ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 840

เดิมทีผีหัวคนก็ ‘หายใจรวยริน’ และใกล้จะดับสลาย อีกทั้งยังโดนทุบอย่างแรง

มันนิ่งเงียบเป็นเวลานาน

แต่เพราะยันต์พูดความจริงยังแปะอยู่บนหัวของมัน ตราบใดที่มันยังมีความโกรธ มันก็ต้องพูดต่อไปเรื่อยๆ

“ฉันบอกผู้หญิงคนนั้นช่วยถ่ายรูปให้ โดยรูปใบละหนึ่งหยวน”

แน่นอนว่าถ้าภาพขนาดใหญ่ขึ้น ราคาก็จะสูงขึ้นเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม ทุกวันเขาจะจ่ายหนึ่งหรือสองร้อยหยวนเพื่อซื้อรูปถ่ายกับผู้หญิงคนนั้น

ต่อมาเขาก็เริ่มไม่พอใจกับสิ่งนี้

“มีอยู่วันหนึ่ง ชุมชนที่ฉันอยู่มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งเพิ่งกลับมาหลังจากเลิกเรียน... ฉันรู้จักเขาเพราะคอยสังเกตเขามานาน พ่อแม่ของเขายุ่งมาก มีบางครั้งที่ยุ่งจนปลีกตัวออกมาไม่ได้ก็เลยส่งเขาถึงหน้าทางเข้าชุมชนและรีบกลับไปทำโอที”

วันนั้นเด็กผู้ชายกลับถึงหน้าทางเข้าชุมชนแล้วก็เดินกลับบ้านคนเดียว และในมือยังถือซาลาเปาสองลูก

จ้าวหมิงซู่เดาว่าซาลาเปาสองลูกนั้นก็คืออาหารมื้อค่ำในวันนั้นของเด็กชาย

ครอบครัวของเขาไม่มีใครอื่นและไม่มีคนแก่ เพราะถ้ามีคนแก่ก็ต้องช่วยรับส่งเด็กชายไปโรงเรียน

“ดังนั้นฉันก็เลยรวบรวมความกล้าและเข้าไปตีสนิทกับเขา”

“เด็กหลอกล้อง่ายมาก ฉันบอกกับเขาว่าฉันเป็นเพื่อนบ้านของเขา เห็นว่าพ่อแม่ของเขายุ่งและจะกินแค่ซาลาเปาได้ที่ไหนกัน ไปกินข้าวที่บ้านกับฉัน ที่บ้านฉันยังมีอุลตร้าแมนด้วยนะ...”

พูดเพียงแค่นี้เด็กก็ยอมตามไปด้วยแล้ว

แน่นอนว่าเด็กคนนั้นไม่รอด

“ในท้ายที่สุดฉันก็ไม่ได้ฆ่าเขา จริงๆ นะ” ผีหัวคนพูด แต่กลับเกิดความเสียใจอย่างเลี่ยงไม่ได้ “ฉันแค่ขู่เขาว่าห้ามบอกพ่อกับแม่ ไม่เช่นนั้นครั้งต่อไปก็จะทำแบบนั้นกับเขาอีก”

ซูเหอเวิ่นจับกระทะก้นเรียบไว้แน่น แล้วทุบมันอีกครั้ง

คราวนี้ผีหัวคนส่งเสียงกระอักและไม่สามารถรักษารูปร่างของศีรษะได้ จากนั้นกลายเป็นไอสีดำ

“ถึงเขาไม่บอกพ่อแม่ แต่ครั้งต่อไปคุณก็จะทำแบบนั้นกับเขาอีก”

นี่ก็คือโรคจิต

มีครั้งแรกก็ต้องมีครั้งที่สองที่สาม เขาไม่มีทางหยุด

ผีหัวคนนิ่งเงียบอยู่นาน ในสุดที่ก็พูดด้วยน้ำเสียงโกรธแค้นว่า “ฉันน่าจะฆ่ามันซะตั้งแต่ตอนนั้น...”

หลังจากเด็กชายคนนั้นกลับถึงบ้าน ในคืนวันนั้นพ่อแม่ของเขาก็สังเกตเห็นถึงความผิดปกติ

เขาคิดว่าพ่อแม่ของเด็กยุ่งขนาดนั้น ละเลยลูกขนาดนั้น เพียงแค่เด็กไม่พูด ผู้ใหญ่ก็จะไม่พบความผิดปกติ

แต่พ่อแม่ของเด็กชายก็พบความผิดปกติ

ในคืนวันนั้น เขาถูกพ่อของเด็กชายชกต่อยอย่างรุนแรง

“ดังนั้นคุณถูกพ่อของเด็กชายฆ่าตายเหรอ แล้วคุณขึ้นรถไฟมาได้ยังไง ขึ้นรถไฟก่อนถูกฆ่าตายหรือว่าถูกฆ่าตายหลังจากขึ้นรถไฟ ผ่านจุดตรวจค้นมาได้ยังไง”

ซูเหอเวิ่นซักถาม

น่าเสียดายที่ทุบกระทะก้นเรียบแรงเกินไป ทำให้ผีหัวคนตายสนิทและกลายเป็นควันดำฟุ้งกระจายหายไป

ซูเหอเวิ่นหมดคำพูดในทันที...

ทุบแรงเกินไปแล้ว

แต่ก็ช่างเถอะ แค่บอกข้อมูลพวกนี้กับอาเขยก็เพียงพอให้พวกเขาหาตัวฆาตกรและหาสาเหตุการฆาตรกรรมได้แล้ว

ซูเหอเวิ่นรู้สึกว่าจ้าวหมิงซู่ตายอย่างสาสม แต่น่าเสียดายที่พ่อของเด็กชายกลับต้องคดีฆาตรกรรมเพราะเหตุนี้

บางทีที่เขาเอาแต่ยุ่งก็เพราะอยากให้ลูกมีสภาพแวดล้อมที่ดี

แต่สุดท้ายกลับจบแบบนี้...

ซูเหอเวิ่นกลัดกลุ้มและในใจก็รู้สึกสับสนอย่างอธิบายไม่ได้ อีกทั้งเมื่อครู่ใช้แรงมากเกินไป ขาจึงอ่อนแรงและล้มนั่งลงกับพื้นไปทั้งอย่างนั้น

เมื่อครู่เป็นเพราะกำลังเคร่งเครียดจึงไม่ได้สังเกต แต่ตอนนี้เพียงรู้สึกว่าร่างกายไร้เรี่ยวแรงและรู้สึกเหนื่อยมากๆๆ

ทันใดนั้น ซูเหอเวิ่นก็รู้สึกถึงความรู้สึกและความลำบากของซู่เป่าทุกครั้งที่จับผี

มือของซูเหอเวิ่นสั่นระริก... จนจับกระทะก้นเรียบไม่แน่นจึงตกลงเสียงดังปึงปัง