ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 768

อีกด้านหนึ่ง ซู่เป่ากับพ่อมาถึงภูเขาหว่าอูแล้ว

นายหญิงซูไม่วางใจ อยากเห็นว่าที่ที่ซู่เป่าไปเป็นสถานที่แบบไหน ฉะนั้นจึงตามไปด้วย...ทำเป็นว่าไปเที่ยว...ตามไปได้ไกลแค่ไหน ก็ไกลแค่นั้น

ภูเขาหว่าอูแตกต่างจากภูเขาลูกอื่น ยอดเขาของภูเขาทั่วไปจะแหลม ทว่ายอดเขาของภูเขาหว่าอูราวกับตอไม้ที่ถูกตัดจนเท่ากัน บนยอดเขาเป็นที่ราบผืนใหญ่

ยอดเขาของมันกว้างกว่าสามพันเมตร มองไกลๆ ไปราวกับโต๊ะที่วางอยู่ท่ามกลางกลุ่มเขา

ต้นไม้บนยอดเขาเขียวชอุ่ม ป่าดึกดำบรรพ์หลายหมื่นหมู่ (*หน่วยพื้นที่ของจีน) มีวัชพืชสามพันกว่าชนิด มีสัตว์หายากสี่ร้อยกว่าชนิด ที่นี่ราวกับเป็นโลกอีกใบหนึ่ง มีระบบนิเวศที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเองและไม่เหมือนใคร

บนยอดเขาหว่าอูมีบ่อน้ำบ่อหนึ่ง ที่นี่มีร่องรอยการมาของมนุษย์ ข้างสระน้ำมีการสร้างห้องเล็กๆ เอาไว้สองสามห้อง ให้นักท่องเที่ยวได้พักผ่อนและอาศัยอยู่ชั่วคราว

ทางทิศตะวันออกห่างจากบ่อน้ำประมาณหนึ่งกิโลเมตรมีบ่อลวงวิญญาณลูกหนึ่ง จุดหมายของซู่เป่าก็คือที่นี่

คุณท่านซูและนายหญิงซูหยุดพักอยู่ตรงนี้ชั่วคราว มู่กุยฝานและเหยาหลิงเยว่พาซู่เป่าเดินหน้าไปที่บ่อลวงวิญญาณ

ซูอีเฉินอยู่รอ เห็นซู่เป่าขึ้นรถไปก็พูดกำชับว่า “ระวังหน่อยนะ ถ้ายากเกินไปก็กลับมา”

ซู่เป่าพยักหน้า ทอดตัวอยู่บนหน้าต่างรถพร้อมทั้งโบกไม้โบกมือให้ลุงใหญ่ คุณตาและคุณยาย “วางใจเถอะค่ะ หนูจะรีบกลับมาเร็วๆ!”

นายหญิงซูโบกไม้โบกมือตาม จากนั้นก็เห็นรถออฟโรดของมู่กุยฝานขับออกไปราวกับม้าป่าที่หลุดจากบังเหียน รู้สึกเพียงกังวลอยู่ในใจ

ทุกครั้งตอนที่ซู่เป่าโบกมือแล้วพูดลาก่อนกับเธอ เธอก็มักจะกังวลเหมือนตอนเทศกาลฤดูหนาววันแรกอย่างนั้น ไปแล้วก็ไม่ได้กลับมา

ซูอีเฉินมองความคิดของเธอออก จึงพูดว่า “อย่าคิดมากไปเลยครับ เด็กโตแล้วก็ต้องออกไปเผชิญโลกกว้าง”

นายหญิงซูพึมพำ “ซู่เป่ายังไม่โตสักหน่อย...ช่างเถอะ ไม่รู้ว่าที่นี่จะทำอาหารได้ไหม อาหารเป็นยังไงบ้าง ฉันจะไปดูหน่อย...”

