ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 792

เด็กๆ ไม่มีอะไรให้ต้องผูกมัด เวลามีอะไรรีบร้อน ในใจก็หวังเพียงแต่อยากทำสิ่งๆ นั้นให้ได้

ซู่เป่ารู้สึกฮึกเหิมก็เลยดิ้นหลุดออกจากอ้อมแขนของเหยาหลิงเยว่แล้วรีบวิ่งเข้าไปข้างใน!

มู่กุยฝาน “？？”

“ซู่เป่า!”

ปล่อยมือไม่ได้เลย ปล่อยปุ๊บหายปั๊บ!

เหยาหลิงเยว่ “รอด้วย…!”

เงาหายวับในพริบตา!

เสียงของซู่เป่าลอยมาแต่ไกล “พ่อ…เดี๋ยวหนูกลับมานะ!!”

ตอนนี้รอบตัวมู่กุยฝานไม่มีเงาคนแม้แต่คนเดียว อย่าว่าแต่เงาคนเลยขนาดเงาผียังไม่มี

เขาก็เลยมองไปที่ก้อนหินที่คราวที่แล้วตัวเองได้ทำสัญลักษณ์ไว้ เงียบๆ!

กัดฟันแล้วเดินก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว!

ราวกับว่ามีอะไรมาขวางเขาไว้ เหมือนกับว่ามีฟิลม์ถนอมอาหารที่มองไม่เห็นมาขวางทางเดินของเขาไม่ให้เขาก้าวไปข้างหน้า

มู่กุยฝานออกแรงมากกว่าเดิม เท้าข้างหนึ่งได้ก้าวเข้าไปแล้ว!

พรวด…

เมื่อมู่กุยฝานคลายเท้าออก ความรู้สึกนั้นเหมือนกับว่าเขาได้ทลาย ‘ฟิลม์ถนอมอาหาร’ ชั้นนี้จนมันเละไปหมด

เขารู้สึกดีใจเบาๆ แล้วก็สงบลง ทั้งตัวเหมือนกำลังดันอะไรสักอย่างไปข้างหน้า

เหมือนกับว่ากำลังผลักประตูที่หนักมากบานหนึ่งอยู่ และก็เหมือนกับว่าถูกห่อด้วยฟิลม์ถนอมอาหารหลายๆ ชั้น ทั้งตัวเหมือนกำลังถูกผูกมัดด้วยกฎที่มองไม่เห็นและยากที่จะก้าวไปข้างหน้า!

แต่เมื่อกี้มู่กุยฝานเพิ่งรู้สึกว่า ‘กฎ’ ชั้นนั้นได้ถูกเขาทลายลงแล้ว

เพราะฉะนั้นเขาไม่มีทางยอมแพ้แน่นอน!

มู่กุยฝานส่งเสียงกระแอมเบาๆ แล้วก็ใช้พลังทั้งหมดที่มีอย่างเต็มที่ และในที่สุด…

พอเขาคลายตัวปุ๊บ ก็รู้สึกเหมือนว่าตัวเองได้ทลายกฎที่พันธนาการเขาไว้ได้แล้วและเข้ามาได้ในที่สุด!

มู่กุยฝานรู้สึกเซอร์ไพรส์แต่ก็แอบสงสัยนิดหน่อยว่ามันง่ายขนาดนี้เลยเหรอ?

เขารีบตามซู่เป่าไปทันที

แต่พอก้าวไปข้างหน้าก็รู้สึกว่าเหมือนมี ‘ฟิลม์ถนอมอาหาร’ อีกชั้นที่มาขวางเขาไว้!

การขวางของ ‘ฟิลม์ถนอมอาหาร’ ในครั้งนี้รุนแรงกว่าครั้งที่แล้วไม่รู้กี่เท่า

มู่กุยฝานเข้าใจในทันทีว่ามันคงไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก

จากโลกมนุษย์ไปที่โลกหลังความตาย ไม่รู้ว่าจะมี ‘ฟิลม์ถนอมอาหาร’ แบบนี้อีกกี่ชั้นเพื่อขวางไม่ให้คนที่ยังมีชีวิตอยู่ก้าวไปข้างหน้า

แต่ว่าเจ้าตัวเล็กของเขายังอยู่ข้างใน!

จะยากแค่ไหนเขาก็ต้องก้าวเข้าไปให้ได้

มู่กุยฝานกัดฟันทลายเข้าไปได้ชั้นหนึ่งแล้วลุยต่อ!

มู่กุยฝานใช้พลังทั้งหมดที่มีอย่างเต็มที่แบบนี้ ไม่รู้ว่าเดินไปได้แค่ไหน และไม่รู้ว่าเสื้อยืดบนตัวเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อตั้งแต่เมื่อไหร่…

สีหน้าของเขาเริ่มที่ค่อยๆ ซีดลงและเหนื่อย หลังจากที่เขาผ่าน ‘ฟิลม์ถนอมอาหาร’ แบบนี้มาได้สามชั้นเขาก็เริ่มที่จะไม่มีแรงแล้ว

มู่กุยฝานหันหลังไปมองแวบหนึ่ง ก็เห็นว่าสัญลักษณ์ที่เขาสลักอยู่บนก้อนหินนั้นอยู่ห่างจากเขาเพียงศอกเดียวเท่านั้น

เขายกมือขึ้นมาแล้วดูนาฬิกา…ผ่านไปหนึ่งวันแล้ว

ซึ่งก็หมายความว่าเขาใช้เวลาไปหนึ่งวันแถมยังหมดแรงไปทั้งตัว แต่กลับสามารถเดินหน้าไปได้เพียงแค่ศอกเดียวเท่านั้น!

“เป้าหมายหนึ่งร้อยเมตรนี่มันยากขนาดนี้เลยเหรอ…”

มู่กุยฝานถอนหายใจและกะจะถอนตัวออกไปก่อนแล้วหาอะไรกินเพื่อเติมพลังก่อนแล้วค่อยมาลองใหม่

แต่ในเวลานี้เอง จู่ๆ ก็มีเงาดำปรากฏขึ้นมาที่ด้านนอกปากถ้ำ!