ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 75

ครูหวังจิตใจไม่สงบ

จนถึงตอนนี้แล้วเธอก็ยังรู้สึกว่าที่เธอทำไม่ใช่เรื่องใหญ่

อันที่จริงแล้วเธอคือครูภาษาอังกฤษที่มีผลงานโดดเด่นที่สุดในโรงเรียน!

โรงเรียนเอกชนนานาชาติอู่เซี่ยงต้องอาศัยเธอ ถึงจะสามารถเอาชนะคู่แข่งอย่างโรงเรียนรัฐบาลประถมเฉิงเป่ย

ถึงแม้ผอ.จะทำสีหน้าครุ่นคิด แต่จะต้องปกป้องเธออย่างแน่นอน

ผู้อำนวยการหลี่ที่ทำหน้าตายอยู่ ก็ช่วยไม่ได้ “ครั้งนี้ครูหวังก็ทำไม่ถูก ไม่รู้จักแยกแยะไปทำโทษนักเรียน ก็สมควรถูกลงโทษจริง ๆ”

เธอแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง “ผู้อำนวยการคะ ฉันเพียงแค่ทำตามหน้าที่อย่างเต็มที่ความสามารถที่ครูคนนึงจะทำได้ เพื่อรับผิดชอบต่อหน้าที่ฉันจึงลงโทษพวกเขา”

ซูอีเฉินเอ่ยเสียงเรียบ “ไม่รู้จักแยกแยะ ก็สั่งทำโทษนักเรียน เลือกปฏิบัติแถมยังแบ่งแยกนักเรียนด้วยคะแนน”

“เอาคะแนนของนักเรียนไปติดไว้บนบอร์ด ประจานอย่างโจ่งแจ้งเป็นการทำร้ายจิตใจนักเรียน”

“แบบนี้ก็เรียกว่ารับผิดชอบเหรอ”

ครูหวังเสียงสั่น “แต่ไหนแต่ไรมีนักเรียนคนไหนที่ไม่โดนดุด่าแล้วกลายเป็นนักเรียนที่ยอดเยี่ยมได้บ้าง ฉันทำทุกอย่างก็เพื่อนักเรียน พูดตรง ๆ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าซู่เป่า พวกคุณจะลงโทษฉันเหรอ พวกคุณนี่มันเกินไปแล้ว”

ซูอีเฉินหัวเราะเสียงเยือกเย็น “ใช่เหรอ”

ก่อนหน้านี้ชวีเสี่ยงได้สืบหาประวัติของครูหวังมาหมดแล้ว

ชวีเสี่ยงอ่านข้อมูลที่อยู่ในมือ “สองปีก่อน ครูหวังเคยพยายามติดสินบนหัวหน้าศูนย์วิทยาศาสตร์ แต่กลับถูกปฏิเสธ จึงถูกทำทัณฑ์บนไปครั้งหนึ่ง”

“เมื่อเดือนกันยายนปีที่แล้ว ครูหวังอาศัยหน้าที่การงานชักจูงนักเรียนให้ไปเรียนกวดวิชานอกโรงเรียน แล้วเก็บค่านายหน้า”

ซูอีเฉินมองครูหวังอย่างเย็นชา ไม่มองผอ.หลี่แม้แต่หางตา

พูดทิ้งท้าย “ครูที่มีความประพฤติ และคุณธรรมแบบนี้ ถ้าผอ.หลี่ไม่สบายใจที่จะจัดการกับเธอก็ไม่เป็นไรนะ ผมจะไปรายงานเบื้องบนเอง”

“อ้อ มีอีกเรื่อง เรื่องการลงทุนให้กับโรงเรียนในครั้งนี้ ผมจำเป็นต้องพิจารณาใหม่อีกครั้งแล้ว”

บริจาคเงินให้โรงเรียนเพื่ออะไร

แน่นอนว่าส่วนหนึ่งก็เพื่อทำความดี

ทว่าถ้าพูดตามความจริงเสียหน่อย แน่นอนก็หวังให้ลูกหลานของตระกูลตัวเองอยู่ในโรงเรียนจะได้รับการดูแลเป็นพิเศษ

“……”

ผอ.หลี่พูดไม่ออก มองซูอีเฉินที่เดินจากไป ผอ.หลี่แทบจะอ้วกออกมาเป็นเลือด

ครูหวังตีโพยตีพายไม่หยุด “ผอ.หลี่คะ พวกเขาขู่กันเกินไปแล้ว!”

ผอ.หลี่บันดาลโทสะออกมา “หุบปากเธอไปซะ! รีบไปเก็บข้าวของของเธอ แล้วรีบไสหัวออกไปจากโรงเรียนซะ!”

ครูหวังถึงกลับตะลึง นี่มันเรื่องจริงใช่ไหม

“ผอ.หลี่ ท่านทำอย่างนี้ไม่ได้นะ ท่านดูสินี่มันช่วงเตรียมสอบกลางภาคแล้วนะ นี่มันเป็นช่วงเวลาที่สำคัญจริ...”