ซู่เป่ามองทิวทัศน์ที่ผ่านไปอย่างรวดเร็วนอกหน้าต่าง สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ทีหนึ่ง รู้สึกเพียงอากาศที่เข้ามาในปอดมันเย็นๆ

รถแล่นไปนานแสนนาน แต่ซู่เป่ารู้สึกว่าทิวทัศน์ตรงหน้าของตัวเองราวกับเพิ่งจะผ่านไป

“เหมือนรถออฟโรดวิ่งอยู่กับที่เลย” ซู่เป่าเอ่ยขึ้น

มู่กุยฝานพูดขึ้น “แม้ยอดเขาที่นี่จะเป็นที่ราบทั้งหมด แต่ก็ยังมีเนินเขาเล็กๆ ที่นูนขึ้นมาท่ามกลางเนินเขา เหมือนกับหมั่นโถว วัชพืชบนเขาก็เหมือนกันหมด ฉะนั้นจึงมองดูเหมือนกันไปหมด”

“บ่อลวงวิญญาณที่ถูกเรียกว่าบ่อลวงวิญญาณ อธิบายจากมุมของวิทยาศาสตร์ อันที่จริงก็เป็นเพราะทุกที่ที่ผ่านมาล้วนมีทิวทัศน์เช่นเดียวกันหมด ทำให้คนเกิดความเข้าใจผิดว่าวนเวียนอยู่ที่เดิม จึงหลงทางได้ง่าย”

บวกกับสนามแม่เหล็กของที่นี่ยุ่งเหยิงเล็กน้อย เข็มทิศบางทีก็ใช้การได้บางทีก็ใช้การไม่ได้ ฉะนั้นคนที่ไร้ประสบการณ์จึง ‘หลง’

ซู่เป่าถาม “พ่อจะไม่หลงทางใช่ไหมคะ”

มู่กุยฝานพูดขึ้น “ในสมองพ่อมีเข็มทิศอยู่อันหนึ่ง”

“ถ้าซู่เป่าเจอที่ที่คล้ายบ่อลวงวิญญาณ เพียงแค่คิดหาวิธียืนยันทิศทางแบบนั้นก็จะไม่หลงแล้ว เข้าใจไหม”

ซู่เป่าพยักหน้า แต่สิ่งที่เธออยากรู้ก็คือ...

“ใส่เข็มทิศเข้าไปในสมองยังไงเหรอคะ” ในศีรษะน้อยๆ ของเธอมีเพียงข้อสงสัยตัวโตๆ

มู่กุยฝานพูดไม่ออกบอกไม่ถูก อธิบายขึ้นว่า “ก็แค่เปรียบเทียบน่ะ เปรียบว่าพ่อเก่งสุดๆ แค่มองปราดเดียวก็แยกออกตกเหนือใต้ได้แล้ว”

ซู่เป่าว้าวอย่างให้หน้าเป็นอย่างมากเสียงหนึ่ง “พ่อเก่งกาจจริงๆ ทำได้ยังไงเหรอคะ”

มู่กุยฝานส่งสัญญาณให้เธอมองต้นไม้บนถนน “ดูยอดไม้ ปกติแล้ว จะได้รับผลกระทบจากแสงแดด ยอดไม้ที่ชี้ไปทางเหนือจะใหญ่กว่าเล็กน้อย และใบไม้จะเขียวทึบกว่าอยู่นิดหน่อย”

“แน่นอนว่าวิธีนี้มีปัจจัยที่ส่งผลกระทบมากเกินไป หากหาตอไม้เจอก็จะยิ่งแม่นยำขึ้น เพราะตาของตอไม้ทางใต้กว้างด้านหลังแคบ”

“ถ้ามีนาฬิกาข้อมือ จำนวนชั่วโมงลดลงมีผลต่อพระอาทิตย์ ตอนเที่ยงจะชี้ไปทางเหนือ”

ซู่เป่า “อืม...อันนี้เกินขอบเขตเนื้อหาแล้วค่ะพ่อ!”

มู่กุยฝานขำ คำนี้ก็เรียนรู้มาจากพวกพี่ๆ อีกแล้วใช่ไหม

“พ่อก็แค่สอนวิธีทั้งหมดให้หนู บางครั้งสิ่งที่วิทยาศาสตร์อธิบายไม่ได้ ศาสตร์ลับอธิบายได้ กลับกัน บางครั้งปัญหาที่ศาสตร์ลับของหนูอธิบายไม่ได้ ก็ลองใช้วิทยาศาสตร์ดูสิ”

ซู่เป่าฟังอย่างตั้งใจ ผงกหัวหงึกๆ

เหยาหลิงเยว่ยังคงจ้องไปนอกหน้าต่าง ไม่พูดไม่จา