ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 806

มู่กุยฝานมองเมฆหมอกที่วนเวียนอยู่ริมหน้าผา หมุนตัว มองกระทะเหล็กเงียบ ๆ

คราวก่อนซู่เป่าก็โหม่งมันขึ้นมาจากใต้ดินนี่แหละ เที่ยวนี้ไม่รู้ว่าจะกลับมาจากทางไหน

ในตอนที่เขากำลังคิด จู่ ๆ กระทะเหล็กก็ดังเคร้ง

มีหินก้อนเล็ก ๆ ตกลงไปในกระทะ

มู่กุยฝานสายตาเพ่งเล็ง หันขวับ!

เห็นซู่เป่าถือเถาวัลย์อยู่ในมือเส้นหนึ่ง ปีนขึ้นมาจากหน้าผา กำลังพาดอยู่ริมผา!

“พ่อ!” ซู่เป่าร้องเรียกทีหนึ่ง

มู่กุยฝานวิ่งจู๊ดเข้าไปหาทันที ฉุดซู่เป่าขึ้นมาด้วยมือข้างเดียว

“ซู่เป่า!” มู่กุยฝานกอดซู่เป่าแน่น ๆ พูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “กลับมาได้สักทีนะ!”

มู่กุยฝานรีบตรวจตรา “เป็นอะไรไหม ทำไมครั้งนี้นานอย่างนี้ล่ะ หนึ่งเดือนเต็ม ๆ เลยนะ บาดเจ็บหรือเปล่า”

ซู่เป่าส่ายหน้า กอดคอของมู่กุยฝาน สูดจมูกพูด “พ่อคะ หนูหิวแล้ว...”

เที่ยวนี้หิวมากกว่าเดิม

ทันทีที่ย่างเท้าออกมาจากถ้ำ ความหิวโหยก็โจมตีทันที ทำให้เธอเกือบไม่มีแรงปีนขึ้นมา

ดีที่พลพรรคผีของเธอสลับสับเปลี่ยนแบกเธอขึ้นมา

หัวเหยาหลิงเยว่มีสภาพเป็นรังนก ที่ผมยังมีหญ้าเสียบอยู่สองสามเส้น

มองกระทะเหล็กที่อยู่บนพื้นใบนั้นตาละห้อย

ฮือ ๆ ทำไมเที่ยวนี้ถึงไม่ได้ตุ๋นไก่ป่าล่ะ

ไม่ได้จุดไฟเลย!

ในกระทะว่างเปล่า โยนหินเข้าไปยังส่งเสียงสะท้อนมาอีกน่ะ

มู่กุยฝานดึงเหยาหลิงเยว่ขึ้นมาด้วย จากนั้นก็หมุนตัวกลับไปที่รถทันที “ซู่เป่า วันนี้พ่อเอาขนมเค้กมาด้วย”

“หนูรีบกินก่อนเถอะ พวกเราจะกลับบ้านกันเดี๋ยวนี้!”

มู่กุยฝานเปิดท้ายรถ หยิบกล่องเก็บอุณหภูมิออกมาใบหนึ่ง เปิดกล่องออก ข้างในมีขนมเค้กวางอยู่

ขนมเค้กไอศกรีม แต่งหน้าด้วยสตรอว์เบอร์รีและบลูเบอร์รี

มู่กุยฝานแบ่งขนมเค้กออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งให้ซู่เป่า อีกส่วนให้เหยาหลิงเยว่

ซู่เป่าหิวสุดขีด อ้าปากกินคำโต หน้าตามีครีมเลอะอยู่เต็มไปหมด

“ป้าสะใภ้ใหญ่...รีบกินสิคะ!” ซู่เป่ากินมูมมามพลางเร่ง

เหยาหลิงเยว่รู้สึกถึงความหิวโหยของตัวเองด้วยความประหลาดใจ แต่ก็ยังหยิบมีดพลาสติกในมือของมู่กุยฝานมา จากนั้นจึงแบ่งขนมเค้กส่วนของตัวเองออกเป็นสองส่วน

ส่วนหนึ่งให้ซู่เป่า ที่เหลือเธอจึงอ้าปากกินเข้าไปในคำเดียวอย่างพึงพอใจ

ในบ่อลวงวิญญาณที่เงียบสงบ มีแต่เสียงกินขนมเค้กของซู่เป่ากับเหยาหลิงเยว่

ผีขี้ขลาดสงสารจับใจ “ซู่เป่าคงหิวแย่แล้ว”