ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 794

ป่าผืนนี้ก็เขียวกว่าเสี่ยวอู่จริงๆ

ถึงแม้ว่าในนี้จะไม่มีแสงแดด แต่แปลกมากที่ต้นไม้ในนี้กลับเขียวเหมือนกับต้นไม้ในโลกมนุษย์

ซู่เป่ายังจำคราวที่แล้วที่ตัวเองไปที่ ‘ป่าหวย’ เพื่อตามหาดอกชุบวิญญาณได้อยู่เลย ที่ป่านั้นไม่ว่าจะเป็นลำต้นหรือกิ่งไม้ก็ล้วนเป็นสีดำหมดและไม่มีใบไม้

ทุกคนรู้สึกตื่นเต้นกันหมด ไม่รู้ว่าทำไมพอเห็นป่านี้ก็ราวกับว่ามองเห็นความหวัง

ก็คือเหมือนมีความรู้สึกหนึ่งที่ว่าดินหยินหยางอาจจะอยู่ในนี้จริงๆ ก็ได้

เดินอยู่นานมาก ดูเหมือนมันจะอยู่ใกล้มากแต่แท้จริงแล้วกลับห่างไกลนัก

ผีขี้ขลาดยกซู่เป่าขึ้นมา ส่วนผีหลายใจก็ยกเหยาหลิงเยว่แล้วบินไปข้างหน้า

คนขี่หลังผี เพียงข้ามคืนก็บินผ่านไปสิบล้านลี้

ในที่สุดก็มาถึงที่ป่านี้！

ยิ่งเข้าใกล้มากเท่าไหร่ ซู่เป่าและเหล่าบรรดาผีก็ยิ่งตกใจมากเท่านั้น!

พอไปถึงตรงหน้า พวกเขาก็เงยหน้ามองต้นไม้ใหญ่ที่สูงตระหง่านอยู่ตรงหน้าเขาไม่รู้กี่ต้นต่อกี่ต้น ทุกคนตกใจมาก

ซู่เป่าถึงกับร้องว้าว “ต้นไม้สูงจังเลย! สวยจัง”

กิ่งไม้ที่นี่เขียวชอุ่มและแผ่ขยายออกไปซ้อนกันเป็นชั้นๆ ส่วนลําต้นของต้นไม้ไม่ว่าจะต้นไหนก็ตามอย่างน้อยก็กว้างประมาณคนสามคนกอดกันแถมยังแข็งแรงมากๆ ด้วย

ใบไม้ปกคลุมท้องฟ้าแถมยังช่วยบังแดดทั้งๆ ที่ไม่มีดวงอาทิตย์ แต่กลับเติบโตขึ้นมาอย่างเขียวชอุ่มได้

พอยืนอยู่ตรงนี้ ซู่เป่าก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนกลายเป็นมนุษย์จิ๋วในโลกของมนุษย์จิ๋วเลย

“แล้วต้องไปทางไหนต่อล่ะ?” ผีหลายใจมองไปยังผีขี้อิจฉา

ผีขี้อิจฉา “เดินตามฉันแล้วกัน เดี๋ยวฉันจะนำทางอยู่ข้างหน้า ฉันได้ทำสัญลักษณ์ไว้แล้ว อยู่ทางนี้แหละ…”

ซู่เป่าแววตาเปลี่ยน

จู่ๆ เธอก็หยิบเชือกออกมาเส้นหนึ่ง

เสี่ยวอู่งงไปหมด “อ้าว นี่มันเชือกจูงของเหล่าลิ่วไม่ใช่เหรอ?”

ผีหลายใจ “เหล่าลิ่วคือเสวียวหลิงไม่ใช่เหรอ?”

เสวียนหลิงมีเชือกจูงตั้งแต่เมื่อไหร่…

ไม่สิ ฉันโฟกัสผิดจุดไป

ซู่เป่าพกเชือกจูงมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

เห็นแค่ว่าเธอสะบัดเชือกออกมาแล้วไปผูกไว้ที่ข้อเท้าของผีขี้อิจฉา

“อย่าคิดว่าพี่จะหนีไปได้นะ!” ซู่เป่าจับอีกด้านหนึ่งของเชือกไว้

ผีหลายใจ ผีขี้ขลาด ผีดวงซวยและผีชุดแต่งงานแดง “…”

มีแค่พวกเขาที่นึกไม่ถึงจริงๆ ด้วย ไม่มีอะไรที่ซู่เป่าเอาออกมาไม่ได้!

ผีขี้ขลาดรับเชือกมาแล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า “เอามาให้พี่เดี๋ยวพี่ช่วยเธอจูงเอง”

ซู่เป่า “โอเค！”

ผีขี้ขลาดกล่าวไม่มีใครส่งเสียงเพื่อเขาเลยเหรอ?

เขาโมโหจนแทบจะตายอยู่แล้ว มองเขาเป็นตัวอะไรกันแน่?

ที่จริงแล้วผีขี้อิจฉาเข้าใจคำพูดของซู่เป่าผิดไปเองนึกว่าเธอจะไม่ฆ่าเขาก็คงเอาเขามาเป็นลูกน้องของเธอ

ในเมื่อเป็นลูกน้องก็ไม่ควรลำเอียงหรือเปล่า