ตอนที่ซู่เป่าเห็นผีขี้อิจฉาบนศีรษะของหญิงชรา
หญิงชรากำลังพูดตะโกนเสียงดังลั่น “นี่พวกคุณไม่มีเหตุผลเกินไปแล้วหรือเปล่า พวกคุณเป็นคนรบกวนคนอื่น ฉันไม่ได้ร้องเรียนพวกคุณ แต่มาบอกกับพวกคุณด้วยเจตนาดี พวกคุณก็ยังไม่ว่ากันด้วยเหตุผลอีก!”
นายหญิงซูเอียงตัว มองเธอด้วยสายตาเย็นชาอย่างมองลงมาข้างล่าง “ดูให้เต็มตาเลย บ้านเราปูพรมที่หนามากๆ ไม่มีทางส่งเสียงรบกวนอย่างคลิปเสียงในกลุ่มของคุณนั่นหรอก!”
หญิงชราสีหน้าแข็งทื่อ พูดตะโกนเสียงดัง “ปูพื้นไม่ได้การ ส่งเสียงรบกวนไปถึงพวกเรา...”
นายหญิงซูพูดขึ้น “มู่กุยฝาน”
มู่กุยฝานมองไปรอบๆ
นี่...
ไม่มีบาสเกตบอลให้เขาเล่นสักหน่อย!
มู่กุยฝานหยิบไม้ถูพื้นออกมาจากห้องเก็บของอเนกประสงค์ แล้วแสดงการตีเหล็กตรงนั้นเลย
หยิบไม้ถูพื้นมาทุบบนพื้นปังๆๆ
พรมหนา ไม่รู้ว่ายี่ห้ออะไร ผลการเก็บเสียงดีอย่างที่คิด
ในห้องฟังไม่ออกเลยว่าเป็นเสียงไม้ถูพื้นกระแทกพื้น มีเพียงเสียงหนักๆ
หญิงชราถลึงตา แล้วพูดขึ้นว่า “ฉันไม่ได้บอกว่าคุณอยู่ในห้องรับแขกสักหน่อย...พวกคุณส่งเสียงดังอยู่ในห้อง!”
ทันใดนั้นซู่เป่าก็เริ่มวิ่งไปวิ่งมา “คุณยายหมายถึงตรงนี้เหรอคะ”
คุณท่านขาตั้งกล้องมนุษย์เดินตาม
“ห้องนี้”
“หรือว่าห้องนี้คะ”
หญิงชราตามไปอย่างไม่ตายใจ ขณะนี้เองถึงพบว่าปูพรมทุกห้องและทั้งบ้าน!
ก่อนเธอจะมา ไม่ได้คิดว่าจะเป็นแบบนี้
บ้านใครจะไปปูพรมทั้งบ้านแบบนี้บ้างล่ะ
ปกติปูพรมทั้งบ้านจะลำบากในการดูแลรักษา ค่าบำรุงรักษาก็สูง ถ้าไม่ระวังไม่คอยกำจัดสิ่งสกปรก รักษาสุขอนามัยสูงก็อาจทำให้เหนื่อยตายได้
เอาไว้แค่ดูแต่ไม่ได้ใช้ประโยชน์ ช่างมีเงินแต่ไม่รู้จะเอาไปใช้อะไรจริงๆ...
หญิงชราไม่ตายใจ พูดขึ้นอีกว่า “พวกคุณยังเล่นบาสเกตบอล กระโดดเชือก เอาไม้ถูพื้นมาทุบมันไม่มีเสียง เด็กตั้งใจวิ่งเบาๆ ก็เลยไม่มีเสียง...”
เธอมองไปทางโต๊ะ ห้องทานอาหารใหญ่มาก ไม่นึกเลยว่าบนโต๊ะยังแสร้งทำเป็นวางแจกันดอกไม้เอาไว้แจกันหนึ่งด้วย
หญิงชราก้าวขึ้นหน้าไปสองก้าว พูดตะโกนเสียงดัง “พวกคุณต้องตั้งใจแสร้งทำอยู่แล้ว ทำให้ไม่มีเสียงออกไป คุณลองขว้างแจกันนั่นลงพื้นดูไหมล่ะ”
มู่กุยฝานเก็บความเอ้อระเหยบนหน้า เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “โอ๊ะ งั้นเหรอครับ บ้านเราไม่มีลูกบาส ให้ผมเด็ดหัวคุณลงมา แล้วเล่นบนพื้นดูไหมครับ”
“ผมคิดว่าแบบนี้ ก็น่าจะเสียงดังทีเดียว!”
หญิงชราแข็งทื่อไปทั้งตัว ขวัญหนีดีฝ่ออย่างงงๆ!
เธอถอยหลังก้าวหนึ่งอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว ปากพูดติดๆ ขัดๆ “ไม่...ไม่โยนก็ช่าง นาย...เด็กหนุ่มอย่างนายขู่หญิงแก่อย่างฉันเหรอ...”
นายหญิงซูมองไปที่หญิงชรา แล้วพูดขึ้นอย่างหัวเสีย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน
ขอบคุณนะคะไรท์ รอซู่เป่ามา2-3วัน ได้อ่านมีความสุขมาก หลังจากเครียดกับงาน ได้หัวเราะงานแต่งลุงใหญ่ ขอบคุณจริงๆ...
ติดตามตลอดทุกวัน ตอนใหม่มาแล้ว ขอบคุณมากคับ...
รออยู่น่า ซู่เป่า...
คนเขียนสู้สู้✌️คนอ่านเป็นกำลังใจให้นร้า..ปูเสื่อรอเลย😊🍀...
คิดถึงอยู่นะคับ...
รอทุกวันเลยค่ะ คุณไอซ์...
จะอัพเมื่อไหร่คับ รออ่านอยู่นะคับ@^_^@...
สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คนเขียนสุดยอดไปเลย👍 ปูเสื่อรอตอนต่อไปนะค่ะ🙇♀️...
รออ่านทุกวันคับ...
อ่านทุกวันสนุกมาก วันนี้หยุดอัพ เหมือนตอนเช้าขาดอะไรไปสักอย่าง ปกติ8โมงเช้าต้องเจอน้องซู่เป่า55555 นอตอนต่อไปค่ะ...