ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 745

วันที่ลูกสาวของแม่สื่อผีแต่งงานนั้นจัดตอนช่วงกลางดึกและมีลมมืดครึ้ม

พอผ่านไปครึ่งทางก็ไม่รู้ว่าได้ยังเสียงร้องไห้งือๆ มาจากไหน และมีเสียงแมวป่าคำราม

แม่สื่อผีก็เริ่มรู้สึกกลัวเล็กน้อย แต่หลังจากนั้นลูกสาวคนโตของเธอก็ไปที่บ้านของฝ่ายชายได้อย่างราบรื่น เพื่อไปรับใช้พ่อแม่ฝ่ายชาย

เธอก็ไม่สนใจอะไรลูกสาวเธอเลย พอออกเรือนไปแล้วก็ไม่เกี่ยวกัน ลูกสาวจะใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านฝ่ายชายยังไงก็เป็นชะตาของเธอแล้ว

แม่สื่อผีหอบหิ้วเงินสินสอดแปดหมื่นเก้าสิบเก้าแล้วหนีไปที่ตัวอำเภอที่อยู่ห่างไกลออกไป คราวนี้ก็ใช้ชีวิตราบรื่นดีแถมยังหาแฟนได้อีกด้วย

แต่เพราะผู้ชายก็ต้องใช้เงินเหมือนกัน เธอก็เลยขยายตลาดแล้วเป็นแม่สื่อให้ผีไม่หยุดไม่หย่อน

สังคมข้างนอกนั้นแตกต่างกับประเพณีของทางบ้านเธออย่างมาก ทุกคนเคารพกฎหมาย ถึงแม้จะเป็นลูกสาว พ่อแม่ก็ไม่มีทางขายลูกตัวเองให้ไปแต่งงานกับคนตาย

“ถึงแม้ธุรกิจจะลำบากหน่อย แต่พอทำสำเร็จเคสเดียวก็ยังได้เงินเยอะกว่าอยู่ดี” แม่สื่อผีเอ่ย “ที่พวกเธอไม่รู้ก็คือพวกคนมีเงินน่ะบางทีก็งมงายมากเลยนะ”

ครั้งสุดท้าย เธอได้รับเคสใหญ่มาเคสนึง

ขอแค่เธอทำสำเร็จ สินสอดก็คิดต่างหาก แต่ตัวเธอเองจะได้นับเงินเป็นหลักแสนเลยล่ะ

ในตอนนั้นลูกค้ามีเงื่อนไขที่ค่อนข้างเข้มงวด ไม่เพียงแต่ต้องไม่เคยแต่งงานและบริสุทธิ์แล้ว อายุก็ต้องตรงกัน แถมการศึกษาก็ต้องมีวุฒิมหาลัยขึ้นไปเท่านั้น

พอเธอสอบถามอยู่นานก็หาเจอ แต่เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ให้พ่อแม่ฝ่ายหญิงฟังก็โดนพ่อแม่ฝ่ายหญิงใช้ไม้เหล็กมาไล่ตีเธอให้ออกไป

เงินเป็นแสนวางอยู่ตรงหน้า แน่นอนว่าเธอก็ต้องไม่ยอมอยู่แล้ว ด้วยความที่ตัวเองตอนนั้นก็อายุค่อนข้างมากแล้ว ก็คิดว่าทำเคสนี้เป็นเคสสุดท้ายก็จะวางมือแล้ว

ดังนั้น…เธอก็เลยแอบไปขุดเถ้ากระดูกของหญิงสาวออกมา

“ที่จริงแล้วในวงการนี้ก็มีคนทำแบบนี้อยู่หลายคนเหมือนกัน จะไปมีผู้หญิงที่เหมาะสมเยอะขนาดนั้นได้ยังไงกัน เมื่อยุคสมัยก้าวหน้าแล้วก็ไม่มีครอบครัวฝ่ายหญิงไหนที่ยินยอมให้ทำเรื่องแบบนี้

เพราะฉะนั้นการขโมยศพคนตายก็มีอยู่ค่อนข้างเยอะเหมือนกัน บางบ้านพอรู้ว่าโดนขโมย ขณะที่กำลังร้องโวยวายพวกเขาก็หนีไปเสียแล้ว จับไม่ได้แล้วจะทำยังไงได้

ผีขี้ขลาดกอดอกแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “พวกเธอนี่ไร้สามัญสำนึกจริงๆ!”

