๋อร์…

พวกเขาเห็นเสวี่ยเอ๋อร์ที่ยังนอนหมดสติอยู่บนพื้น และเห็นซู่เป่ากับซูเหอเวิ่นนั่งยอง ๆ อยู่ใกล้กัน

ทว่า...กำลังนั่งคิดเลขกันอยู่!

ทุกคนมองไปบนพื้นดินที่มีตัวอักษร xy ด้วยความงุนงง

“ซู่เป่า!” ซูอีเฉินรีบเดินไปหยุดตรงหน้าซู่เป่า สายตาสำรวจตรวจเช็คร่างกาย “ไม่เป็นไรใช่ไหม”

ซู่เป่าส่ายหน้า “ไม่เป็นไรค่ะ”

ครูหวังครูสอนอังกฤษพูดไล่หลังมา “ฉันก็บอกแล้วว่าฉันไม่รู้ ไม่เกี่ยวกับฉัน ดูสิ เธอหนีมาหลบอยู่ที่นี่ โทษคนอื่นได้เหรอ”

เดิมทีหลังจากเลิกเรียนนักเรียนก็จะไปตั้งแถวกันที่ประตูโรงเรียน แต่ครูที่ปรึกษากลับไม่เห็นซูเหอเวิ่น ซู่เป่า และเสวี่ยเอ๋อร์

แม่ของเสวี่ยเอ๋อร์รีบอุ้มเสวี่ยเอ๋อร์ขึ้นมา “เสวี่ยเอ๋อร์!”

เสวี่ยเอ๋อร์เนื้อตัวเปื้อนดินเต็มไปหมด ผมเผ้ายุ่งเหยิง เธอเกือบจะจำไม่ได้ว่าเป็นลูกตัวเอง

พอเสวี่ยเอ๋อร์ได้สติขึ้นมา ทันใดนั้นก็ร้องไห้เสียงดังลั่น

“เจ็บ ๆ ๆ! เจ็บมาก!”

แม่ของเสวี่ยเอ๋อร์เห็นบนหน้าเธอเต็มไปด้วยแผล ที่มือ ที่น่องก็มีแต่แผลเต็มไปหมด...

จมูกบวมเป่งจนเริ่มเขียว ฟันหน้าก็หลุด ขอบตาดำคล้ำ อัปลักษณ์ยิ่งกว่าหมูเสียอีก

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่” แม่เสวี่ยเอ๋อร์อยากจะบันดาลโทสะใส่เธอ แต่พอเห็นซูอีเฉินกลับได้แต่กลืนคำพูดที่อยากจะพูดลงไป

ก็นี่คนตระกูลซู...

เธอเปลี่ยนคำพูด แล้วถามขึ้น “เสวี่ยเอ๋อร์ของพวกเราทำอะไรผิดงั้นเหรอ”

เพียงแต่เสวี่ยเอ๋อร์รู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรม...

เธอไม่ได้ทำอะไรผิด! เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น รู้ตัวอีกทีก็อยู่ในป่าซะแล้ว

แถมยังถูกทำร้ายจนบาดเจ็บขนาดนี้

แม่ของเขาทำไมไม่เหมือนอย่างลุงของซู่เป่า ไม่ว่าจะอย่างไรก็ปกป้องเธอก่อน