ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 777

พอซู่เป่าตื่นมาก็ได้กินไอศกรีมแท่งหนึ่ง

ถึงตอนอยู่บนเขาจะกินเนื้อไก่ไปหม้อหนึ่ง แต่ก็ยังหิวอยู่ พอตื่นขึ้นมาก็รู้สึกร้อนอบอ้าวและกระหายเล็กน้อย ได้กินไอศกรีมไปถึงได้มีชีวิตชีวาขึ้นมาหน่อย

รถขับมาถึงลานจอดรถกลางแจ้งที่อยู่นอกประตูด้านข้างของย่านที่พัก มีที่จอดรถในลานจอดรถใต้ดิน แต่เข้าประตูด้านข้างไปก็จะเป็นตึกที่พวกเขาอยู่แล้ว มู่กุยฝานอยากพาซู่เป่ากลับไปเร็วๆ จึงคิดว่าค่อยขับรถลงไปจอดที่ลานตอนดึกๆ หน่อย

มู่กุยฝานจอดรถเสร็จก็พูดขึ้นว่า “ไป คุณยายของหนูต้องทำกับข้าวอร่อยๆ ไว้แล้วแน่ๆ”

ซู่เป่าพยักหน้า วิ่งเข้าไปในย่านที่พัก

ด้านชั้นสิบหก

หญิงชราเอาหลานดูทีวี หลานตัวน้อยของเธอนั่งอยู่บนพื้นในห้องรับแขก กำลังเล่นของเล่นอยู่

ชั้นบนแว่วเสียงสับเนื้อปักๆๆ

หญิงชราทำหน้าหงิกหน้างอพลางวางโทรศัพท์ลง จากนั้นพูดด่าว่า “เสียงดังจะตายอยู่แล้ว! สับเนื้อตอนดึกๆ ดื่นๆ มีมารยาทบ้างหรือเปล่า! บ้านไหนครอบครัวไหนเพิ่งจะมาทำกับข้าวตอนนี้กันเนี่ย พวกเขาตั้งใจแน่!”

เธอกำลังจะออกจากบ้าน แล้วขึ้นไปโวยวาย

หลัวชิ่งนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนโซฟา เขาขมวดคิ้วพลางพูดขึ้นว่า “แม่จะหาเรื่องก็ต้องเลือกเวลาให้เหมาะเจาะสิ ตอนนี้เพิ่งจะทุ่มครึ่ง คนส่วนใหญ่เขาก็ทำกับข้าวตอนทุ่มครึ่งกัน นี่แม่ไม่ได้แกว่งเท้าหาเสี้ยนหรอกเหรอ”

หาเรื่องก็ต้องให้ได้เวลาเหมาะเจาะสิ ไม่มีเหตุผลยังขึ้นไปอาละวาด

หญิงชราไม่พอใจ ยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกว่าข้างบนเสียงดังรบกวน!

เธอคิดจะไปฟังให้ชัดๆ ที่ระเบียง สุดท้ายเห็นพวกซู่เป่าเขากลับมาอยู่ใต้ตึกพอดี

หญิงชราเข้าใจในทันที “ฉันก็ว่า ที่แท้เด็กก็กลับมาแล้วนี่เอง!”

สองสามวันนี้ชั้นบนเงียบมากๆ เธออยากหาเรื่องก็หาเรื่องไม่ได้

นี่ดีเลย พอหลานกลับมาก็ต้องวิ่งในบ้านแน่ ถ้าวิ่งในบ้านก็ต้องส่งเสียงดัง

รอดึกหน่อยเธอค่อยขึ้นไปว่าพวกเขารบกวนคนอื่น!

ซู่เป่าเพิ่งออกมาจากลิฟต์ ก็ได้กลิ่นหอมของกับข้าว!

เธอไม่เคยหิวขนาดนี้มาก่อน อยากจะกินข้าวห้าถ้วยเสียเดี๋ยวนี้

“คุณยาย หนูกลับมาแล้วค่ะ!” ซู่เป่าเปิดประตูแล้วตะโกน

ปลายนิ้วของนายหญิงซูที่กำลังยกอาหารขึ้นโต๊ะสั่นเทา เธอตกตะลึงไปชั่วครู่ จากนั้นก็รีบไปสำรวจซู่เป่าตั้งแต่หัวจรดเท้า

คุณท่านซูยืนอยู่หลังสุด พูดขึ้นด้วยใบหน้าเคร่งขรึม “กลับมาก็ดีแล้ว! ดึกป่านนี้แล้ว...ครั้งหน้ากลับมาเร็วหน่อยนะ”

จะได้ไม่หิวจนท้องไส้กิ่ว...