แม่สื่อผีเอ่ย “มาบอกว่าฉันไร้สามัญสำนึกได้ยังไงกัน พอไปถึงโลกหลังความตายแล้วมีเพื่อนไว้ก็ดีไม่ใช่หรือไง”

“ตายไปแล้วก็สร้างมูลค่าอะไรไม่ได้ สู้ขายไปซะดีกว่าจะได้ไม่เปลือง”

ผีทั้งหลาย “…”

ซู่เป่า “โอ้ย โมโหจนเจ็บใจไปหมด！”

เธอหยิบผ้าห่มขึ้นมาแล้วกัดไปคำหนึ่ง

จี้ฉางตบที่หลังเขาเบาๆ แล้วถามต่อว่า “เจ้าโดนคนฆ่าตายหรือ?”

แม่สื่อผีหยักหน้า “อื้ม โดนครอบครัวฝ่ายหญิงฆ่าตาย ถูกฆ่าตายในป่าช้ากลางดึแล้วแขวนไว้ที่ราวไม้ไผ่และเสียบไว้หน้าหลุมศพของลูกสาวเขาเพื่อเป็นไถ่โทษ”

แฟนคนใหม่ของเธอก็สนใจแต่เงิน พอเธอหายตัวไปก็ไม่เคยมาตามหาเธออีกเลย

ส่วนครอบครัวสามีเก่าของเธอ ลูกสาวคนโตและครอบครัวตัวเองยิ่งไม่มีทางมาตามหาเธอ

เธอก็เลยโดนแขวนอยู่บนราวไม้ไผ่อยู่อย่างนั้น ทั้งแดดร้อนระอุ ทั้งฝนตกลมพัด รวมถึงสัตว์ป่าที่มากัดแทะศพเธอจนเหลือแต่กระดูก แถมพอเหลือแต่กระดูกก็ยังโดนสัตว์ป่าคาบไปโน่นไปนี่

ส่วนวิญญาณของเธอก็ถูกตรึงอยู่ที่ไม้ไผ่หน้าหลุมศพอย่างถาวร ผ่านไปเป็นสิบปีเจอแต่เรื่องเดิมๆ ทั้งถูกแดดเผาและทรมาน โดนน้ำฝนชะล้างแล้วก็ถูกฆ่าตายซ้ำๆ โดยการที่โดนพวกสัตว์ป่ามากัดกิน…

จนกลายเป็นผีร้าย

ผีทั้งหลาย “สมน้ำหน้า!”

ไม่รู้ว่า ‘คนนอก’ อย่างผีปลิ้นปล้อนฟังเรื่องนี้จนหยุดฟังไม่ได้ไปเมื่อไหร่จู่ๆ ก็เอ่ยขึ้นมาว่า “น่าเวทนาจริงๆ น่าสังเวชยิ่งกว่าฉันอีก!”

ผีทั้งหลายยังอยากจะถามผีปลิ้นปล้อนกับผีละโมบต่อว่าพวกเขาตายได้ยังไง แต่พอเห็นสีหน้าของซู่เป่าดูหดหู่มาก ก็เลยไม่ถามต่อแล้ว

“ซู่เป่า เกิดอะไรขึ้น?” ผีขี้ขลาดมองตาเธอ

ซู่เป่าเม้มปากแล้วส่ายหัว

ผีขี้ขลาดเห็นแล้วปวดใจ

พอเห็นสภาพชีวิตของมนุษย์แต่ละครั้งแล้ว จิตใจของซู่เป่าก็จะหนักอึ้งทุกครั้ง พอเป็นแบบนี้ซ้ำๆ พูดในอีกแง่หนึ่งก็คงเหมือนกับกระบวนการตายวนลูปซ้ำๆ ของผีร้ายนั่นแหละ

ในขณะเดียวกันผีขี้ขลาดก็รู้สึกว่าจี้ฉางโหดเกินไป ทำไมต้องให้มามีประสบการณ์อะไรแบบนี้ตั้งแต่เด็กๆ ให้เริ่มตอนอายุ 18 ปีก็ยังทันเลย

ไม่รู้ว่าจี้ฉางกำลังนึกถึงเรื่องอะไรอยู่ แต่กลับรู้สึกเหมือนเจ็บจี๊ดที่หัวใจจนไอกะทันหันขึ้นมาอย่างรุนแรง

หลายวันมานี้บางครั้งเขาก็มีไปฝึกฝนปรานหยินในน้ำเต้าวิญญาณบ้างเป็นบางครั้ง แต่ร่องรอยการบาดเจ็บที่ตูซื่อหวังทิ้งไว้ให้เขาระดับปรานหยินก็ไม่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บของเขาให้หายได้

ยังไม่มีใครสังเกตเห็นว่าที่ผมช่วงหลังคอของจี้ฉางที่เดิมที่เป็นสีดำนั้นตอนนี้ได้กลายเป็นผมขาวไปแล้ว

จี้ฉางหัวเราะอย่างขมขื่น เขาก็ไม่อยากจะใจร้ายหรอก