ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 828

ผิงเติ่งหวังเจ้าเล่ห์เป็นอย่างมาก ไม่ยอมหลบกระบี่นี้...ถึงยังไงก็เป็นผีนี่ ถูกฟันออกเป็นกี่เสี้ยวก็ไม่ต้องกังวล ขอแค่วิญญาณไม่สลาย ก็ยังกลับไปประกอบกันได้

เขาฉวยโอกาสภายใต้กระบี่ที่ซู่เป่าฟาดมา เนื่องจากมั่นใจแล้วว่าหลังฟาดกระบี่นี้มา ซู่เป่าก็ไม่มีแรงเหลือที่จะหลบแล้ว

ตอนนี้ซู่เป่าอยู่ตรงหน้าผิงเติ่งหวัง เธอหันกลับไปไม่ได้จริงๆ ยังไม่ทันได้เก็บกระบี่ ฝ่ามือมืดฟ้ามัวดินของผิงเติ่งหวังก็สะบัดมา!

ซู่เป่าตกตะลึง สีหน้าเปลี่ยนทันที

ไม่ทันแล้ว ฝ่ามือนี้ตบลงบนศีรษะของเธอเข้าอย่างจัง!

“ซู่เป่า!”

เหล่าผีตกตะลึง อดไม่ได้ที่จะตะโกนเสียงดัง

แต่พวกเขาไม่กล้าออกไป นี่เป็นตำหนักพญายม แค่ซู่เป่าคิดก็เอาตัวเองออกมาได้ แต่ถ้าพวกเขาออกไปละก็มีแต่จะเตะถ่วงเธอเท่านั้น

ซู่เป่าถูกฝ่ามือฟาดเข้าตรงหน้าผากอย่างจัง

ผิงเติ่งหวังปลื้มปริ่มใจเป็นอย่างมาก ไม่เสียแรงที่เขารองรับกระบี่ไปดื้อๆ ครั้งนี้นังเด็กคนนี้...ตายแน่

ทว่าในเวลาต่อมา จู่ๆ พู่กันด้ามหนึ่งก็ปรากฏขึ้นมา ห้อยโตงเตงอยู่เหนือศีรษะของซู่เป่า จากนั้นก็ระเบิดแสงสีทองออกมาอย่างแรง

นัยน์ตาของผิงเติ่งหวังหดตัว!

แสงทองปกป้องซู่เป่าเอาไว้ ทำให้เธอหลบการโจมตีนี้ได้

มิหนำซ้ำยังสะท้อนการโจมตีของผิงเติ่งหวังกลับไปอีกด้วย!

ปัง...

ผิงเติ่งหวังถูกฝ่ามือของตัวเองดีดกลับ จนกระเด็นออกไปกระแทกเข้ากับผนังด้านในของตำหนักพญายมอีกครั้ง

นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาซ้อมตัวเอง

ซ้อมตัวเองครั้งแรก ถูกซู่เป่าฉวยโอกาสขังในตำหนักพญายม

ครั้งที่สองก็คือตอนนี้ ซู่เป่าฉวยโอกาสตอนที่เขาถูกโจมตีจนกระเด็น หายวับออกไปจากตำหนักพญายม

ไม่นานก็ได้ยินเสียงของชายคนหนึ่งแว่วมาจากด้านนอก “ไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

เสียงของซู่เป่า “พ่อ ไม่เป็นอะไรค่ะ!”

เสียงของชายหนุ่ม “ไม่เป็นไรก็ดี! การฝึกซ้อมวันนี้ก็พอแค่นี้ละกัน หนูทำได้เยี่ยมมาก!”

“เป้าหมายของการฝึกซ้อมของเราในครั้งนี้คือการหลบหลีกการโจมตีของผิงเติ่งหวังให้ได้ หนูทำได้แล้ว แถมยังฟันเขาไปอีกกระบี่หนึ่งด้วย การฝึกซ้อมสำเร็จเกินเป้า!”

ซู่เป่าดีใจเป็นอย่างมาก “เย่ๆๆ!”

มู่กุยฝาน “เป้าหมายของการฝึกซ้อมของเราในครั้งหน้า ก็คือชนะเขาให้ได้”

ซู่เป่า “อืมๆๆ!”

ผิงเติ่งหวังกระอักเลือด

จงใจแน่ๆ! ต้องจงใจแน่ๆ!

ที่ผ่านมาเขาไม่ได้ยินเสียงจากด้านนอกเลย ทว่าตอนนี้กลับได้ยินบทสนทนานี้ นี่มันจงใจให้เขาได้ยินชัดๆ คิดจะให้เขาโมโหจนตาย

ผิงเติ่งหวังรู้สึกเพียงว่าโกรธจนแทบจะระเบิดแล้ว เมื่อก่อนเป็นยมบาลตนหนึ่ง แต่ตอนนี้กลับตกอับมาอยู่ในสภาพนี้

ตกอับจนกลายมาเป็นกระสอบทรายของซู่เป่า!

ไม่นึกเลยว่าจะยังมีครั้งต่อไปอีก!

ที่ยิ่งน่ากระอักเลือดคือ ผิงเติ่งหวังไม่ยอมรับไม่ได้ ความสามารถที่แท้จริงของซู่เป่าเพิ่มขึ้นมามากจริงๆ

หากมีฤทธิ์เดชเพียงแค่เล็กน้อย เดิมก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา แต่...เธอกลับรวมเป็นหนึ่งกับพู่กันชี้ชะตาอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว!

แม้ตอนนี้เธอจะยังไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่มโจมตีเขาก่อน แต่กลับหลบหลีกกระบวนท่าสังหารของเขาได้อย่างมั่นใจ และยังออกไปได้อย่างใจเย็นอีก

ขณะเดียวกันในตอนที่ผิงเติ่งหวังเดือดดาล ในใจก็แอบมีความกลัวเพิ่มขึ้นเล็กน้อย ความกลัวที่ตัวเขาเองสัมผัสไม่ได้

ตอนนี้ซู่เป่าเก่งกาจถึงขนาดนี้ รอตอนที่เธอกลับไปหลังฝ่าด่านเคราะห์ คงไม่ใช่ว่าเก่งกาจกว่าเธอก่อนหน้าคนนั้นหรอกนะ

ถ้าอย่างนั้นการกบฏของเขาในครั้งนี้ คงต้องตายตกไปเป็นแน่แท้...

ผิงเติ่งหวังมีความรู้สึกสิ้นหวังที่มองไม่เห็นอนาคตอย่างหนึ่ง...

ซู่เป่าหิวมากๆ

กว่าจะฝึกซ้อมเสร็จ ไม่นึกเลยว่าจะเป็นเวลาช่วงบ่ายแล้ว ป้าอู๋กลับมาแล้วกำลังทำกับข้าวอยู่