ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 75

ครูหวังจิตใจไม่สงบ

จนถึงตอนนี้แล้วเธอก็ยังรู้สึกว่าที่เธอทำไม่ใช่เรื่องใหญ่

อันที่จริงแล้วเธอคือครูภาษาอังกฤษที่มีผลงานโดดเด่นที่สุดในโรงเรียน!

โรงเรียนเอกชนนานาชาติอู่เซี่ยงต้องอาศัยเธอ ถึงจะสามารถเอาชนะคู่แข่งอย่างโรงเรียนรัฐบาลประถมเฉิงเป่ย

ถึงแม้ผอ.จะทำสีหน้าครุ่นคิด แต่จะต้องปกป้องเธออย่างแน่นอน

ผู้อำนวยการหลี่ที่ทำหน้าตายอยู่ ก็ช่วยไม่ได้ “ครั้งนี้ครูหวังก็ทำไม่ถูก ไม่รู้จักแยกแยะไปทำโทษนักเรียน ก็สมควรถูกลงโทษจริง ๆ”

เธอแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง “ผู้อำนวยการคะ ฉันเพียงแค่ทำตามหน้าที่อย่างเต็มที่ความสามารถที่ครูคนนึงจะทำได้ เพื่อรับผิดชอบต่อหน้าที่ฉันจึงลงโทษพวกเขา”

ซูอีเฉินเอ่ยเสียงเรียบ “ไม่รู้จักแยกแยะ ก็สั่งทำโทษนักเรียน เลือกปฏิบัติแถมยังแบ่งแยกนักเรียนด้วยคะแนน”

“เอาคะแนนของนักเรียนไปติดไว้บนบอร์ด ประจานอย่างโจ่งแจ้งเป็นการทำร้ายจิตใจนักเรียน”

“แบบนี้ก็เรียกว่ารับผิดชอบเหรอ”

ครูหวังเสียงสั่น “แต่ไหนแต่ไรมีนักเรียนคนไหนที่ไม่โดนดุด่าแล้วกลายเป็นนักเรียนที่ยอดเยี่ยมได้บ้าง ฉันทำทุกอย่างก็เพื่อนักเรียน พูดตรง ๆ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าซู่เป่า พวกคุณจะลงโทษฉันเหรอ พวกคุณนี่มันเกินไปแล้ว”

ซูอีเฉินหัวเราะเสียงเยือกเย็น “ใช่เหรอ”

ก่อนหน้านี้ชวีเสี่ยงได้สืบหาประวัติของครูหวังมาหมดแล้ว

ชวีเสี่ยงอ่านข้อมูลที่อยู่ในมือ “สองปีก่อน ครูหวังเคยพยายามติดสินบนหัวหน้าศูนย์วิทยาศาสตร์ แต่กลับถูกปฏิเสธ จึงถูกทำทัณฑ์บนไปครั้งหนึ่ง”

“เมื่อเดือนกันยายนปีที่แล้ว ครูหวังอาศัยหน้าที่การงานชักจูงนักเรียนให้ไปเรียนกวดวิชานอกโรงเรียน แล้วเก็บค่านายหน้า”

ซูอีเฉินมองครูหวังอย่างเย็นชา ไม่มองผอ.หลี่แม้แต่หางตา

พูดทิ้งท้าย “ครูที่มีความประพฤติ และคุณธรรมแบบนี้ ถ้าผอ.หลี่ไม่สบายใจที่จะจัดการกับเธอก็ไม่เป็นไรนะ ผมจะไปรายงานเบื้องบนเอง”

“อ้อ มีอีกเรื่อง เรื่องการลงทุนให้กับโรงเรียนในครั้งนี้ ผมจำเป็นต้องพิจารณาใหม่อีกครั้งแล้ว”

บริจาคเงินให้โรงเรียนเพื่ออะไร

แน่นอนว่าส่วนหนึ่งก็เพื่อทำความดี

ทว่าถ้าพูดตามความจริงเสียหน่อย แน่นอนก็หวังให้ลูกหลานของตระกูลตัวเองอยู่ในโรงเรียนจะได้รับการดูแลเป็นพิเศษ

“……”

ผอ.หลี่พูดไม่ออก มองซูอีเฉินที่เดินจากไป ผอ.หลี่แทบจะอ้วกออกมาเป็นเลือด

ครูหวังตีโพยตีพายไม่หยุด “ผอ.หลี่คะ พวกเขาขู่กันเกินไปแล้ว!”

