ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 797

ซู่เป่าเบิกตากว้าง

ว้าว นี่มันฮีโร่คนไหนเนี่ย?

พอมองดูอีกที ซูเป่าก็ยิ่งตกใจมากกว่าเดิม “พี่อี้หรัน？！”

เดี๋ยวนะ พี่อี้หรันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?

เขามาที่นี่ได้ยังไง？

แล้วพ่อล่ะ…

ซู่เป่ารีบหันหัวมองหาพ่อ แต่ก็ไม่เห็นเงาของพ่อเลยสักนิด

เธอมองไปที่ซืออี้หรันด้วยความฉงน ส่วนมือเล็กๆ นุ่มนิ่มของเธอก็ยังคงกดหลอดไฟอยู่เหมือนเดิม เหยาหลิงเยว่ก็ยังคงยกซู่เป่าไว้เช่นกัน ทุกคนทำหน้างงกันเป็นแถว

ผีหลายใจกระซิบเบาๆ ว่า “ซืออี้หรันมาที่นี่ได้ยังไง？”

ผีขี้ขลาดมองไปรอบๆ ด้วยความระแวดระวัง “ไม่รู้สิ เดี๋ยวค่อยว่ากัน”

ตรงยอดกิ่งไม้ของต้นไม้ที่สูงใหญ่มีเสียงซาๆๆ เหมือนมีอะไรลอยไปลอยมาอยู่ข้างบน

ซืออี้หรัน หยิบมีดสั้นออกมาจากฝักปลอกมีดที่ผูกไว้ที่ข้อเท้าออกมาด้วยแววตาอันเฉียบคม

เสียงซาๆๆ เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ

ซืออี้หรันเอ่ย “พวกเราต้องรีบไปจากที่นี่โดยเร็ว！”

ซู่เป่ามองไปยังหลอดไฟที่ตัวเองกดอยู่ในมือก็ลนขึ้นมาทันที “แต่ท่านอาจารย์ยังไม่หายดีเลย…”

ดินหยินหยางไม่สามารถเอาออกไปได้ตรงๆ และนี่ก็เป็นสิ่งที่น่าปวดหัวที่สุด

ซืออี้หรันตอบไปโดยไม่ได้คาดคิดว่า “ตัดเปลือกไม้ลงมาแล้วเอามันไปด้วยกัน”

ผีชุดแต่งงานแดงถึงกับอึ้ง จริงด้วย ทำแบบนี้ก็ได้นี่

พวกผีขี้ขลาดก็สู้ไม่ได้ ความคิดของเด็กนี่ช่างง่ายและตรงไปตรงมาจริงๆ

“แต่ว่าแค่ตัดเปลือกไม้ไปชั้นเดียวก็พอใช่ไหม?” เขาจ้องมองไปที่ยอดต้นไม้พลางพูดไปด้วยว่า “แล้วถ้าเกิดดินหยินหยางมันเกาะติดค่อนข้างลึกล่ะ…”

แต่กลับมองเห็นซู่เป่าเหมือนทำท่าทางตัดสินใจได้แล้ว จากนั้นก็ดึงอาเจียมาแล้วบอกว่า “อาเจีย รบกวนเธอช่วยกดไว้หน่อยนะ ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ให้กดไว้ห้ามปล่อยมือเด็ดขาด”

อาเจีย “อืม…อืม！”

เธอจ้องไปที่หลอดไฟแล้วกดมันไว้แน่นๆ

“ป้าสะใภ้ใหญ่ หนูจะลงมาแล้วนะ！”

หลังซู่เป่าลงมาถึงที่ใต้ต้นไม้ เธอก็กางแขนเข้าไปกอดที่ต้นไม้ใหญ่

ต้นไม้ใหญ่มากและใหญ่กว่าเสาไฟฟ้าแรงสูงอีก

ซู่เป่าดูเหมือนไม่ได้กำลังกอดต้นไม้ใหญ่ แต่เหมือนน้องหมาที่กำลังแนบอยู่บนนั้นมากกว่า

ผีขี้ขลาดเอ่ยด้วยความฉงน “เอ๊ะ ซู่เป่าจะทำอะไรน่ะ？”

ซู่เป่าใช้แรงทั้งหมดกัดฟันแล้วเอ่ยไปประดยคหนึ่งว่า “ตัดเปลือกไม้…ต้นไม้คงเจ็บมากแน่ๆ！”

แถมยังต้องตัดเข้าไปข้างในและตัดไปเกินครึ่งอีกด้วย

น่าสงสารต้นไม้จริงๆ

บรรดาผีทั้งหลาย “เพราะฉะนั้น…？？？”

ได้ยินแต่เสียงควั่ก จู่ๆ กิ่งไม้ก็สั่นไหวอย่างรุนแรง ซู่เป่ากำลังถอนต้นไม้ใหญ่อยู่ ทั้งๆที่ตัวเล็กขนาดนั้นแต่กลับสามารถถอนต้นไม้ออกมาได้พร้อมกันดินด้วยยซ้ำ！

จากนั้นก็ส่งเสียงเบาๆ “น้ำเต้าวิญญาณ! เร็วเข้า!”

น้ำเต้าวิญญาณจู่ๆ ก็ใหญ่กว่าต้นไม้ใหญ่ซะงั้น ซู่เป่าสะบัดมือและโยนต้นไม้ใหญ่ที่มีทั้งรากทั้งดินและแม้แต่ดอกไม้บนต้นไม้และสิ่งต่างๆ ที่วิ่งพล่านอยู่บนยอดไม้เข้าไปในน้ำเต้าวิญญาณด้วย！！

หลังจากเพิ่งผ่านพ้นควันและฝุ่นเมื่อกี้ไปก็ทิ้งหลุมใหญ่ที่ว่างเปล่าเอาไว้ที่เดิม

บรรดาผีทั้งหลาย “…”

ซืออี้หรัน “…”

จี้ฉางที่จู่ๆ ก็ถูกโยนเข้าไปในน้ำเต้าวิญญาณ “？？？”

แม้แต่พวกที่กำลังซ่อนอยู่ในที่ลับก็ถึงกับช็อคไปหมด จู่ๆ รอบข้างก็เงียบสงัดไปพักหนึ่ง…

ซู่เป่ายกซืออี้หรันขึ้นมาแล้วกรีดร้องเสียงดังว่า “รีบหนีกันเถอะ！！”

ซืออี้หรันที่ถูกยกขึ้นเหนือศีรษะถึงกับงงไปหมด แขนขาไม่กล้าขยับด้วยซ้ำ จู่ๆ ก็โดนซู่เป่ายกขึ้นมาแบบ…

พอผ่านป่านี้ไปแล้วก็ผ่านพื้นที่สีเทาไป เธอวิ่งตลอดทางจนออกจากโลกที่เทา