ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 793

ทันใดนั้นซืออี้หรันก็รู้สึกเซอร์ไพรส์ เหมือนว่าตัวเองเดินตัวคนเดียวมาตั้งนานแล้วจู่ๆ ก็เจอเพื่อนร่วมทาง

เดิมทีคิดว่าเธอก็เป็นแค่นักพรตที่เก่งมากๆ คนหนึ่ง

บางทีเธออาจจะมีตัวตนที่ไม่ธรรมดาก็ได้เช่น เป็นศิษย์สายตรงของสำนักลึกลับอะไรแบบนี้ หรือเป็นลูกศิษย์ของพวกชนชั้นสูงไม่ธรรมดาก็ได้…

แต่ในเมื่อเธอสามารถมาถึงที่นี่ได้ก็แปลว่าเธอก็คงมีประสบการณ์โชกโชนมากเหมือนกัน!

คงจะมีประสบการณ์โชกโชนมากด้วย!!

ซืออี้หรันเดาแค่ว่าซู่เป่ามาที่นี่เพื่อหาประสบการณ์ แต่ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือซู่เป่าไม่ได้มาหาประสบการณ์แต่คือมาฝ่าด่านเคราะห์ต่างหาก

ตอนนี้เขารอไม่ไหวอยากจะหาซู่เป่าให้เจอเพราะมีคำถามอยากจะถามให้ชัดเจนอีกมากมาย

และมู่กุยฝานก็ยังจ้องมาที่เขาด้วยแววตาที่ดูเหมือนเข้าใจทุกอย่าง

ซืออี้หรัน “…สวัสดีครับคุณอา”

“ลาก่อนครับคุณอา”

“ผมไปก่อนนะครับ”

ซืออี้หรันพูดจบก็รีบหันหลังแล้วเดินหน้ามุ่งเข้าไปข้างในทันทีและหายไปอย่างรวดเร็ว

มู่กุยฝาน “รอเดี๋ยว!”

ไม่มีใครตอบกลับเขา

“…”

กระต่ายน้อย！

พอเห็นดวงตาเปล่งประกายของเขาแบบนั้นแล้ว ในใจของพ่อก็เหมือนกับว่ามีความคิดที่ ‘ไม่เข้าใจ’ แวบเข้ามา…

เดี๋ยวนะทำไมซืออี้หรันถึงเข้าไปได้ แถมยังเข้าไปได้แบบชิวๆ อีกด้วย？！

มู่กุยฝานถึงกับช็อค จู่ๆ ก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อย…

เขามองไปที่ทางเข้าที่อยู่ไกลๆ แวบหนึ่งแล้วก็หันหลังเดินจากไป

โลกสีเทา

ที่นี่อยู่ระหว่างโลกมนุษย์และโลกหลังความตาย เป็นพื้นที่สีเทาอีกแห่งหนึ่ง

พื้นที่สีเทาแห่งนี้ไม่ได้เล็กเหมือนที่ซู่เป่าคิดไว้ แต่กลับกว้างใหญ่และไม่มีที่สิ้นสุด แถมที่นี่ก็ดูเหมือนจะมีสิ่งต่างๆ มาอาศัยอยู่

น่าเสียดายที่จี้ฉางไม่อยู่ ซู่เป่าก็เลยไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน พอก้าวเข้าไปจริงๆ แล้วถึงได้รู้ว่าที่นี่น่าจะเป็น ‘พื้นที่สีเทา’ ที่พ่อคาดเดาไว้

“พ่อของหนูนี่ฉลาดจริงๆ！” ซู่เป่าทำหน้าภูมิใจ

เหยาหลิงพยักหน้า “ฉลาด！”

ฉลาดกับผีน่ะสิ วันๆ เอาแต่ใช้เงินของซูอีเฉิน！

“แล้วพวกเราจะไปไหนต่อล่ะ?”

ซู่เป่าปล่อยพวกผีหลายใจออกมา

ตอนระยะทางก่อนหน้านี้ที่เดินมาพวกผียังอยู่ในน้ำเต้าวิญญาณ แถมผีขี้อิจฉายังโดนพวกผีหลายใจบังคับให้เป็น ‘จีพีเอส’ ให้ด้วย

ถึงแม้ว่าน้ำเต้าวิญญาณจะโดนตูซื่อหวังฟันไปรอยหนึ่งจนมีช่องโหว่ แต่ก็ยังสามารถใช้งานได้

ซู่เป่าวางแผนไว้ว่าหลังช่วยท่านอาจารย์ได้แล้ว ก็จะค่อยๆ ตามหาอาวุธพิเศษมาซ่อมน้ำเต้าวิญญาณ

“พูดสิ ต้องไปทางไหนต่อ?” ผีดื้อรั้นเห็นผีขี้อิจฉามัวแต่ชักช้า แสงในแววตาดูเหมือนกำลังวางแผนอะไรบ้าๆ อยู่

ก็เลยตบไปทันที

ผีขี้อิจฉาแอบหงุดหงิดก็เลยพูดขึ้นมาว่า “แถวนี้มีป่าที่เขียวชอุ่มอยู่ผืนหนึ่งอยู่ หาป่านั้นให้เจอก่อน”