ผอ.หลี่บันดาลโทสะออกมา “หุบปากเธอไปซะ! รีบไปเก็บข้าวของของเธอ แล้วรีบไสหัวออกไปจากโรงเรียนซะ!”

ครูหวังถึงกลับตะลึง นี่มันเรื่องจริงใช่ไหม

“ผอ.หลี่ ท่านทำอย่างนี้ไม่ได้นะ ท่านดูสินี่มันช่วงเตรียมสอบกลางภาคแล้วนะ นี่มันเป็นช่วงเวลาที่สำคัญจริ...”

ผอ.หลี่เดินจากไปแล้ว

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง

ครูหวังขนของของตัวเอง ถูกไล่ออกจากโรงเรียนอย่างทุลักทุเล

ผู้ปกครองที่อยู่โดยรอบก็มองมาที่เธอเป็นตาเดียว เธอรู้สึกทันทีว่าตัวเองคล้ายกับนักเรียนที่ถูกเธอทำโทษให้ออกไปยืน…

ทั้งโมโห ขายขี้หน้า ไม่สบายใจ...

“ลงโทษทางร่ายกายนักเรียนเลยเหรอ โอ้โห ลูกสาวฉันจะดุด่าสักคำยังไม่เคย แต่เธอกล้าทำโทษทางร่างกายเลยเหรอ”

“ไม่ถูกโฉลกเธอมานานแล้ว... ฉันยังคิดว่าเธอมีความสัมพันธ์อะไร...”

“ชักจูงนักเรียนให้ไปเรียนกวดวิชานอกโรงเรียน แล้วตัวเองเก็บค่านายหน้า...ดู๊ดู ครูแบบนี้สมควรเป็นครูเหรอ”

ครูหวังหนีหัวซุกหัวซุน!

ครั้งนี้เธอไม่เพียงแค่ถูกไล่ออก

ยังถูกเพิกถอนใบประกอบวิชาชีพครูอีกด้วย

อย่างนั้นหลังจากนี้เธอจะใช้ชีวิตอยู่อย่างไรล่ะ!

(　ఠൠఠ　)ﾉแทบแทรกแผ่นดินหนี!

ซูอีเฉินอุ้มซู่เป่าขึ้น ไหล่กว้างปกป้องเจ้าแก้มก้อนอย่างมิดชิด เดินไปตามทางอย่างช้าๆ

ซูเหอเหวินกับซูเหอเวิ่นก็เดินตามหลังไปติด ๆ ทว่าซูเหอเวิ่นยังคงหน้าตาบูดเบี้ยวสะพายกระเป๋าหนังสือให้ซู่เป่า

ซู่เป่าลังเลอยากจะพูดแต่ก็ไม่พูด

“ลุงใหญ่...”

“ที่จริงซู่เป่าไม่ได้ถูกลงโทษให้ยืนนานขนาดนั้นนะ!”

กลับกัน เธอยังได้ไปกินข้าวกับพี่อีกด้วย

ซูอีเฉินตอบอย่างนุ่มนวล “ไม่เกี่ยวกับซู่เป่า”

ประโยคนี้ก็เพื่อปลอบซู่เป่า

ครูหวังสมควรถูกลงโทษจริง ๆ แต่จะไม่เกี่ยวข้องกับซู่เป่าได้อย่างไรล่ะ

ชวีเสี่ยงสอบถามกับเด็กหลาย ๆ คน ครูหวังไม่เพียงแค่ลงโทษซู่เป่า แต่ยังพูดให้ร้ายกับซู่เป่าในชั้นเรียนอีกด้วย

พูดว่าพอซู่เป่ากลับมาก็เป็นตัวการทำให้ซูจื่อหลินกับเหวยหว่านหย่าร้างกัน