ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 804

ตูซื่อหวังถึงผาสะบั้นวิญญาณด้วยความรวดเร็ว ผาสะบั้นวิญญาณคือมุกราตรีที่อยู่ในยมโลก มีค่ายกลสังหารอยู่

ต่อให้เป็นเขาที่มีฐานะเช่นนี้ คิดจะลงไปก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเหมือนกัน

ตูซื่อหวังใช้กำลังทั้งหมดที่มี รู้สึกว่าตัวเองถูกพันธนาการเป็นชั้น ๆ ถูกรัดเป็นชั้น ๆ ในที่สุดก็เห็นบึงเหมันต์

ที่เขาสามารถทำกับที่นี่ได้ก็แค่มองแวบหนึ่ง และการมองเพียงเดี๋ยวเดียวนี้ทำให้เขาตกตะลึงและเดือดดาล หมุนตัวแล้วจากไปทันที

บึงเหมันต์ถูกเอาน้ำไปครึ่งหนึ่งจริง ๆ ถ้าเจ้าเด็กนั่นเอาไปจริง เช่นนั้นเขาต้องคิดให้ดีแล้ว จะกล้าฆ่าซู่เป่าแบบโต้ง ๆ หรือไม่

หลังจากปีนขึ้นผาสะบั้นวิญญาณ ตูซื่อหวังโมโหโกรธาจนฟันภูเขาบริเวณนั้นไปหนึ่งลูก แต่ก็ยากจะระบายความเคียดแค้นในใจอยู่ดี

เห็นภูเขาที่พังทลาย แล้วจู่ ๆ ตูซื่อหวังก็ชะงัก

เดี๋ยว ถ้าฆ่าเจ้าเด็กนั่นเลยจะมีความเสี่ยง

แต่ถ้า...ภูเขาทลายโดยไม่ได้ตั้งใจในระหว่างการกำลังฝึกบำเพ็ญ แล้วทับซู่เป่าตายเล่า

เขาไม่รู้สักหน่อยว่าซู่เป่าอยู่ที่ยมโลก ทับตายไป เขาไม่มีความผิดนี่นะ!

หรือไม่ก็...เขามีความเห็นไม่ลงรอยกับเปี้ยนเฉิงหวัง เจอหน้าก็สู้กัน ไม่ทันระวังซู่เป่าโดนถูกลูกหลง

ถ้าเป็นอย่างนี้ การทำซู่เป่าตายจะไม่ใช่เจตนาของเขา ทีแรกเขายังอยากส่งซู่เป่าขึ้นไปยังโลกมนุษย์อย่างปลอดภัยอยู่เลย?

ตูซื่อหวังหัวเราะฮ่า ๆ ในดวงตามีเจตนาสังหารคุกรุ่น มุ่งหน้าไปยังป่าหวยที่ซู่เป่าอยู่ทันที!

กล่าวถึงทางป่าหวย

ตูซื่อหวังเพิ่งไป เปี้ยนเฉิงหวังก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าซู่เป่า

ซู่เป่าที่กำลังเตรียมขนหุบเขาลึกลับทั้งลูกไปตกตะลึง ถอยหลังอย่างระแวดระวัง พูดเสียงกร้าวราวกับสัตว์ตัวน้อยที่พองขน “ลุงเป็นใครคะ”

เปี้ยนเฉิงหวังพูดไม่ออกชั่วขณะ

พญายมที่ตัวโตในแต่เดิม เวลานี้กลับกลายเป็นเด็กตัวน้อย

ทว่าระหว่างคิ้วยังมีความองอาจแต่เดิมอยู่

ช่างเป็นความรู้สึกที่...ยากจะเอ่ยปาก

“อีกห้านาทีตูซื่อหวังจะมาถึง” เปี้ยนเฉิงหวังเตือนด้วยความหวังดี “จะไปก็รีบไปเถอะ”

ใบหน้าเล็ก ๆ ของซู่เป่าเปลี่ยนสี “เขารู้ได้ยังไง...”

เปี้ยนเฉิงหวังตอบเรียบ “เมื่อครู่เขาอยู่ข้างหลังพวกเจ้า...สรุปแล้ว ไปตอนนี้ยังทัน”

เหยาหลิงเยว่เป็นคนแรกที่สมองแล่นเร็ว อุ้มซู่เป่าแล้วถอนเท้าวิ่งอ้าว!

เสี่ยวอู่ตกใจจนขนสีเขียวของมันแทบจะเปลี่ยนเป็นสีขาว ปากยังอ้า ๆ หุบ ๆ “รีบหนี! รีบหนี!”

เปี้ยนเฉิงหวังมุมปากกระตุก

ดูความเร็วของซู่เป่า มันเป็นความเร็วที่เหมือนกับมนุษย์มองมดวิ่งโร่

ผีหลายใจพูดด้วยความร้อนใจ “ไปตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว ห้านาทีมันพอหนีที่ไหน”

ผีขี้ขลาดขมวดคิ้ว “ตามหลักเขาไม่รู้ว่าพวกเราลงมานี่...”