ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 824

ผีรองรับอารมณ์อึ้ง เธอไม่รู้ว่าซู่เป่าคือพญายม ฉะนั้นจึงไม่เข้าใจว่าที่ซู่เป่าพูดแบบนี้มันหมายความว่าอะไร

แต่ทว่าในช่วงเวลานี้เอง ความยึดติดในใจของเธอก็มลายหายไปในทันใด...

ไม่นึกเลยว่าแท้ที่จริงแล้วความยึดติดของเธอก็คือสิ่งนี้

ผีรองรับอารมณ์เองก็เผยรอยยิ้มออกมา

“ขอบคุณนะ...” เธอมองไปรอบๆ ทีหนึ่ง “ขอบคุณพวกเธอด้วยนะ”

ทีแรกเห็นพวกเขาล้อมวง ‘ฟังเรื่องเล่า’ ในใจก็มีการต่อต้านอยู่บ้าง

แต่ไม่นึกเลยว่าเมื่อพูดออกมาแล้ว กลับเบาใจลง

ทันใดนั้นซู่เป่าก็ถามขึ้นว่า “อ๊ะ ยังมีคำถามข้อสุดท้ายอีกข้อหนึ่งค่ะ! พี่จำคนพวกนั้นได้ไหมคะ พวกคนที่พูดจาให้ร้ายพี่แล้วก็โมโหกับพี่”

ผีรองรับอารมณ์ส่ายหน้า “จำไม่ได้ ผู้ป่วยร่างกายป่วยเลยทรมาน ก็พอเข้าใจได้ เรื่องทางการแพทย์ที่ญาติคนไข้ไม่เข้าใจ ส่วนใหญ่ก็เข้าใจได้”

สิ่งที่เข้าใจไม่ได้ก็ปล่อยผ่านไป เธอยังมีเรื่องมากมายที่ต้องทำ ต้องรักษาคนไข้มากมาย แน่นอนว่าคงไม่มีแรงจะไปจดจำ

เธอไม่ขอให้ทุกคนมองบุคลากรทางการแพทย์อย่างพวกเขาเป็นเทวดานางฟ้า หรือเป็นเทพ เพียงแค่ขอให้ทุกคนมองพวกเขาเป็นคนปกติ แค่นี้ก็พอใจมากแล้ว

ซู่เป่าพยักหน้า “พี่ช่างเป็นคนดีจริงๆ”

หากเป็นเธอ เธออาจจะทำไม่ได้

ผีหลายใจตบก้นแล้วลุกขึ้นยืน “เอาละๆ ฟังเรื่องเล่าผีจบแล้ว ได้เวลากลับไปทำงานแล้ว!”

ผีขี้ขลาด “อืม ฉันจะไปดูว่าใต้เท้าจี้ฟื้นหรือยัง”

ผีสาวชุดแต่งงานรั้งแขนของผีสาวรองรับอารมณ์เอาไว้ “ท่านพี่ ไปเถอะ ข้าจะเข้าไปเลือกเนินฝังศพให้ท่านพี่เอง”

ผีรองรับอารมณ์ “?”

ซู่เป่าตามเข้าไปดู เห็นท่านอาจารย์ยังไม่ฟื้น และไม่มีความผิดปกติอย่างอื่นจึงออกมา

ตอนบ่ายมู่กุยฝานพาซู่เป่าไปเยี่ยมคุณท่านซูที่โรงพยาบาลแล้วกลับมา

ตอนค่ำ เมื่อซู่เป่าอาบน้ำแปรงฟันเสร็จก็รีบเข้านอน กอดกระต่ายน้อยของตัวเองเอาไว้

มู่กุยฝานลูบใบหน้าน้อยๆ ของเธอ จากนั้นถามขึ้นว่า “กำลังคิดอะไรอยู่เหรอ”

ซู่เป่าเอ่ยขึ้นว่า “กำลังคิดว่าทำไมพี่ผีรองรับอารมณ์ถึงไม่นึกเสียใจอะไรเลย”

มู่กุยฝานมองเธอ พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและแผ่วเบา “ถึงในโรงพยาบาลของเธอจะมีความไม่ยุติธรรม ก็ยังมีคนอย่างหัวหน้าแผนกของเธอ...มีรายได้อื่นนอกเหนือจากรายได้หลัก กฎที่ไม่ได้พูดถึงที่พูดไม่ได้ต่างๆ นานา”

“แต่ว่า ความตั้งใจเดิมในการทำเรื่องใดเรื่องหนึ่งของคนคนหนึ่งไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ ทีแรกตอนที่พวกเขาเลือกที่จะเหยียบเข้ามายังสายอาชีพนี้ ก็เคยให้คำปฏิญาณกับอาจารย์ของอาจารย์เอาไว้เหมือนกัน มีใจชอบช่วยชีวิตคนที่ใกล้ตายรักษาคนที่ป่วยและบาดเจ็บเหมือนกัน”

“บนโลกใบนี้ทุกที่ล้วนมีมอดชอนไช ทุกที่ล้วนมีคนที่ไร้เหตุผล”

“แต่ถ้าหนูเชื่อ แสงสว่างก็จะเอาชนะความมืด ราวกับที่ที่แสงอาทิตย์ส่องไปถึง กดความมืดมิดทั้งหมดไว้ได้”

จะตัดสินการอุทิศตนที่หมอส่วนใหญ่ทุ่มเทอย่างเงียบๆ เพียงเพราะการมีอยู่ของหมอไร้ฝีมือกลุ่มเล็กๆ ไม่ได้

และจะตัดสินคนที่เป็นเจ้าหน้าที่รัฐที่ทำคุณประโยชน์แก่สังคม เพียงเพราะคนที่เห็นแก่ตัวและโลภกลุ่มเล็กๆ ไม่ได้

ใช้ส่วนเล็กๆ ที่ทำให้คนเกลียดจนเข้ากระดูกดำ ไปตัดสินส่วนใหญ่ที่ทุ่มเทอย่างเงียบๆ เดิมมันก็ไม่ยุติธรรมอยู่แล้ว