ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 841

จิ่งจั้นจ้องขวดน้ำแร่ในมือของซูเหอเวิ่นอย่างเงียบๆ

มองดูเขาดื่มน้ำหมดครึ่งขวด

แล้วก็เห็นเขาโยนขวดน้ำแร่ใส่ในกระเป๋าหนังสืออย่างดูดายหลังดื่มเสร็จ

เดิมทีจิ่งจั้นอยากรอให้ซูเหอเหวินและซูเหอเวิ่นจากไปก่อนค่อยไปเก็บเอาขวดเปล่า

ถึงจะดื่มน้ำหมดขวดแล้ว อย่างไรก็ตามข้างในก็ยังเหลือน้ำอยู่หลายหยด...

แต่นึกไม่ถึงว่าความคิดนี้จะสูญเปล่า

จิ่งจั้นกำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว เพราะตัวเองกำลังรอเก็บขวดเปล่า ทำให้เขารู้สึกอับอายอย่างยากจะอธิบาย...

อีกอย่างคือตัวเองเกือบเอาชีวิตไม่รอดเพื่อให้ได้น้ำจากบึงเหมันต์มาอย่างน้อยนิด แล้วยังเป็นน้ำที่ไม่บริสุทธิ์ขนาดนั้น แต่ซูเหอเวิ่นกลับได้ดื่มครึ่งขวด

บางคนยากจนและต้องใช้เวลาทั้งชีวิตดิ้นรนเพื่อให้ได้มาซึ่งความมั่งคั่ง

แต่บางคนกลับเกิดบนกองเงินกองทอง

เขาเพิ่งคิดแบบนั้นก็เห็นซูเหอเวิ่นหยิบกล่องแบนเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา แล้วหยิบกลีบดอกชุบวิญญาณออกมาหนึ่งกลีบ

จากนั้นใส่เข้าปากแล้วเคี้ยวกรุ๊บๆ ราวกับเคี้ยวขนมก่อนกลืนมันลงไป

จิ่งจั้น “...”

เอ่อใช่! ยังมีดอกชุบวิญญาณ

เมื่อวานซู่เป่าเอากลีบดอกชุบวิญญาณทั้งหมดมาทาบนแผลที่ข้อศอกของซูเหอเวิ่น

จิ่งจั้นคิดว่ามีเพียงซู่เป่าเท่านั้นที่สามารถมีดอกชุบวิญญาณและน้ำจากบึงเหมันต์อะไรพวกนี้ แต่นึกไม่ถึงว่าแม้แต่คนธรรมดาอย่างซูเหอเวิ่นและซูเหอเหวินก็มี

“ใครน่ะ”

ซูเหอเหวินรู้สึกว่ามีคนอื่นจึงรีบหันหน้าไปมองและพบว่าเป็นจิ่งจั้นที่ไม่รู้ว่ายืนอยู่ในป่าตั้งแต่ตอนไหน

หลังจากซูเหอเวิ่นดื่มน้ำจากบึงเหมันต์และกินดอกชุบวิญญาณแล้วก็รู้สึกมีพลังกลับมาทันทีและกระปรี้กระเปร่ามาก

เขายืนขึ้นและถามอย่างระมัดระวังว่า “ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ คิดจะทำอะไรเหรอ”

จิ่งจั้นตอบด้วยสีหน้าเย็นชาว่า “นายไม่ต้องซีเรียสขนาดนั้น ฉันไม่แย่งของของนายหรอก”

เขาพูดจบก็หมุนตัวเดินจากไปทันที

ซูเหอเวิ่นรู้สึกอธิบายไม่ถูก “เขาจะทำอะไรเหรอ”

แค่เพื่อมาแอบดูพวกเขาเหรอ โรคจิตขนาดนั้นเลยเหรอ

ซูเหอเหวินหยิบกระเป๋าหนังสือของซูเหอเวิ่นขึ้นมาแล้วโยนใส่แขนเขา จากนั้นสะพายกระเป๋าหนังสือของตัวเองพลางพูดว่า “ไปกันเถอะ”

ซูเหอเวิ่นคว้าเอากระเป๋าหนังสือแล้วพูดว่า “พี่ พี่คิดว่าเมื่อกี้จิ่งจั้นหมายความว่ายังไง”

ซูเหอเหวินตอบว่า “ไม่หมายความว่ายังไง อาจจะเดินผ่านมาเห็นพอดี แล้วรู้ว่าน้ำที่นายดื่มไม่ธรรมดา ในใจก็เลยรู้สึกไม่สมดุล”

ดูจากสีหน้าท่าทางของเขาก็เป็นประมาณนั้น

ซูเหอเวิ่นยังรู้สึกแปลกใจ “แล้วทำไมเขาถึงเดินจากไปอย่างนั้นล่ะ ผมคิดว่าเขาจะเข้ามาแย่งซะอีก”

ซูเหอเหวินพูด “ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก”

เขาค่อนข้างรู้นิสัยของจิ่งจั้นหลังเคยเจอกันสองครั้งในเวลาสั้นๆ

คนคนนี้ถ่อยมากและค่อนข้างร้ายกาจ แต่ยังคงยึดหลักการของเขาเอง

ไม่แย่งตรงๆ... ถึงมีหลักการ แต่ก็ไม่มาก

สองพี่น้องเพิ่งเดินออกมาได้ไม่กี่ก้าวก็เห็นจิ่งจั้นเดินกลับมา

ซูเหอเวิ่นพูดอย่างโมโหทันทีว่า “พี่สรุปเร็วเกินไปแล้ว”

ซูเหอเหวินก็คิดว่าจิ่งจั้นกลับคำ แต่กลับได้ยินเขาพูดว่า “น้ำของนายเมื่อกี้ยังเหลืออยู่ไหม ฉันขอซื้อล้านหนึ่ง”

เขาหยุดนิ่งชั่วครู่ก่อนเน้นย้ำว่า “ขวดหนึ่ง”

ซูเหอเวิ่นรู้สึกประหลาดใจ แต่ความคิดแรกของเขาคือ จิ่งจั้นสามารถจ่ายหนึ่งล้านได้จริงเหรอ

ซูเหอเหวินพูดอย่างเย็นชาว่า “ไม่ขาย”

ซูเหอเวิ่นก็พูดว่า “นายคิดว่าพวกเราขาดเงินเหรอ”