ผอ.หลี่เดินจากไปแล้ว

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง

ครูหวังขนของของตัวเอง ถูกไล่ออกจากโรงเรียนอย่างทุลักทุเล

ผู้ปกครองที่อยู่โดยรอบก็มองมาที่เธอเป็นตาเดียว เธอรู้สึกทันทีว่าตัวเองคล้ายกับนักเรียนที่ถูกเธอทำโทษให้ออกไปยืน…

ทั้งโมโห ขายขี้หน้า ไม่สบายใจ...

“ลงโทษทางร่ายกายนักเรียนเลยเหรอ โอ้โห ลูกสาวฉันจะดุด่าสักคำยังไม่เคย แต่เธอกล้าทำโทษทางร่างกายเลยเหรอ”

“ไม่ถูกโฉลกเธอมานานแล้ว... ฉันยังคิดว่าเธอมีความสัมพันธ์อะไร...”

“ชักจูงนักเรียนให้ไปเรียนกวดวิชานอกโรงเรียน แล้วตัวเองเก็บค่านายหน้า...ดู๊ดู ครูแบบนี้สมควรเป็นครูเหรอ”

ครูหวังหนีหัวซุกหัวซุน!

ครั้งนี้เธอไม่เพียงแค่ถูกไล่ออก

ยังถูกเพิกถอนใบประกอบวิชาชีพครูอีกด้วย

อย่างนั้นหลังจากนี้เธอจะใช้ชีวิตอยู่อย่างไรล่ะ!

(　ఠൠఠ　)ﾉแทบแทรกแผ่นดินหนี!

ซูอีเฉินอุ้มซู่เป่าขึ้น ไหล่กว้างปกป้องเจ้าแก้มก้อนอย่างมิดชิด เดินไปตามทางอย่างช้าๆ

ซูเหอเหวินกับซูเหอเวิ่นก็เดินตามหลังไปติด ๆ ทว่าซูเหอเวิ่นยังคงหน้าตาบูดเบี้ยวสะพายกระเป๋าหนังสือให้ซู่เป่า

ซู่เป่าลังเลอยากจะพูดแต่ก็ไม่พูด

“ลุงใหญ่...”

“ที่จริงซู่เป่าไม่ได้ถูกลงโทษให้ยืนนานขนาดนั้นนะ!”

กลับกัน เธอยังได้ไปกินข้าวกับพี่อีกด้วย

ซูอีเฉินตอบอย่างนุ่มนวล “ไม่เกี่ยวกับซู่เป่า”

ประโยคนี้ก็เพื่อปลอบซู่เป่า

ครูหวังสมควรถูกลงโทษจริง ๆ แต่จะไม่เกี่ยวข้องกับซู่เป่าได้อย่างไรล่ะ

ชวีเสี่ยงสอบถามกับเด็กหลาย ๆ คน ครูหวังไม่เพียงแค่ลงโทษซู่เป่า แต่ยังพูดให้ร้ายกับซู่เป่าในชั้นเรียนอีกด้วย

พูดว่าพอซู่เป่ากลับมาก็เป็นตัวการทำให้ซูจื่อหลินกับเหวยหว่านหย่าร้างกัน

ถ้าเขายอมปล่อยครูหวังไปนั่นสิถึงจะแปลก

ความเย็นชาในดวงตาซูอีเฉินเหมือนใบมีดที่คมกริบ เรื่องวันนี้ไหน ๆ ก็จัดการแล้ว ท่าทีของเขาก็แสดงออกให้เห็นอย่างชัดเจน

ใครกล้ามารังแกคุณหนูตระกูลซู เขาจะให้อีกฝ่ายชดใช้อย่างสาสม

ต่อให้คนอื่นจะพูดว่าตระกูลซูพาล แล้วอย่างไรล่ะ!

“ไปกันเถอะ ลุงจะพาไปช้อปปิ้ง ซู่เป่าเคยบอกว่าจะซื้ออะไรไม่ใช่เหรอ”

ซู่เป่าตัดสินใจลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ไปซะ พลางพยักหน้า “ใช่ ๆ ๆ”

ต้องการซื้อเข็มเงิน

จะเอามารักษาเท้าให้คุณยาย

คุณยายจะได้ลุกขึ้นมาเต้นได้!

ไปลุยกันเลย!

ทันใดนั้นเธอคิดได้จึงรีบถาม “ลุงใหญ่ พวกเราไม่นั่งรถโรงเรียนแล้วเหรอ”

รถโรงเรียนสีเลม่อนสุดน่ารักตอนนี้กำลังจะขับออกไปแล้ว

ซูอีเฉินมองซืออี้หรันที่กำลังต่อแถวขึ้นรถโรงเรียน “ไม่นั่งแล้ว พวกเราไปเดินเล่นกันดีกว่า”

“โอเค~ヽ(╯▽╰)ﾉ”

ซืออี้หรันสะพายกระเป๋า มองมาทางซู่เป่าครู่หนึ่ง

เจ้าแก้มก้อนกำลังยิ้มหน้าบาน พอยิ้มทีก็มีลักยิ้มปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าเธอ

กำลังเหม่ออยู่ ทันใดนั้นก็เห็นซู่เป่ามองกลับมา โบกมือให้กับเธอ

ซืออี้หรันสะดุ้งเล็กน้อย โบกมือกลับไปโดยไม่รู้ตัว

จะให้เดินตามทางก็ไม่ค่อยถนัด เลยรีบขึ้นรถทันที

อีกด้านหนึ่ง ถังเถียนเถียนยิ้มยกใหญ่ ในที่สุดโอกาสก็มาถึง “สวัสดีท่านประธานซู สวัสดีจ้าซู่เป่า”

พูดไปพลางก็เอาศอกดันถังจื่อหางไปด้วย “พูดสิ!”

