ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 808

ซูอีเฉินเดินมาแล้วอุ้มซู่เป่าขึ้นทันที มองเหยาหลิงเยว่ที่อยู่ด้านข้างก่อนจะพูดว่า “ไปกันเถอะ กลับบ้าน”

ศีรษะของเหยาหลิงเยว่ยังยุ่งเหยิงเหมือนเดิม เศษใบไม้สองสามใบติดอยู่ที่เส้นผม

ซูอีเฉินมือหนึ่งอุ้มซู่เป่า อีกมือหนึ่งยื่นไปหยิบใบไม้บนศีรษะของเธอออก แล้วพูดว่า “ทุกอย่างราบรื่นดีไหม”

เหยาหลิงเยว่พยักหน้าด้วยความตื่นเต้น “ราบรื่น! โกยเอาดอกชุบวิญญาณมาเยอะ!!”

ซูอีเฉินชะงัก แล้วถามอีก “ไม่เจออันตรายอะไรใช่ไหม”

เหยาหลิงเยว่กัดไอศกรีมไปก็พูดไป “เจอ...แต่ก็เจอ...คนที่ดีมาก ๆ ด้วย!”

เสี่ยวอู่ปากเร็ว พูดออกมาเป็นชุดอย่างกับวิจารณ์หนังสือ “เร้าใจมาก!”

“พวกเราบุกโลกของเหล่าลิ่วก่อน ถอนต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ของมัน!”

“แล้วก็กระโดดเข้าไปในบึง เอาน้ำพวกเขามาหนึ่งกะละมัง!”

“แล้วก็เจอกับนกเก้าเศียร แกว๊ก แกว๊กซ้อมไปยกหนึ่ง! ซ่า...ดอกชุบวิญญาณมาเป็นกอง! ฮึ๊บฮา ๆ!”

เสี่ยวอู่พูดพลางโยกตัว ฮึกเหิมมากขึ้นเรื่อย ๆ “ซ่า...เอาไปแล้ว! ซ่า...เอาไปแล้ว! ซ่า...เอาไปแล้ว! ซ่า...”

“เอ๊ะ ฉันซ่าไปกี่ทีแล้วนะ ไม่ถูก ๆ เอาใหม่!”

“ซ่า...เอาไปแล้ว ซ่า...เอาไปแล้ว”

กระทั่งผลักประตูบ้าน เสี่ยวอู่ก็ยัง ‘ซ่า...เอาไปแล้ว’

ซูเหอเวิ่นพูดไม่ออก “สรุปได้ดอกชุบวิญญาณมากี่ดอกกันแน่ แกนับยังนับไม่รู้เรื่องเลย!”

ซู่เป่าเพิ่งเข้าบ้าน กลิ่นหอมของอาหารที่คุ้นเคยก็ปะทะจมูก

กลิ่นหอมของขาหมูพริกเกลือ กลิ่นหอมของปูอลาสก้านึ่ง...

กลิ่นต่าง ๆ ในบ้านที่คุ้นเคย!

“คุณยายคะ! หนูกลับมาแล้วค่ะ!” ซู่เป่าเปลี่ยนรองเท้า แทบอยากวิ่งไปที่ห้องครัวเดี๋ยวนั้น กระโจนเข้าอ้อมกอดของคุณยาย

นายหญิงซูกรอบตาแดง พูดไม่หยุด “กลับมาก็ดีแล้ว ๆ!”

“หิวไหม”

“ไปล้างมือเร็ว กินข้าวแล้วนะ!”

ซู่เป่ากอดคุณยายด้วยความอาลัยอาวรณ์ แหงนหน้าพูด “ขอโทษค่ะคุณยาย ทำให้คุณยายเป็นห่วงแล้ว”

ตอนที่กำลังขึ้นตึก พี่ชายแอบบอกกับเธอว่าคุณยายเป็นห่วงมาก นอนหลับไม่สนิท แถมยังฝันร้ายอยู่บ่อย ๆ

เป็นเพราะห่วงเธอ

ซู่เป่ารู้ว่าเป็นความผิดของตัวเองทั้งหมด

เธอทำให้คุณยายเป็นห่วง

นายหญิงซูนั่งยองลง กอดเธอ พูดอย่างมีเมตตา “ขอโทษอะไร ซู่เป่าของเราเก่งที่สุด ไม่เคยทำให้ยายเป็นห่วงเลย”

ถ้าต้องพูดคำว่าขอโทษ ควรเป็นเธอพูดมากกว่า

เธอแก่แล้ว ช่วยอะไรไม่ได้เลย

คุณท่านซูยืนมองหนึ่งแก่หนึ่งเด็กอยู่หน้าประตูห้องครัว ตาแดง ๆ รื้อน้ำตา ทำหน้าขึงขังพูด “เอาล่ะ ๆ ทำไมต้องเวอร์ขนาดนั้น ทำให้คนหัวเราะเปล่า ๆ”

ซู่เป่าปล่อยนายหญิงซู แล้วหันไปกอดต้นขาของคุณท่านซูแทน “คุณตา! หนูคิดถึงคุณตาจังเลย!”

คุณท่านซูกรอบตาแดงทันที “จ๊า...ดี ๆ!”

เขาลูบศีรษะของซู่เป่า พูดด้วยความสะท้อนใจ “ซู่เป่าสูงขึ้นหรือเปล่าเนี่ย เมื่อก่อนสูงเท่าตรงนี้ของตา ตอนนี้สูงถึงนี่แล้ว...”

เขาเอามือเทียบ รู้สึกปวดใจมากกว่าเดิม

เด็กคนอื่นอยู่บ้านทั้งวัน ไม่รู้สึกว่าเด็กตัวสูงขึ้น และไม่รู้ว่าเด็กอ้อนหรือผอม

ตอนนี้เขากลับรู้สึกว่าซู่เป่าสูงขึ้นแล้ว ซูบผอมไปชัดเจน

ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดใจ

ยิ่งปวดใจ กรอบตาก็ยังแดงอย่างควบคุมไม่อยู่

นายหญิงซูกรอกตาขาวใส่เขาทีหนึ่ง หัวเราะเยาะ “ยังมีหน้ามาว่าคนอื่นอีก”

อาหารขึ้นโต๊ะครบแล้ว ทุกคนเริ่มกินข้าว

ซู่เป่าและเหยาหลิงเยว่หิวจัด ก้มหน้าก้มตากินอย่างเดียว กร๊วม ๆ ปากกินข้าว ไม่มีเวลาพูดเลย

นายหญิงซูถาม “พวกเธออยู่ข้างนอกกินอะไรเหรอ”