ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 802

ซืออี้หรันกดอาวุธลับตรงข้อมือ

ตอนนี้เอง เงาดำหนึ่งกระโจนมาทางพวกเขาด้วยความเร็วสายฟ้าแลบ!

ซืออี้หรันสะบัดมือ อาวุธลับตรงข้อมือพุ่งออกไปด้วยความดุดันอย่างหาที่เปรียบมิได้

“ระวัง!”

“หลบอยู่ข้างหลังฉันนะ อย่าขยับ!” ซืออี้หรันมองรอบ ๆ ด้วยสายตาระแวดระวัง

พวกเขาเลินเล่อไปเพียงนิดเดียว เข้ามาในพื้นที่ที่นกเก้าเศียรกำลังพักผ่อนแล้ว!

นกเก้าเศียร สัตว์อสูรในเรื่องเล่าเทพนิยายโบราณชนิดหนึ่ง

หนึ่งตัว เก้าหัว ไม่ใช่แค่กรงเล็บแหลมคม ปีกยังทรงพลังมาก ถ้าถูกพวกมันจับบินไปกลางอากาศ อย่างนั้นต้องแย่แน่

แต่ตอนนี้เอง พวกเขากลับได้ยินเสียงเก๊ง ๆ ๆ

ซืออี้หรันหันกลับมาดู อึ้งเดี๋ยวนั้น

เห็นเพียงซู่เป่าถือกระทะก้นเรียบใบหนึ่ง เล็งหัวนกเก้าเศียรตัวหนึ่ง จากนั้นก็หวดสะเปะสะปะดังเก๊ง ๆ ๆ

“อ๊า ตี ๆ ๆ!” ซู่เป่าถือกระทะก้นเรียบหวดไปเรื่อย “ยังคิดจะโจมตีพวกเราอีก ตี ๆ ๆ!”

เก๊ง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ!

เสียงไพเราะเพราะพริ้งดังมาจากในหุบเขา

ซืออี้หรัน “...”

ซู่เป่าถือกระทะก้นเรียบ ตีหัวละหนึ่งที ถ้าเป็นกระทะก้นเรียบทั่วไปคงบุบไปแล้ว แต่กระทะก้นเรียบยี่ห้อซู่เป่าแข็งแรงไร้เทียมทาน

เสี่ยวอู่หลบอยู่ในคอของซู่เป่าด้วยความกลัว ซ่อนหัวอยู่ใต้ผมของซู่เป่า

พอเห็นดังนั้น เสี่ยวอู่อาศัยความแข็งแกร่งของคน แหกปากขึ้นมาอย่างต่ำทราม “ความใหญ่โตมโหฬารของนก หนึ่งหม้อตุ๋นไม่พอ ต้องใช้เตาย่างสองเตา หนึ่งหวานเยอะ หนึ่งเผ็ดน้อย!”

นกเก้าเศียรที่ถูกหวดจนอัดอั้นตันใจ นี่มันอะไร ทำเกินไปแล้วนะ!

แม้ยามหลับฝันพวกมันก็คิดไม่ถึง จะมีวันที่ถูกกระทะตีจนหน้าคว่ำ

จะใช้ลูกไม้อะไรหน่อยก็ได้!

นี่มันจะลบหลู่นกเกินไปแล้วนะ!

ผีหลายใจตะลึงงัน มองซู่เป่าที่มีพลังการรบพุ่งปรี๊ด หวดออกไปแบบดาด ๆ

“ที่นี่ก็ไม่มีป่าหวยนี่ ทำไมมีนกเก้าเศียรเยอะอย่างนี้ล่ะ!”

ผีขี้ขลาดมองรอบ ๆ ตอบ “เวลาที่นกเก้าเศียรออกหากิน มันมักจะแบ่งเป็นทีม ปกติแล้วจะจับคู่กัน แต่ตอนพักจะอยู่รวมกันเป็นฝูง...”

สายตาของเขาเปล่งประกาย

“อีกอย่าง นกเก้าเศียรเยอะอย่างนี้ ถ้าไม่ใช่ว่ามาป่าหวยคนละที่ ก็คือป่าหวยแถบนั้นใหญ่มาก ใหญ่มาก ๆ ๆ...”

แต่ไม่ว่าเป็นแบบไหน

ที่ที่มีป่าหวย จะมีหุบเขาลึกลับ และมีดอกชุบวิญญาณ!

ครั้งนี้ เป้าหมายเล็ก ๆ ที่จะโกยดอกชุบวิญญาณกลับไปให้หมดจะไม่ใช่แค่ความฝัน!

ซู่เป่าตื่นเต้นมาก

นกเก้าเศียร = ป่าหวย = ดอกชุบวิญญาณ

ทุกการตบนกเก้าเศียร เหมือนกับได้ดอกชุบวิญญาณหนึ่งดอก!

เสี่ยวอู่ช่วยอะไรไม่ได้เลย ก็เลยนับ “หนึ่ง สอง สาม ห้า แปด!...”

เก๊ง ๆ ๆ ๆ ๆ!

เสียงเก๊ง ๆ ดังขึ้นไม่หยุด ประกอบกับเสียงนับของเสี่ยวอู่

มีนกเก้าเศียรทั้งหมดสิบสามตัวเต็ม ๆ!

ซู่เป่า “ว้าว!! รวยแล้ว!!!”

ซืออี้หรันที่ยังยืนอึ้งอยู่ที่เดิม ทำหน้างุนงง “...?”

นกเก้าเศียร? รวย?

เขาพลาดอะไรไปเหรอ

นกเก้าเศียรกลุ่มหนึ่ง ทีแรกคิดว่าตัวเองจะได้อิ่มท้องสักมื้อ

คิดไม่ถึงว่าจะถูกเด็กคนหนึ่งสะกดข่มในทุกด้าน!

สู้ไม่ได้เลย!

เธอถือกระทะก้นเรียบใบหนึ่ง ไม่ต้องพูดถึงว่าพวกมันจะกินเธอ ในทางกลับกัน ดวงตาเธอเปล่งประกาย ท่าทางเหมือนจะจับพวกมันตุ๋นเสียมากกว่า

หาเรื่องไม่ได้ ๆ!

นกเก้าเศียรยอมแพ้กับการต่อสู้แล้ว พากันบินไป

ราวกับนกที่ตกใจกับธนู แกว๊ก ๆ กรีดร้องพลางบินไปทางทิศทางหนึ่ง!

ซู่เป่าพลิกมือห้อยกระทะก้นเรียบไว้ที่ก้นแล้วก็ถอนเท้าวิ่งตาม

“พี่อี้หรัน เร็วค่ะ ๆ !”

“ป้าสะใภ้ใหญ่ ตาม ๆ ๆ!”

เหยาหลิงเยว่ “โอไฮโย...โอ้ว ๆ ๆ ๆ...”

หนึ่งใหญ่ หนึ่งเล็ก ท่าทางนั้น ถอนเท้าวิ่งอ้าวในดินแดนไร้อารยะ อย่างกับจะสู้ตายกับมนุษย์วานรเขาไท่ซัน

ถ้าให้เชือกกับพวกเธอสักเส้น มันต้องปลิวแน่

บรรดาผี “...”

ซืออี้หรัน “...”