ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 744

ซู่เป่าถาม “ดังนั้นอะไร เกิดอะไรขึ้น?”

ผีหลายใจขนลุกซู่ “อย่าบอกนะว่าเธอมีไอเดียว่าจะให้เป็นลูกสาวของเธอแล้วไปฆ่าลูกตัวเองตายใช่ไหม?”

จะให้โทษพวกผีหลายใจทำไมถึงคิดแบบนี้ก็ไม่ได้

เป็นเพราะแม่สื่อผีเนี่ยเป็นผีที่ค่อนข้างร้ายอยู่แล้ว พวกเขาเชื่อว่าเธอสามารถทำเรื่องแบบนี้ลงได้แน่นอน

แม่สื่อผีกระพริบตาเอ่ย “จะทำแบบนั้นลงได้ยังไงล่ะ อย่างน้อยก็เป็นลูกสาวของตัวเอง ฉันทำไม่ลงหรอก…”

ผีขี้ขลาดอุ้มซู่เป่าขึ้นมาแล้วขมวดคิ้วจ้องไปที่แม่สื่อผีจากนั้นก็ถามว่า “งั้นรายแรกพี่ทำยังไงล่ะ?”

แม่สื่อผีเอ่ย “ฉันหามานานมาก แต่ก็หาผู้ตายที่เหมาะสมไม่ได้สักที”

ผู้หญิงในแต่ละหมู่บ้านก็มีตั้งเยอะแยะ แต่พอพูดถึงหญิงสาวที่ตายแล้วก็ไม่ค่อยจะมี ส่วนมากก็อายุน้อยมาก อายุไม่กี่ขวบหรือไม่ก็เพิ่งเกิดก็เลยไม่ตรงตามเงื่อนไขอายุที่กำหนด

พอเห็นว่าใกล้จะถึงเวลาที่กำหนดแล้ว แต่แม่สื่อผีทำยังไงก็ยังหาคนที่เหมาะสมไม่ได้เสียที ในสมองก็คิดถึงแต่เรื่องเงินสองพันนั่น

ถ้าเกิดหาไม่เจอก็ต้องหาเงินมาคืนเขา อีกอย่างเงินหนึ่งพันเธอก็ได้เอาไปให้ครอบครัวสามีแล้ว จะเอาเงินที่ไหนไปคืนเล่า

“วันนั้นระหว่างทางที่ฉันกลับบ้าน ฉันเห็นลูกสาวของฉันกับเด็กผู้หญิงอีกคนหนึ่งกําลังนั่งซักผ้าอยู่ที่ริมแม่น้ำ…”

ในตอนนั้นลูกสาวของเธออายุ 11 ขวบแล้ว ส่วนเด็กหญิงอีกคนก็อายุ 12 ปี และเป็นเพื่อนสนิทลูกสาว

เด็กสาวสองคนเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกัน และมักจะชวนกันไปซักผ้า เด็ดผัก ขึ้นเขาไปเก็บน้ำมันสนด้วยกันอยู่บ่อยๆ

พอซู่เป่าได้ยินถึงตรงนี้ก็พอจะเดาออกแล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น รู้สึกแค่ว่าเหมือนมีไอหนาวโผล่ออกมาจากข้างในจิตใจของเธอและเสียวสันหลังวาบ…

ผีขี้ขลาดค่อยๆ มองลงมาที่เธอ แล้วกอดเธอโดยไม่รู้ตัว แววตาก็มืดลงทันที

เขาเป็นผีไม่มีอุณหภูมิร่างกาย ก็เลยไม่สามารถให้ความอบอุ่นกับเขาได้ดีเท่ากับมนุษย์

“ไม่ต้องฟังแล้วดีไหม” ผีขี้ขลาดเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น “เดี๋ยวพี่พาเธอออกไปเล่นเอง”

จี้ฉางมองไปที่ซู่เป่าแล้วเม้มริมฝีปากแน่น ดูเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่สุดท้ายก็แค่ถอนหายใจไปหนึ่งคำ

ผีหลายใจบอกกับแม่สื่อผีว่า “เธออย่าเพิ่งเล่า”

ผีทั้งหลายมาล้อมอยู่ข้างหน้าซู่เป่าแล้วถามว่า “เรื่องพวกนี้ฟังเยอะไปไม่ดีกับเด็กนะ งั้นพวกเราไม่ฟังต่อแล้วดีไหม?”

