ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 776

ใกล้ค่ำในบ่อลวงวิญญาณเงียบจนน่าประหลาดใจเล็กน้อย นกที่ไม่รู้ชื่อตกใจจนบินออกมา ส่งเสียงร้องแกว๊กๆ

มู่กุยฝาน ซู่เป่าและเหยาหลิงเยว่มองหน้ากัน

นักพรตมู่ใจเย็นเป็นอย่างมาก มองหลุมขนาดใหญ่ที่ถูกมุดออกมา และกระทะก้นลึกที่ลอยไปอยู่ข้างๆ จากนั้นถามขึ้นว่า “...กินอะไรกันหรือยัง”

เหยาหลิงเยว่กับซู่เป่าส่ายหน้าอย่างซื่อสัตย์เป็นอย่างมาก

ท้องน้อยๆ ของซู่เป่ายังร้องจ๊อกๆ ตอบขึ้นมาด้วย

มู่กุยฝานเห็นเหยาหลิงเยว่มีแผลเต็มตัว ซู่เป่าเองก็หน้าเหลือแค่สองนิ้ว บนใบหน้าน้อยๆ และแขนแดงเถือกไปหมด แต่พูดโดยรวมแล้วไม่ได้บาดเจ็บหนักอะไร

นี่...รอดพ้นจากความตายมาสินะ...

มู่กุยฝานข่มความเจ็บและความกังวลในใจเอาไว้ เก็บกระทะที่อยู่บนพื้นขึ้นมาเงียบๆ แล้วพูดขึ้นว่า “นั่งพักสักเดี๋ยวสิ เดี๋ยวหม้อตุ๋นไก่ป่าก็จะได้ที่แล้ว”

ข้างกองไฟมีเก้าอี้ผ้าใบวางอยู่ตัวหนึ่ง ตอนนี้ทุกอย่างกางออกมา น่าจะเป็นที่ที่มู่กุยฝานพักเมื่อคืน

เหยาหลิงเยว่ทอดตัวนอนลงบนเก้าอี้ราวกับหมดแรง จากนั้นก็ไปอุ้มซู่เป่าขึ้นมา

ซู่เป่าเองก็ทอดตัวนอนในอ้อมแขนของเหยาหลิงเยว่อย่างหมดแรงตัวอ่อนปวกเปียก กางแขนกางขา ราวกับแมวเหมียวที่กำลังนอนแผ่ตัวหนึ่ง

“หิวจัง ท้องหิวจัง” หลังพ้นภัย ซู่เป่าเพิ่งจะพบว่าตัวเองใช้แรงเกินตัว ความรู้สึกที่หิวมากๆ พูดยังไง...

เป็นความรู้สึกที่หิวจนอยากจะร้องไห้ ไม่อยากกระดุกกระดิก ทำได้แค่นอนทอดตัวเท่านั้น

มู่กุยฝานตักไก่ป่าออกมา ข้างในยังไม่สุกดี แต่เนื้อหนังข้างนอกกำลังเป็นช่วงที่สุกกำลังพอดี

เขาลอกเนื้อหนังด้านนอกของไก่ป่าออกมาชั้นหนึ่ง จากนั้นก็ตักน้ำซุปขึ้นมานิดหน่อย ใส่ไปในถ้วยสองใบ

เหยาหลิงเยว่ส่ายหน้า เห็นซู่เป่าซู๊ดซ๊าดไปพลางกินซุปเนื้อไก่ถ้วยนั้นของตัวเองไปอย่างตะกละตะกลาม เธอก็รีบส่งถ้วยของตัวเองไปทันที

“ป้าสะใภ้ใหญ่ไม่หิว...!” เธอพูดขึ้น “ซู่เป่ากิน!”

ซู่เป่าส่ายหน้า “ป้าสะใภ้ใหญ่กิน!”

เหยาหลิงเยว่ยืนกราน สุดท้ายซู่เป่าก็กินซุปไก่ถ้วยนั้นไป

ซู่เป่าที่กินซุปไก่สองถ้วยติดต่อกันยังคงหิวจนไส้กิ่ว จ้องเนื้อไก่ในหม้อนั้นตาปริบๆ

มู่กุยฝานเข้าใจในทันใด ว่าทำไมนายหญิงซูถึงอยากจะตามมาอำเภอหงให้ได้

“ซู่เป่า เดี๋ยวเรากินเนื้อไก่หม้อนี้หมดแล้วเรากลับบ้านกันนะ” ในใจมู่กุยฝานเจ็บปวด อดไม่ได้ที่จะอุ้มซู่เป่าขึ้นมา แล้วกอดแน่นๆ เอาไว้ในอ้อมแขน

หากเจ้าเด็กน้อยใช้พลังงานมากเกินไป ก็จะหิวเป็นพิเศษ

หิวจนเป็นแบบนี้...ทำเอาเขาไม่กล้าถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอในโลกใต้พิภพ กลัวว่าต่อไปจะไม่กล้าให้เธอลงไปอีก

เมื่อไก่ป่าหม้อนั้นตุ๋นจนได้ที่แล้ว สุดท้ายก็ถูกซู่เป่ากินคนเดียวจนหมด มู่กุยฝานกับเหยาหลิงเยว่ไม่กล้ากิน เจ้าเด็กน้อยคงจะหิวจริงๆ

เมื่อมู่กุยฝานดับกองไฟเสร็จ ก็โยนหม้อไปยังที่เก็บของท้ายรถด้วยความรวดเร็ว แล้วรีบขับรถกลับบ้านทันที

ตัวอำเภอที่ใกล้กับภูเขาหว่าอูที่สุดก็คืออำเภอหง ซู่เป่าที่กินซุปไก่ไปหม้อหนึ่งหลับอยู่บนรถ