ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 823

ผีรองรับอารมณ์พูดต่อว่า “ที่โรงพยาบาลชดใช้เงิน เดิมก็เพื่ออยากให้ทุกอย่างสงบลง ไม่อยากให้เฉินซินเจี้ยนมาหาเรื่องอีก เขาช่างหาเรื่องเก่งจริงๆ...”

เขาย้ายศพของภรรยาไปไว้ที่ประตูโรงพยาบาล กล่าวพร้อมน้ำตาไหลพราก เนื่องจากเขาปักใจเชื่อว่าหมอไร้ฝีมือรักษาคนจนตาย ฉะนั้นจึงแสดงอารมณ์ออกมาจริงๆ พลังที่ทำให้คนอื่นคล้อยตามแข็งแกร่งมากจริงๆ

“ถ้าว่ากันตามเหตุผลแล้วไม่ควรชดเชย ชดเชยเท่ากับเป็นการยอมรับทางอ้อมว่าเป็นความผิดของโรงพยาบาล”

โรงพยาบาลไม่จำเป็นต้องกังวลจนเกินไป แต่เมื่อไปพัวพันด้วยแล้วจึงมีความกดดันเยอะ

“คนที่ไม่รู้ก็จะคิดว่าเป็นอุบัติเหตุในการรักษาของฉัน เป็นความผิดของฉัน”

ผีรองรับอารมณ์ฝืนยิ้ม สองเดือนสุดท้ายของการมีชีวิตช่างมัวหมองจริงๆ

มัวหมองจนเธอสงสัยอยู่ตลอดว่าเป็นความผิดของตัวเองหรือเปล่า สงสัยว่าตั้งแต่ตัวเองเป็นหมอมามีความหมายบ้างหรือเปล่า

ผีดวงซวยถอนหายใจ “เพราะงั้นเธอก็เลยฆ่าตัวตายงั้นเหรอ”

ไม่นึกเลยว่าผีรองรับอารมณ์จะส่ายหน้า “ไม่ใช่ ฮ่าๆ...พูดขึ้นมาแล้วก็ช่าง...”

“เพราะเรื่องนี้ฉันก็เลยได้รับความกดดันเยอะมากๆ ปรับอารมณ์ไม่ทัน นอนไม่หลับทั้งคืน ตอนกลางวันก็ทำงานเยอะอีก”

“ว่ากันตามเหตุผลแล้วถ้าเหนื่อยมากๆ ก็น่าจะเข้านอนได้เร็ว แต่ตอนนั้นยิ่งฉันเหนื่อยก็ยิ่งนอนไม่หลับ”

แทบจะไม่มีใครรับความต้านทานแบบนี้ได้ เธอจึงไหลตายในที่ทำงานด้วยเหตุนี้

“ก็ตายไปทั้งอย่างนี้แหละ” ผีรองรับอารมณ์โบกไม้โบกมือ

เมื่อเธอพูดถึงตรงนี้ก็ราวกับสบายใจขึ้นเยอะ ทว่าซู่เป่ากลับรู้สึกหนักอึ้ง

“งั้นเพราะพี่เกิดความไม่ยอมแพ้ หรือคิดไม่ตกหลังตาย เพราะความยึดติดเหล่านี้ก็เลยกลายเป็นผีร้ายเหรอคะ”

ผีรองรับอารมณ์ส่ายหน้า “ไม่ใช่หรอก จะว่าไปตอนนั้นในมือของฉันมีผู้ป่วยโรคร้ายแรงอยู่คนหนึ่ง”

สองสามวันก่อนตายกลับไม่ได้คิดอะไรมากมาย คิดเพียงแต่จะรักษาคนไข้คนนี้ให้หายยังไงดี จะป้องกันการติดเชื้อยังไง จะใช้ยายังไง

หลังตายก็ไม่ได้ตอบสนองกลับมา เอาแต่ครุ่นคิดว่าจะป้องกันการติดเชื้อยังไง จะใช้ยายังไง...

พอเธอได้สติกลับมา ก็ตายไปหลายวันแล้ว เดิมคิดจะไป...

“เพราะตายในที่ทำงาน ตรงหน้าคอมพิวเตอร์ ยังมีเวชระเบียนหลายแผ่นที่ยังไม่ได้เขียน”

“เขียนเวชระเบียนเสร็จ ในคอมก็มีคนไข้ใหม่เข้ามารับการรักษา ก็ดูต่อ แล้วก็คิดต่อว่าจะรักษายังไง”

กลายเป็นความเคยชิน กลายเป็นความเฉื่อยชา ก็ยิ่งอยู่นานขึ้น ยิ่งอยู่นานก็ยิ่งไม่อยากจากไป จึงอยู่มาสิบกว่าปีทั้งอย่างนี้

“หรืออาจจะมีความยึดติดมั้ง แต่ฉันไม่รู้ว่ายึดติดอะไร”

เมื่อนึกย้อนกลับไป เธอรู้สึกเพียงสมองว่างเปล่า

เดิมอยากกลับบ้าน แต่พบว่าผ่านไปสิบกว่าปี พ่อแม่เองก็จากไปแล้ว ไม่รู้จะไปที่ไหนดี

เดินกลับไปกลับมาอยู่บนถนน เห็นเมิ่งเจิ้งกำลังแปะใบสั่งให้กับรถหรูคันหนึ่งที่จอดอย่างผิดกฎหมายพอดี

เจ้าของรถน่าจะเป็นคนที่ค่อนข้างมีเงินเลยทีเดียว เจ้าของรถถุยน้ำลายไปที่เมิ้งเจิ้งในทันที จากนั้นก็สะบัดธนบัตรเงินหยวนไปบนตัวเขาสองสามใบ

[ไอ้ตำรวจจราจรเวรเอ้ย ก็แค่อยากได้เงินไม่ใช่เหรอ ตบรางวัลให้แกละกัน!]

พูดจบก็ไม่แยแสการกีดขวางเลยแม้แต่น้อย ขับรถเสียงบรื้นทีหนึ่ง ชนเมิ่งเจิ้งกระเด็นออกไปหลายเมตร

“เขาเองก็รองรับอารมณ์มากเหมือนกัน เดิมเรื่องนี้คนคนนั้นควรรับผิดชอบ ต้องจับกุมคนนั้นถึงจะถูก”

“แต่ที่เล็กๆ แบบนี้ ถึงยังไงก็ว่ากันด้วยเส้นสาย ชายคนที่ขับรถคนนั้นคงมีเส้นสาย”

อีกฝ่ายไม่เพียงแค่ไม่ถูกลงโทษ กลับกันเมิ่งเจิ้งยังต้องเขียนหนังสือทบทวนตัวเองอีก

“นับตั้งแต่นั้นฉันอยู่กับเขามาตลอด”

ผีรองรับอารมณ์ถอนหายใจ “ไม่ได้คิดจะทำร้ายคนเลยจริงๆ เพียงแค่คิดว่าเผชิญชะตาเดียวกัน”