“ใช่ๆ ประสบการณ์จะไปหาเมื่อไหร่ก็ได้ รอพวกเราโตกว่านี้หน่อยค่อยไปหาประสบการณ์ก็ได้นะ”

“ต่อไปไม่ต้องไปจับผีแล้ว ตั้งใจเรียนแล้วเติบโตอย่างมีความสุขก็พอ เรื่องอนาคตก็ค่อยว่ากันทีหลัง”

ซู่เป่าแค่ส่ายหัวไปมา “ไม่เป็นไร หัวใจของซู่เป่าแข็งแกร่งจะตายไป”

ผีขี้ขลาดมองไปที่จี้ฉาง

จี้ฉางยังคงไม่พูดอะไรเหมือนเดิม และปล่อยให้แม่สื่อผีเล่าต่อได้

แม่สื่อผีเล่าต่อแล้วก็บ่นพึมพำว่า “อย่างไรเสียลูกสาวก็ไม่มีค่าอะไร…มาซักผ้าแล้วตกลงแม่น้ำโดยไม่ได้ตั้งใจก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรหรอกมั้ง…”

เธอก็เลยอาศัยจังหวะที่เด็กสาวคนนั้นกำลังรอลูกสาวคนโตของเธออยู่ก็เลยแสร้งทำเป็นเข้าไปพูดคุยกับเธอเล็กน้อย แล้วก็ผลักเธอตกลงน้ำไป

ด้วยความที่เด็กสาวคนนั้นเห็นว่าเป็นแม่ของเพื่อน เธอก็เลยไม่ได้ป้องกันอะไร จนกระทั่งหลังจากตกลงไปในน้ำถึงจะค่อยดิ้นรนด้วยความหวาดกลัวและร้องขอความช่วยเหลือจากเธอ

“ฉันทนมองภาพที่เธอตายต่อหน้าฉันไม่ไหว” แม่สื่อผีเอ่ย

ผีขี้ขลาดยิ้มเยาะ “เพราะฉะนั้นเธอก็เลยไปโดยไม่มองเลยใช่ไหม?”

แม่สื่อผีหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นมาด้วยความเหนียมอายว่า “ใช่”

ผีทั้งหลายโมโหมาก ถึงไม่ได้ทำร้ายลูกสาวตัวเองก็จริง แต่กลับไปทำกับลูกสาวของคนอื่นซะงั้น!

“เธอยังมีความเป็นคนอยู่หรือเปล่า?” ผีหลายใจถาม “ในฐานะที่เธอก็เป็นลูกสาวเหมือนกัน แต่เธอกลับทำร้ายลูกสาวของคนอื่นได้ลงคอ! แถมเด็กสาวคนนั้นยังเป็นเพื่อนสนิทของลูกสาวเธอด้วย!”

แม่สื่อผีโวยวาย “ทำไมถึงมาว่าฉันไม่มีความเป็นคน ฉันก็ลำบากมามากเหมือนกันนะ มีใครมาสงสารฉันบ้างไหมล่ะ? ฉันใช้ชีวิตมาอย่างยากลำบาก ถ้าฉันไม่ให้ฉันทำแบบนี้แล้วจะให้ฉันทำยังไงล่ะ ให้ฉันถูกไล่ออกนอกบ้านไปหนาวตายอยู่ข้างนอกหรือไง?”

เธอไม่พอใจ “อีกอย่าง เด็กคนนั้นอยู่ที่บ้านก็ถูกด่าและถูกทำร้าย ใช้ชีวิตอึดอัดแบบนั้น สู้ตายก่อนกำหนดเสียจะดีกว่า”

ผีทั้งหลาย “…”

ซู่เป่ารู้สึกถึงอาการที่โกรธจนอึดอัดจนแทบจะ ‘หัวใจขาดเลือดตาย’ เป็นครั้งแรก!