ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 795

“ตอนนั้นฉันรีบร้อนจะหนีก็เลยทำสัญลักษณ์ไว้แค่สองอัน ส่วนอย่างอื่นก็จำมาผ่านๆ ตา…ไม่นึกว่าจะหาเจอจริงๆ！”

ผีขี้อิจฉาเซอร์ไพรส์มาก ในขณะเดียวกันก็รู้สึกพอใจตัวเองเล็กน้อย

“ที่นี่นั่นแหละ？”

ผีชุดแต่งงานแดงมองไปตรงหน้าด้วยความฉงน

ลำต้นของป่าตรงนี้ก็ไม่ได้แตกต่างจากที่เดินมาตลอดทางเลย

“ข้าดูแล้วไม่ได้ต่างกันเลย! เจ้ากำลังโกหกพวกข้าใช่หรือไม่?”

ทันใดนั้นผีขี้อิจฉาก็ร้องขึ้นมาทันทีว่า “ไม่ยุติธรรมจริงๆ! ฉันก็พยายามนำทางมาอย่างสุดกำลังแล้ว ที่นี่ก็คือที่ๆ ก่อนหน้านี้ฉันออกมา ไม่มีผิดแน่ๆ！”

“เธอดูตรงนี้สิ ในตอนนั้นที่ฉันกำลังวิ่งหนีอยู่ ถึงแม้จะเป็นการขีดลวกๆ ก็เถอะ แต่นี่เป็นตัวย่อของชื่อฉัน！”

ผีทึ่มทำหน้าไม่เชื่อ ทุกคนจ้องไปที่เขา ประเด็นก็คือกลัวว่าผีขี้อิจฉาจะหลอกลวง

เพราะตลอดทางมานี้เขาคิดอยากจะหนีหลายรอบมากๆ ทุกคนก็ดูออกกันทั้งนั้น ไม่ได้โง่เสียหน่อย!

ผีขี้อิจฉาไม่อาจแก้ตัวได้ อยากกระอักเลือดจริงๆ

เขาคิดได้แล้วว่าถ้าจะหนีก็คงหนีไม่พ้นหรอก ซู่เป่าเก่งขนาดนี้

สู้ไม่ไหวก็เข้าร่วมดีกว่า

งั้นเขาฝืนใจเข้าร่วมทีมของซู่เป่าแล้วเป็นลูกน้องของเธอคนหนึ่งก็ได้！

เขาถอยจนไม่รู้จะถอยยังไงแล้วแต่ผีเหล่านั้นก็ยังไม่รับน้ำใจของเขาสักนิด และทำให้เขายิ่งขี้ขลาด

แต่ยังดีที่จู่ๆ ซู่เป่าก็พูดขึ้นมาว่า “อยู่ที่นี่นั่นแหละ！”

เธอจ้องไปที่ป่าที่อยู่ตรงหน้าเธอ

มองแวบแรกดูเหมือนป่าที่พวกเขาเดินมาตลอดทางก็จริง

แต่…

“ถ้าดูดีๆ ต้นไม้ต้นนี้ชื่อเสี่ยวเหม่ย…ส่วนต้นนี้ก็เขียวกว่านิดหน่อย”

หลายวันมานี้ตอนที่ซู่เป่ารอพี่ชายมารับอยู่ที่หน้าโรงเรียน ลุงยามก็มักจะดูวิดีโอไปด้วยตลอดจนเธอจำบทในวิดีโอนั้นได้แล้ว

“ลำต้นของต้นไม้พวกนี้แตกต่างจากลําต้นของต้นไม้ตามทางที่เรามาถึงนะ เพราะต้นนั้นจะค่อนข้างเขียวอ่อนกว่าหน่อย”

“ลายบนลำต้นก็ขาวไปหน่อย！”

พวกผีหลายใจถึงกับงง

ที่เธอบอกว่าขาวน่ะคือขาวไหน แล้วที่เธอบอกว่าเขียวอ่อนน่ะเขียวอ่อนไหน…

ซู่เป่าตาเข้มและสีหน้าแววตาก็ไม่เหมือนเดิม

โลกของเด็กๆ มักจะมีสีสันอยู่เสมอ และการรับรู้แต่ละเฉดสีของเด็กก็เฉียบแหลมกว่าผู้ใหญ่มากๆ

หลังซู่เป่าจ้องไปที่ป่าอยู่นาน ก็รู้สึกว่าป่าผืนนี้ก็เขียวกว่าและมีชีวิตชีวามากกว่าจริงๆ

“เฮ้ย! ไปกันเถอะผีขี้อิจฉา！”

ซู่เป่าจับผีขี้อิจฉาขึ้นมาทันทีแล้วโยนเขาเข้าไปข้างใน！

ผีขี้อิจฉา “？？？”

ตลอดทางที่เดินเข้าไปก็ไม่ได้มีอันตรายอะไร

ผีขี้ขลาดไม่วางใจก็เลยจับเชือกแล้วเหวี่ยงซ้ายขวาไปมาหลายรอบ จนผีขี้อิจฉาโดนเหวี่ยงจนชนนั่นชนนี่ไปทั่ว

“อื้ม ไม่มีอันตรายจริงๆ” ผีขี้ขลาดพยักหน้า “สามารถเข้าไปได้”

“ดินหยินหยาง! ดินหยินหยาง! หนูมาแล้ว!” ซู่เป่าวิ่งทอดน่องเข้าไป

ผีขี้อิจฉา “…”

โอเค เขาก็คงเป็นแค่เครื่องมือผีไม่ได้มีสิทธิอะไร!

พอซู่เป่าวิ่งเข้าไปแล้วนอนลงบนพื้นเพื่อหาทีละคืบๆ

“ป้าสะใภ้ใหญ่ รีบมาช่วยหน่อยสิ！” ซู่เป่าเรียกโดยไม่เงยหน้าด้วยซ้ำ

เหยาหลิงเยว่ก็เลยนอนลงบนพื้นเหมือนซู่เป่าแล้วเบิกตากว้างเอ่ย “กำลังหาๆ！”

มองหาไปด้วยพลางขยับจมูกดมไปด้วย

ถ้าเกิดมีดินหยินหยางละก็ยังไงเธอก็ต้องหาเจอแน่นอน！

ทั้งผู้ใหญ่ทั้งเด็ก รวมถึงผีขุนศึกสิบหว่าตัว ผีร้าย ผีตายโหง ผีเด็ก…

ต่างก็นอนอยู่บนพื้นแล้วปูพรมค้นหา

ถ้าเกิดมีคนเห็นภาพนี้ก็คงต้องงอย่างแน่นอน

น้าสาวขี้เหร่ทำหน้างง “แน่ใจว่าทำแบบนี้จะหาเจอ?”