ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 76

ซู่เป่าเดินชอปชมชิมไปกับลุงใหญ่รอบหนึ่ง ทานทั้งไอศกรีมหนึ่งอัน วิปครีมรสสตรอเบอรีสองกล่อง และมูสเค้กหนึ่งชิ้น แล้วยังมีปีกไก่ทอด น่องไก่ทอด ขาหมูตุ๋น...

และสุดท้ายซื้อเข็มเงิน

จากนั้นถึงกลับบ้านอย่างพึงพอใจ

นายหญิงซูหัวเราะคิกคัก “ซู่เป่ากลับมาแล้ว ได้เวลาทานข้าวพอดีเลย”

ซู่เป่าส่ายหน้า “คุณยายคะ ท้องซู่เป่ากลมกิ๊กเลยค่ะ”

นายหญิงซูถามด้วยความสงสัย “ไปทานอะไรมาล่ะ”

ซู่เป่าสีหน้าจริงจัง “ทานข้าวสิบจานค่ะ”

นายหญิงซูทั้งรู้สึกตลกทั้งรู้สึกจนใจ “ซู่เป่า พูดโกหกไม่ดีนะรู้ไหม”

ซู่เป่าจึงทำได้แค่พูดอย่างเชื่อฟัง “งั้นคุณยายอย่าด่าหนูนะ ที่จริงหนูทานไอศกรีมหนึ่งอัน มูสเค้กสองชิ้น สตรอเบอรีสองกล่อง...”

เจ้าแก้มก้อนนับนิ้วมือตัวเองว่าทานอะไรไปบ้าง

นายหญิงซู “...”

ซู่เป่าเหลือบมองนายหญิงซูอย่างรวดเร็ว “ไหนคุณยายบอกว่าจะไม่โกรธยังไงล่ะคะ”

นายหญิงซูพูดปลอบว่า “สบายใจได้ ยายไม่โกรธหนูหรอก แต่คราวหน้าไม่อนุญาตให้ทานแบบนี้แล้วนะ เป็นเด็กต้องทานข้าวถึงจะถูก”

ซู่เป่าพูดอ้อนนายหญิงซูด้วยความดีใจ “ได้ค่ะคุณยาย ขอบคุณค่ะคุณยาย”

คุณยายดีที่สุดเลย

มีคุณยายที่ดีแบบนี้ เธอต้องรีบเรียนแพทย์แผนจีนโดยเร็วเพื่อที่จะได้รักษาขาของคุณยายให้หายดี

เจ้าแก้มก้อนขึ้นไปชั้นบนอย่างดีอกดีใจ

และในขณะนั้นเองเธอรู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวของน้ำเต้าวิญญาณจึงรีบกลับห้องทันที

นายหญิงซูมองไปที่ห้องของซู่เป่าด้วยสายตาอ่อนโยน แต่พอหันหน้ามากลับด่าซูอีเฉินเป็นชุด

“แกนี่ก็จริง ๆ เลย ให้กินขนมตั้งเยอะขนาดนั้น เด็กมันไม่รู้ความ แกเป็นผู้ใหญ่ก็ไม่รู้ความด้วยเหรอ”

ซูอีเฉินลูบจมูกพลางคิดว่าซู่เป่าเป็นคนทานแท้ๆ แต่เขากลับโดนด่า

เขาพูดว่า “ก็ซู่เป่าบอกว่าอยากทานนิครับ”

เจ้าแก้มก้อนมองเขาตาปริบๆ ด้วยดวงตากลมโตเป็นประกาย แล้วใครจะอดใจไหว

นายหญิงซูตำหนิต่อว่า “เธอบอกอยากทานแกก็ให้ทานเลยหรือไง แกต้องรู้จักปฏิเสธสิ”

ไม่มีหลักการเลยสักนิด แต่นั่นก็เป็นเพราะเธอไม่ได้อยู่ด้วย ถ้าหากเธออยู่ด้วยละก็จะไม่ปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจแน่นอน

ซูอีเฉินกระแอมไอ “ผมยังมีประชุม”

เขาพูดจบก็เดินจากไปทันที

นายหญิงซูถลึงตาโต

ถ้าจะบอกว่าในตอนแรก ซู่เป่าเป็นเพียงความหวังที่เธอมีต่ออวี้เอ๋อร์เท่านั้น

แต่ตอนนี้ค่อยๆ ไม่เหมือนเดิม

ซู่เป่าไม่ใช่สิ่งชดเชยความเสียใจและหล่อเลี้ยงความรู้สึกอีกต่อไป แต่เป็นของล้ำค่าที่คนตระกูลซูประคบประหงมอย่างแท้จริง

“ไม่ทานข้าวแล้วจะเอาอะไรไปบำรุงร่างกาย”

นายหญิงซูบ่นพึมพำ จากนั้นเข้าห้องครัวไปเตรียมวัตถุดิบสำหรับมื้อดึก

--------

ที่ชั้นบน ซูเหอเวิ่นเดินออกจากห้องอย่างไม่อินังขังขอบ แล้วลงไปดื่มน้ำหนึ่งแก้วที่ชั้นล่าง

จากนั้นเดินขึ้นชั้นบนผ่านห้องของซู่เป่าไปอย่างไม่อินังขังขอบ

เพิ่งเข้าห้องของตัวเองไปได้ไม่นานก็เปิดประตูออกมาอีก แล้วเดินลงไปชั้นล่างและหยิบนมหนึ่งกล่อง

ซูเหอเหวินที่นั่งอยู่บนโซฟาชั้นหนึ่งเห็นแล้วถึงกับขมวดคิ้ว “นายอยากไปหาซู่เป่าใช่ไหม”

อยากไปก็ไปสิ

เดินไปเดินมาให้เขามองจนตาลายอยู่ได้

ซูเหอเวิ่นส่งเสียงเชอะ “ใครอยากไปหาเธอ ฉันก็แค่คอแห้งเลยมาหาอะไรดื่ม ฉันไม่ได้อยากไปหาเธอสักหน่อย”

ซูเหอเหวินมองเขาปากแข็งอยู่เงียบๆ

ตอนซูเหอเวิ่นเดินไปเดินมา เดินมาแล้วก็เดินไปจนฟ้าค่อยๆ มืดลง ในที่สุดเขาก็เคาะประตูห้องของซู่เป่า

“เข้ามาได้ค่ะ” ซู่เป่าพูดเสียงแจ๋ว

ซูเหอเวิ่นมองซ้ายมองขวาด้วยความประหม่าราวกับสายลับกำลังบอกรหัสลับ จากนั้นรีบเปิดประตูเข้าไปอย่างรวดเร็ว

ที่ห้องตรงข้าม

ซูเหอเหวินถือโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเฉยชา...

ฮึๆ ปากแข็งนักใช่ไหม

ซูเหอเหวินไม่เข้าใจว่าซูเหอเวิ่นเพิ่งอยู่กับซู่เป่าแค่ครึ่งวัน พอกลับมาทำไมถึงเปลี่ยนไป

น้องสาวน่ารำคาญจะเสียชีวิต แล้วเขายังเดินไปเดินมา ถ้าเป็นเขาละก็ไม่มีทางทำเรื่องโง่เขลาแบบนี้แน่นอน

ซูเหอเหวินทำหน้ามุ่ย จากนั้นปิดประตูห้องแล้วไปอ่านหนังสือ

ตอนซูเหอเวิ่นเข้าไปก็เห็นซู่เป่านอนอยู่บนเตียง