ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 801

ถ้าน้ำเต้าวิญญาณพูดได้ จะต้องพูดว่า...

ถึงฉันจะเป็นน้ำเต้า แต่ท้องของฉันไม่ได้มีไว้ใส่น้ำนะ!

แต่อย่าเห็นว่าน้ำเต้าวิญญาณใบเล็กเชียว พอบรรจุขึ้นมา อย่าว่าแต่หนึ่งบึง ต่อให้เป็นน้ำตกที่อยู่ไกล ๆ ก็ยัดเข้าไปได้สบาย!

ปากซู่เป่าพึมพำ “เอาอีกแค่หนึ่งกะละมัง หนึ่งกะละมังนะ!”

“อีกแค่หนึ่งกะละมัง จริงจริ๊ง!”

โอย ๆ ๆ ๆ!

ให้มันเร็วเข้าเถอะ!

บรรดาผีกระตุกมุมปาก

ที่รัก เธอเข้าใจอะไรผิดกับคำว่าหนึ่งกะละมังหรือเปล่า!

น้ำเต้าวิญญาณสั่น ๆ น้ำเต้าวิญญาณที่โตเต็มวัยแล้วต้องรู้จักขุดบ่อให้ตัวเอง

ที่ว่างในน้ำเต้าวิญญาณ บ่อบึงธรรมชาติเกิดขึ้นเองแบบอัตโนมัติ

น้ำที่เอาเข้ามาบรรจุอยู่ในบ่อนี้ทั้งหมด บรรจุจนเต็มด้วยเวลาอันรวดเร็ว

ซู่เป่ารู้สึกได้ จากนั้นจึงเก็บน้ำเต้าวิญญาณอย่างเสียดาย ปิดฝา

ตอนนี้เอง จู่ ๆ ก็เห็นซืออี้หรันมองเธอ อ้าปากหวอ

บรรดาผีก็มองเธอด้วยสีหน้าเหมือนเห็นผีเช่นกัน

ซู่เป่าพูดขึ้นด้วยความกระดากใจ “ทำไมเหรอคะ”

ผีขี้ขลาดรู้สึกตลก “เออ...ไม่มีอะไร แต่นี่ไม่รู้ว่ายังไง จู่ ๆ น้ำในบึงก็หดไปนะ”

ทีแรกซืออี้หรันยืนอยู่ในบึง น้ำท่วมถึงบริเวณลำคอ

ตอนนี้...

บึง ‘น้ำลด’ อย่างมหัศจรรย์ ขนาดว่าน้ำเหลือแค่ตรงสะโพก

ซู่เป่าทำเป็นงง ๆ “เหรอคะ? นั่นสิ ทำไมน้ำมันหายไปนะ!”

“หนูเอาไปแค่นิดเดียวเอง ดูสิคะ น้ำเต้าวิญญาณเล็กกระจิดริดอย่างนี้...”

เสียงค่อยลงเรื่อย ๆ

ซืออี้หรัน “...”

“เออ ใช่”

เอาไปเหอะ ถึงเอาไปจนเกลี้ยงก็ไม่มีปัญหา

ซู่เป่ากระดากใจ พอขึ้นถึงหน้าผาแล้วก็รีบวิ่ง

“ไป ๆ พวกเราไปหาดอกชุบวิญญาณกันเถอะค่ะ!”

ขนเอากลับไปให้หมด!

ตอนนี้ท่านอาจารย์ยังส่องแสงอยู่ ไม่รู้ว่าจะดับเมื่อไร ดับแล้วก็ไม่รู้ว่าจะเป็นรูปเป็นร่างไหม ถ้าเป็นรูปร่างแล้วจะอ่อนแอหรือเปล่า

ดังนั้นเธอต้องเตรียมดอกชุบวิญญาณให้ท่านอาจารย์เป็นกระบุง!

อาศัยตอนนี้ที่ตูซื่อหวังยังไม่รู้ รีบฉวยโอกาส มีอะไรที่โกยได้ก็โกยเอาไปให้หมด...เลาะแผ่นดินของยมโลกไปให้เกลี้ยง!

ซืออี้หรันมองซู่เป่าที่รู้สึกผิดกับการเป็นขโมย ทั้งโลภ ทั้งกลัว จากนั้นก็หัวเราะออกมาอย่างไม่รู้ตัว

น่ารักจังเลย!

ซืออี้หรันตามไป จับมือของเธอแล้ววิ่งจู๊ด “ไป ๆ รีบวิ่ง มีคนตามมาแล้ว!”

ซู่เป่าตื่นตระหนกทันที กำน้ำเต้าวิญญาณของตัวเองแน่น

สุดท้ายซืออี้หรันก็อดไม่ไหว หัวเราะฮ่า ๆ ออกมา หลังจากเสียงหัวเราะใส ๆ ของเด็กสองคน ริมบึงก็เงียบสงบลงอย่างรวดเร็ว ไม่มีเสียงอะไรอีก

บนต้นไหมต้นหนึ่งที่อยู่ห่างจากบึงไกล ๆ

แมวดำตัวน้อยตัวหนึ่งตกใจหน้าถอดสี “องค์ชาย บึงของท่านถูกนางขโมยไปแล้วขอรับ!! เมี๊ยว!”

แมวดำที่ดูน่าเกรงขามนั่งสง่าอยู่บนต้นไหม พูดเสียงเย็น “ข้าเห็นแล้ว”

มุมปากของมันกระตุกอย่างลับ ๆ

นี่เรียกว่ากะละมังเดียวเหรอะ

กรอกไปครึ่งบึงแล้ว!

เจ้าคนจิตใจชั่วช้าสามานย์!

แต่ช่างเถอะ ถึงยังไงก็ไม่ใช่ของมัน

เป็นของเจ้าหมอนั่น...

-------------------------------------------

พอซู่เป่าปีนขึ้นจากก้นเหว

ราวกับก้าวข้ามฤดูหนาวและฤดูใบไม้ผลิ ด้านหลังคือก้นเหวที่มีชีวิตชีวา กลีบดอกปลิวว่อน ทว่าตรงหน้ากลับเป็นความอึมครึมผืนหนึ่ง ต้นไม้ใบหญ้าล้วนเคลือบด้วยสีเทามืดชั้นหนึ่ง

ผีขี้ขลาดพูดขึ้นว่า “จริงด้วย บึงที่อยู่ใต้หน้าผาน่าจะเป็นสวนดอกไม้ของคนใหญ่คนโตที่ไหนสักคนนะ”

ผีหลายใจพยักหน้า “น้ำตกนั่นน่าจะเติมบึงให้เต็มได้เร็วอยู่มั้ง หวังว่าคนใหญ่คนโตท่านนั้นจะไม่รู้ว่าน้ำในบึงถูกขโมย...ไม่ใช่ ๆ ถูกเอาไปหนึ่งกะละมัง”

ซู่เป่าละอายใจมากกว่าเดิม

สวนหลังบ้านของคนอื่นเหรอ