ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 775

“รีบวิ่งเร็ว!” ซู่เป่าตะโกน

แม้จะมองไม่เห็นตูซื่อหวัง

แต่วิ่งหนีก่อนไม่ผิดแน่

ผีหลายใจยกตัวซู่เป่าขึ้นมา ผีคลั่งรักยกตัวเหยาหลิงเยว่ขึ้นมา เหล่าผีเดินอย่างว่องไว ในเวลาเพียงชั่วครู่ก็วิ่งหนีออกไปไกลสิบลี้

ไม่นานก็มาถึงยังธารหุบจันทร์เสี้ยว

ทะเลทรายผืนนี้ค่อนข้างต่างจากสถานที่อื่น ฉะนั้นจึงจำทางได้ง่าย แต่เมื่อเข้าไปยังธารหุบจันทร์เสี้ยวแล้ว ทุกที่ล้วนเป็นหินเล็กหินใหญ่ และยิ่งยากต่อการแยกแยะทิศทาง

ทว่าซู่เป่ากลับชี้ไปยังทิศทางหนึ่ง “ทางนี้!”

เหล่าผีเลือกที่จะเชื่อซู่เป่า เดินไปตามทิศทางที่ซู่เป่าชี้โดยไม่แม้แต่จะคิด

ไม่นานพวกเขาก็ผ่านหินยักษ์และต้นไม้เหี่ยวที่อุ้มซู่เป่าขึ้นมาเมื่อครู่ กระทั่งนกตัวใหญ่สองตัวกำลังเฝ้ารังอยู่ใต้ต้นไม้ ในรังมีลูกนกอยู่ตัวหนึ่ง นกทั้งสามตัวมองพวกเขาที่ลอยผ่านไปอย่างงุนงง

“ซู่เป่า...เธอรู้...ทิศทาง?” เหยาหลิงเยว่พยายามเรียบเรียงคำพูด

ซู่เป่าพยักหน้า “หินใหญ่ก้อนนั้น เหมือนสิงโต!”

“หลังหินสิงโต เป็นหินกระต่ายตัวน้อย”

“หลังหินกระต่ายตัวน้อย หินก้อนนั้นรูปร่างเหมือนหัวใจ หมาป่าสีเทาตัวใหญ่ตัวหนึ่งกำลังจะเอาหัวใจไปส่งให้กับกระต่ายตัวน้อย!”

“หลังรูปหัวใจมีหินกองหนึ่ง รูปร่างเหมือนสัตว์ประหลาดกลุ่มหนึ่ง เหล่าสัตว์ประหลาดกำลังต่อสู้กัน!”

แม้หินเล็กหินใหญ่มองไปก็ดูเหมือนๆ กัน แต่มักจะมีหินบางก้อนที่มีรูปร่างค่อนข้างพิเศษ

เด็กมีจินตนาการมากมาย หินที่รูปร่างเหมือนๆ กันในสายตาผู้ใหญ่ ทว่าในสายตาพวกเขากลับมีรูปร่างที่แตกต่างกันออกไป

ซู่เป่าจดจำทางที่เข้ามาไว้ทั้งอย่างนี้

ผีหลายใจตกตะลึง ฉะนั้นบางครั้ง...การรักษาความสุขในวัยเด็กก็ดีเหมือนกัน ซู่เป่าหาทางเข้าตอนมาเจอแล้ว

ตอนเข้ามาเหยาหลิงเยว่มาจากโลกมนุษย์แล้วสลับเป็นยมโลก อยู่บนโลกมนุษย์นานแล้ว จึงรู้สึกไวต่อหยิน

ตอนนี้อยู่ในยมโลกนานแล้ว ยมโลกสลับไปเป็นโลกมนุษย์ ในเวลาเพียงชั่วพริบตาก็รู้สึกได้ถึงทางออก

“ทางนี้!” เหยาหลิงเยว่ชี้ไปทางช่องที่อยู่ลึกไปในธารหุบช่องหนึ่ง

เช่นเดียวกัน ช่องนี้ก็เหมือนกับแผลโดนฟันลึกข้างนอกนั่นเป๊ะๆ ราวกับถูกดาบใหญ่เล่มหนึ่งฟัน

เหล่าผีดีใจ ทว่าในขณะนี้เอง มวลบีบบังคับมืดฟ้ามัวดินมวลหนึ่งก็เคลื่อนมา!

ไม่ต้องหันไปมอง ผีขี้ขลาดก็รู้ทันทีว่าตูซื่อหวังตามมาแล้ว!

“อ๊า...ไปเร็ว!” ผีชุดแต่งงานรีบร้อนจนพ่นภาษาอังกฤษออกมา “โกๆๆ!” (*พ้องเสียงกับคำว่าคูน้ำในภาษาจีน)

ผีดื้อรั้นตะโกน “คูน้ำอะไร!”

เขาคิดว่าต้องไปคูน้ำไหนสักสาย ถึงยังไงก็ไม่เคยได้ยินผีชุดแต่งงานพูดภาษาอังกฤษมาก่อน

ซู่เป่าไม่กล้าหันหลังกลับไป จ้องช่องนั่นแล้วกระโจนไปอย่างสุดชีวิต...

ชึบ

ดาบข้างหลังเล่มนั้นฟันไปข้างหน้าใกล้ๆ อย่างแรง

ซู่เป่ากัดฟันตัดสินใจเด็ดขาด ยกตำหนักพญายมมาขวางไว้...

ในสมองเธอพลันผุดประโยคหนึ่งขึ้นมา วันหนึ่งเมื่อพญานกต้าเผิงโผบินตามลม พุ่งทะยานไกลเก้าหมื่นลี้!