นายหญิงซูกอดซู่เป่าเอาไว้ เอาหน้าไปแนบหน้า พูดขึ้นพึมพำ “เด็กดีของยาย! กลับมาก็ดีแล้ว กลับมาก็ดีแล้ว...”

เธอเห็นแผลที่ถูกบาดบนหน้าและบนแขนของซู่เป่า ก็ปวดใจจนไม่ไหว เช็ดน้ำตาอย่างเงียบๆ

เธอกลัวจริงๆ...กลัวว่าซู่เป่าจะไม่กลับมา

“รีบไปล้างมือแล้วมากินข้าวเถอะ! อาหารทำเสร็จหมดแล้ว...” นายหญิงซูคิดอะไร ก็รีบพูดอย่างนั้น

ซู่เป่าไปล้างมืออย่างว่านอนสอนง่าย นั่งบนม้านั่งอย่างเชื่อฟัง จากนั้นหยิบตะเกียบขึ้นมาอย่างอดทนรอไม่ไหวแล้ว

“รีบกินเข้าสิ!” นายหญิงซูยกกับข้าวออกมาอีก เห็นเธอยังไม่ขยับตะเกียบก็เร่งเร้า

ซู่เป่าส่ายหน้า “ต้องรอให้ผู้ใหญ่นั่งลงก่อน ถึงจะขยับตะเกียบได้ค่ะ!”

นายหญิงซูทั้งปวดใจและทั้งปลื้มใจ “ได้ๆ นั่งๆ”

ป้าอู๋ยกกุ้งมังกรออกมา พลางพูดขึ้นว่า “รีบกินสิคะ เมื่อกี้เรากินกันแล้ว คุณหนูซู่เป่าคงหิวจะแย่แล้วรีบกินเถอะค่ะ”

มู่กุยฝานพยักหน้า “พวกหนู...ไปจากพวกเราสิบวันแล้ว”

เขาเองก็ไม่ได้กลับมาสิบวันแล้วเช่นกัน รออยู่ที่บ่อลวงวิญญาณตลอด

เมื่อครู่กำลังทำอาหารค่ำอยู่ กระทะก้นลึกวางบนพื้นราบไม่ได้ ถึงได้วางไว้บนพื้นที่เป็นเว้านูน

ไม่นึกเลยว่าพวกเธอจะโผล่พรวดออกมาจากใต้กระทะเลย

ซู่เป่าตกตะลึงจนทอดถอนใจ “ว้าว หนูรู้สึกว่าเพิ่งผ่านไปแค่วันเดียวเอง ไม่นึกเลยว่าจะสิบวันแล้ว!”

ใต้พิภพหนึ่งวัน โลกมนุษย์สิบวัน?

ซู่เป่าไม่เข้าใจ และไม่ได้สนใจนัก

กินข้าวเสร็จ ซู่เป่าก็กลับไปยังห้องตัวเองเป็นอันดับแรก เธอจะป้อนดอกชุบวิญญาณให้ท่านอาจารย์

พวกผีขี้ขลาดเขาพักผ่อนอยู่ชั่วครู่ จากนั้นก็ตามออกมา

“เราเอาหุบเขาลึกลับออกมาด้วยทั้งลูก...ดอกชุบวิญญาณยังอยู่ในหุบเขาลึกลับ แล้วจะเอาออกมายังไงล่ะ” ผีขี้ขลาดครุ่นคิด

ผีหลายใจพูดขึ้นว่า “ลมพายุกระหน่ำในหุบเขาลึกลับยังอยู่ ตอนอยู่ในยมโลกเราเอาออกมาไม่ได้ ตอนนี้เกรงว่าก็น่าจะเอาออกมาไม่ได้เหมือนกัน...”

เมื่อมู่กุยฝานได้ฟังประสบการณ์ในยมโลกของพวกเขา ก็รู้สึกเพียงว่าตระหนกกลัว ครั้งนี้ไปเพื่อเด็ดดอกไม้ดอกหนึ่ง ยังอันตรายขนาดนี้เลยเหรอ...

นี่มันยากเกินไปแล้ว!

ซู่เป่าจ้องตำหนักพญายม แค่โบกมือตำหนักพญายมก็ขยายใหญ่ขึ้นแล้ว

โบกมืออีกครั้ง...เหล่าผีและมู่กุยฝานก็เห็นภาพพื้นที่ชั้นในของตำหนักพญายม

มู่กุยฝานเลิกคิ้วเบาๆ “ผิงเติ่งหวัง? วิธีนี้ทำมาแล้วไม่ใช่เหรอ”