ถังจื่อหางพูดตาม “สวัสดีครับลุงซู สวัสดีซู่เป่า!”

ซูอีเฉินมองไปที่ถังจื่อหาง

เด็กที่ส่งกระดาษให้ซู่เป่า แล้วโดนยืนทำโทษด้วยกันสินะ

ครอบครัวไหนที่มีเด็กผู้ชาย พอเห็นเด็กผู้หญิงก็อยากที่จะได้เป็นภรรยา

ทว่าครอบครัวที่มีเด็กผู้หญิง ก็มองคนที่เข้าหาเขาเหมือนกับกระต่ายน้อยที่เชื่อง ๆ

ลุงใหญ่หรี่ตา สีหน้าไร้อารมณ์ “มีธุระอะไรเหรอ”

ถังเถียนเถียนกระแอมเบา ๆ “เอ่อคือ... อยากจะขอร้องคุณหนูซู่เป่าสักเรื่อง...”

ซูเหอเวิ่นขมวดคิ้ว ขอร้องซู่เป่าเนี่ยนะ

ซู่เป่าถามด้วยความประหลดใจ “เรื่องอะไรเหรอ”

ถังเถียนเถียนถอนหายใจ “วันนั้นได้ยินมาว่า คุณหนูซู่เป่าได้ช่วยคุณนายน้อยซือเอาไว้...”

“แม่ผมสลบไม่ได้สติมานานแล้ว และไม่มีวี่แววจะตื่นขึ้นมาเลย ผมเลยอยากจะขอร้องคุณหนูซู่เป่าช่วยดูให้หน่อย”

มองไปที่หน้าของถังเถียนเถียน ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ซู่เป่าก็นึกถึงหญิงชราในฝันเธอที่สวมเสื้อคอจีนสีเขียวเข้ม

จี้ฉางหลุดปากพูดออกมา “แม่เหรอ ไม่ใช่ยายชราที่เธอเจอในฝันเหรอ”

ซู่เป่ากระซิบตอบ “ท่านอาจารย์ หนูคิดว่า หน้าของเขากับหน้าของคุณยายเหมือนกันมากจนน่าทึ่งเลยทีเดียว ”

จี้ฉางเม้มปาก

มองไปยังถังเถียนเถียน อืม...น่าทึ่งจริงๆ

“รับปากเขา พรุ่งนี้ลองไปดูกัน”

ซู่เป่าพยักหน้า “โอเคค่ะ พรุ่งนี้จะลองไปดู”

ถังเถียนเถียนตะลึง และดีใจเป็นอย่างยิ่ง คิดไม่ถึงว่าซู่เป่าจะรับปากเขา!

อีกด้านหนึ่ง เสวี่ยเอ๋อร์ผละออกจากอ้อมกอดของแม่ ร้องไห้เจ็บใจหนักมาก

“หม่ามี๊ หนูไม่ได้ทำอะไรผิด” เสวี่ยเอ๋อร์ร่ำไห้ “หรือว่าเพราะซู่เป่าไม่ชอบหนู พูดเรื่องไม่ดีให้พี่เหอเวิ่นฟัง พี่เขาเลยทำร้ายหนู”

แม่ของเสวี่ยเอ๋อร์ถอนหายใจ “เสวี่ยเอ๋อร์ อดทนนะ!”

“พวกเราอาจจะไม่สามารถประจบสอพลอคนตระกูลซูได้อีกแล้ว ตอนนี้ตระกูลซือคือทางเลือกที่ดีที่สุดของเรา”

เป้าหมายของพวกเธอตอนนี้ก็คือซืออี้หรัน…

ถ้าหากทุกคนรู้ว่าเสวี่ยเอ๋อร์ไปสารภาพรักกับซูเหอเวิ่นแล้วถูกทำร้าย หลังจากนี้เสวี่ยเอ๋อร์จะอยู่กับซืออี้หรันได้อย่างไร

เสวี่ยเอ๋อร์เชื่อฟัง “เข้าใจแล้วค่ะหม่ามี๊”

ทว่าตอนนี้เธอรู้สึกปวดมาก รู้สึกเหมือนโดนเหวี่ยงกับพื้นแรง ๆ แม้แต่กระดูกยังปวดไปหมด

ปวดขนาดนี้เสวี่ยเอ๋อร์จะไม่แค้นได้อย่างไร เธอเกลียดซู่เป่าเข้าไส้

ครั้งนี้เธอถูกรังแกอย่างเห็นได้ชัด ซู่เป่ามีคนปกป้อง ทว่าเธอกลับต้องอดทน

ไม่ยุติธรรมเลย