ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 754

มู่กุยฝานพาซู่เป่าขึ้นรถ พออยู่บนรถแล้วซู่เป่าก็ถามต่อ

ผีมั่งคั่งลูบหัวด้วยความไม่พอใจแล้วพูด “ความจริงมันก็ไม่มีอะไร ก็ถูกเงินทับตายนั่นแหละ”

ซู่เป่า “โอ้โฮ!”

เงินเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ

“ไม่สิ บ้านของคุณลุงมีเงินเยอะขนาดนั้นเลยเหรอคะ ลุงใหญ่บอกว่าเงินก็คือตัวเลขบรรทัดหนึ่ง!”

ซู่เป่าสับสน

ผีมั่งคั่งตอบ “ฉันเป็นประธานของบริษัทการค้าระหว่างประเทศบริษัทหนึ่ง...ตอนนั้นพวกเราค้าขายกับเมืองนอกได้กำไร ตอนนั้นไม่ใช่ว่ามีคำพูดอย่างนี้เหรอ เมืองนอกมีแต่ทองคำเต็มไปหมด...”

ความจริง คำพูดนี้ไม่ได้หมายความว่าต่างประเทศมีเงินมาก แต่บรรยายว่ามีโอกาสมาก โอกาสที่จะได้เงินมีมาก

แค่ขยันขันแข็งสักหน่อย หัวเร็วหน่อย โอกาสที่จะเปรียบเทียบในประเทศกับต่างประเทศกับราคาที่ต่างกันทำให้คนได้กำไรงามง่าย ๆ

“แต่ต้องเร็ว คว้าโอกาสเอาไว้ก่อน ตอนนั้นฉันดูแลอยู่ทีมหนึ่ง ทุกคนสามัคคีกันมาก บุกเบิกเส้นทางด้วยความยากลำบาก กลายเป็นบริษัทการค้าที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ”

ผีมั่งคั่งตาแหลม มักเดาโอกาสการค้าได้ล่วงหน้าเสมอ การจัดการกิจการดีเยี่ยม ความสามารถในการเป็นผู้นำก็สุดยอด

ดังนั้นบริษัทจึงใหญ่โตมากขึ้นเป็นธรรมดา

ชนิดที่สุดยอดมากแบบนั้น

ถ้าอยู่วงการเดียวกัน เจอเขายังต้องเรียกพี่

ซู่เป่าพยักหน้า “แล้วทำไมถึงถูกเงินทับตายล่ะคะ”

เธออยากรู้มากจริง ๆ

ผีมั่งคั่งถอนหายใจ “นี่ต้องพูดถึงรถคันหนึ่งของเรา...”

“ฉันก่อร่างสร้างตัวจนมีฐานะจากรถบรรทุกคันหนึ่ง นั่นเป็นรถบรรทุกที่ฉันเอาสมบัติทั้งหมดไปจำนำซื้อมา ขับรถมันขนสินค้าไปมา ท่องทั่วหล้า ยิ่งทำก็ยิ่งใหญ่”

“พื้นที่แถบนั้นของพวกเรางมงายมาก ฉันขับรถคันนั้นทีไรราบรื่นทุกที กลับกัน ถ้าขับรถคันอื่นจะไม่ราบรื่นอย่างนั้น...พอฉันได้เงินก้อนแรกมา ก็เอามาไหว้แม่ย่านางรถรถบรรทุกของฉันทันที เอามาสักการบูชา!”

มู่กุยฝาน ?

มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ

ซู่เป่าถาม “เกี่ยวอะไรกับรถด้วยคะ”

ผีมั่งคั่งเล่าต่อ “กิจการเติบโตมากขึ้นเรื่อย ๆ รถของฉันก็เลยไม่พอลากของ แต่กลัวว่าจะไม่ราบรื่น เวลาไม่ได้ใช้รถก็จะไหว้แม่ย่านางรถ เปลี่ยนเป็นรถคันอื่น แต่ทุกปีจะกลับมาไหว้รถ”

รถบรรทุกก็เลยไม่ได้ใช้งาน อยู่ในโรงรถตลอด

“มีอยู่ปีหนึ่ง เป็นปีที่สภาพแวดล้อมการค้าดีที่สุด ทุกคนร่ำรวย พวกเราก็เลยทำงานกันแบบไม่พักทั้งปี ในที่สุดก็มีช่วงว่าง”

“ฉันอยากให้โบนัสกับทีมของฉัน พี่น้องทุกคนทำงานกับฉัน จะเอาเปรียบพนักงานไม่ได้”

แต่จะให้โบนัสยังไง ให้ของขวัญเป็นอะไร ไปเที่ยวที่ไหน อย่างไรก็ไม่ดีไปกว่าการให้เงิน

เขาก็เลยตัดสินใจว่าจะให้เงินสด

พนักงานระดับล่างสุด มอบเงินสดให้คนละห้าปึก ไม่ทำเป็นเล่น ให้ไปเลยห้าหมื่น

ตำแหน่งต่างกันก็ได้ไม่เหมือนกัน

จนถึงระดับผู้จัดการหัวหน้าแผนกอะไร ที่มากที่สุดคือเงินสดห้าแสน

ซู่เป่าเบิกตาโพลง “เงินสดห้าแสน นั่นมันเยอะขนาดไหนกันเนี่ย”

ทำไมถึงมีคนให้เงินอย่างนี้นะ

แต่พอคิดดูอีกที...เหมือนว่าการให้เงินแบบนี้ จะมีความสุขมากกว่าได้เห็นตัวเลขหนึ่งบรรทัดในสมุดบัญชี

ผีมั่งคั่งพูด “มีถุงสำหรับใส่เงินโดยเฉพาะนี่ เงินสดห้าแสน ก็ใส่ถุงขนาดประมาณถุงหิ้วใส่เสื้อผ้าได้”

พวกซู่เป่า เออ...