ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 805

ซืออี้หรันจ้องป่า

ซู่เป่าร้องเอ๊ะ “คุณลุงผิดแล้วค่ะ ไม่ใช่ทางนี้นะคะ!”

เปี้ยนเฉิงหวังมองตรง พูดเรียบ “เราจะอ้อมหลบตูซื่อหวัง”

ผีหลายใจสบตากับผีขี้ขลาดทีหนึ่ง มันใช่อย่างนี้เหรอ

แล้วทำไมเมื่อกี้ต้องไปทางนั้น...

เปี้ยนเฉิงหวังก้าวเดียวก็ข้ามไปพันหมื่นลี้แล้ว

พริบตาก็มาถึงริมผาสะบั้นวิญญาณ วางพวกซู่เป่าลง “รีบไปเถอะ!”

จู่ ๆ ซืออี้หรันก็ถามขึ้น “ผู้อาวุโส ตูซื่อหวังรู้ว่าพวกเรามาจากที่นี่ไหมครับ”

เปี้ยนเฉิงหวังมองเขาทีหนึ่ง จากนั้นก็ชะงัก

แล้วจึงตอบ “เขาไม่รู้”

เขาแค่บอกว่าเห็นพวกซู่เป่าตกผาสะบั้นวิญญาณ ไม่ได้บอกว่าพวกเขาขึ้นมาจากผาสะบั้นวิญญาณ

ซืออี้หรันพยักหน้าแล้วพูด “ขอบคุณครับ!”

ว่าแล้วก็จับมือของซู่เป่า จะพาเธอไปเดี๋ยวนั้น

ทว่าเหยาหลิงเยว่เร็วกว่าเขาก้าวหนึ่ง คว้ามือซู่เป่า วิ่งโร่ปานเหาะ

เวลานี้พวกผีหลายใจกับผีขี้ขลาดคือผีขุนศึก กระโดดตามไป แบกซู่เป่าและเหยาหลิงเยว่เหินตัวไปอย่างรวดเร็ว

ซืออี้หรันกำลังจะไป แต่จู่ ๆ ก็ได้ยินเปี้ยนเฉิงหวังพูดขึ้นว่า “เจ้ามีฐานะไม่ธรรมดา เจ้าเป็นใคร”

เปี้ยนเฉิงหวังหรี่ตาจ้องซืออี้หรัน

ซืออี้หรันยืนอยู่ริมผาสะบั้นวิญญาณ ตอบ “พูดไปท่านก็ไม่เชื่อ...ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน”

ว่าแล้วก็กระโดดลงไป

ผีชุดแต่งงานแดงกระโดดตามไปทันที ผีคลั่งรักและผีดวงซวยรีบตามอยู่ข้างหลังติด ๆ พวกเขาสามคนอยู่รั้งท้ายก็เพื่อแบกซืออี้หรันเหินตัวลงไปข้างล่าง

ผีชุดแต่งงานแดง “ไอ้หยา ท่านพี่ ท่านทำข้าตกใจแทบตาย!”

ผีดวงซวย “เขาเพิ่งอายุเท่าไร เธอก็เรียกท่านพี่ ๆ ยังเป็นคนอยู่ไหม”

ผีชุดแต่งงานแดงตอบด้วยความสัตย์จริง “มิใช่”

เปี้ยนเฉิงหวัง “...”

เสียงของพวกผีชุดแต่งงานแดงเงียบไปด้วยความรวดเร็ว

เมื่อนั้นเปี้ยนเฉิงหวังจึงหมุนตัวจะกลับที่พัก

ไม่นานตูซื่อหวังก็ตามมาพร้อมกับความใจร้อนพาลเสียเรื่องบางส่วน “เปี้ยนเฉิงหวัง เป็นเจ้าใช่ไหม”

เปี้ยนเฉิงหวังหยิบม้วนตำราออกมาม้วนหนึ่ง ชายตาด้วยความเกียจคร้าน “ตัวอะไร”

ตูซื่อหวังรู้สึกว่าตัวเองถูกด่า แต่ก็ไม่แน่ใจอีก

“เจ้าช่วยเจ้าเด็กสองคนนั้นหนีไปใช่ไหม”

เปี้ยนเฉิงหวังเงยหน้า มองเขาด้วยความเย็นชาและเสียดสี “ข้าไม่ได้ว่างงานเช่นเจ้า”

หยุดหนึ่งวินาที จากนั้นก็เลิกคิ้วเล็กน้อย “อ้อ พวกเขาหนีไปแล้วรึ จุ ๆ ไม่เจอกันนาน ตูซื่อหวัง เจ้าไม่ได้เรื่องอย่างนี้เลยหรือ”

ตูซื่อหวังเดือดดาลสุดขีด “ลู่อี่เชียน!!”

เปี้ยนเฉิงหวังหน้ายิ้มตาไม่ยิ้ม “หืม ถ้าไม่ใช่เจ้าไม่ได้เรื่อง เช่นนั้นก็คือโชคชะตาจะสิ้นสุดแล้ว?”

ตูซื่อหวัง “...”

โชคชะตาคำนี้ทำให้เขาสงบลงได้ฉับพลัน

“เจ้าดีนักนะ!” ตูซื่อหวังสะบัดแขนเสื้อแล้วหมุนตัวจากไป

เปี้ยนเฉิงหวังหน้ายิ้มตาไม่ยิ้ม “ข้าย่อมรู้ ข้าดีมาก!”

-------------------------------------

ซู่เป่า ป้าสะใภ้ใหญ่ ซืออี้หรันและพลพรรคผีลงไปถึงบึงเหมันต์แล้วก็รีบกลับทางเดิม

ซืออี้หรันพูดขึ้น “เดี๋ยว ๆ จะไปจากตรงนี้จริงเหรอ”

ซู่เป่าหันกลับมาปลอบ “พี่อี้หรัน พี่เชื่อหนูนะ!”

ซืออี้หรัน “...”

เชื่อ เชื่อ

เวลานี้ แมวดำตัวสูงใหญ่เท่ระเบิดและน่าเกรงขามกำลังนั่งข้างหลุมยักษ์ที่เกิดจากการขุดเอาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ไปด้วยท่วงท่าที่สง่างาม

ครุ่นคิด

บึงเหมันต์ไม่ใช่ของมัน

แต่ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์เป็นของเผ่าแมวนิลของพวกเขา

ตอนนี้มันยังไม่กล้าเชื่อเหมือนเดิม ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์บ้านตัวเองจะถูกเอาไปทั้งอย่างนี้