ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 851

ผีขี้ขลาดเอ่ย “ในเมื่อคือน้ำแร่ ก็น่าจะมีโป่งน้ำด้วยสิ”

ผีหลายใจคิดหนัก “ใช่ๆ โดยทั่วไปแล้วที่ไหนที่มีโป่งน้ำก็น่าจะมีแอ่งน้ำพุอยู่ด้วย…ฉันว่านะแอ่งน้ำนั้นคงเต็มแล้ว น้ำถึงได้ล้นออกมาข้างนอกแบบนี้”

ซู่เป่าทำหน้าเจ็บปวดใจ “ล้นออกไปแบบนี้แล้วตกลงไปในหุบเหวข้างล่าง…เสียดายแย่！”

เก็บ เก็บไปให้หมด！

ต้องไม่ทำให้เสียของ！

ขยันหมั่นเพียรและประหยัดคือคุณธรรม ！

ซู่เป่าขยาน้ำเต้าวิญญาณ แต่ถ้าขยายใหญ่เกินรอยแตกของหน้าผาก็จะโดนพลังแปลกๆ ของหุบเหวกระชากได้

เพราะฉะนั้นก็เลยขยายใหญ่เท่าถังน้ำเล็กๆ แค่นั้น แม้ว่าน้ำเต้าวิญญาณจะสามารถเก็บน้ำได้อย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังทำให้ซู่เป่าร้อนใจอยู่ดี

“พี่พัน พี่ว่าพี่อี้หรันจะอยู่ข้างในนี้หรือเปล่า？” อาศัยช่วงเวลาที่น้ำเต้าวิญญาณกำลังดูดเก็บน้ำแร่จิตวิญญาณที่ว่างเปล่านั้น ซู่เป่าก็จ้องไปที่รอยแตกที่อยู่ไกลๆแล้วถาม

ผีขี้ขลาดดื่มน้ำแร่จิตวิญญาณไปด้วยและพูดไปด้วยว่า “บอกไม่ถูก น้ำแร่วิญญาณสาดลงไปทางด้านนอกจนกลายเป็นน้ำตก กระแสน้ำที่ไหลเชี่ยวขนาดนี้ ตามหลักแล้วเด็กปกติคนหนึ่งคงไม่สามารถเดินเข้าไปได้หรอก…”

ซู่เป่าพยักหน้า “แต่ว่าพี่อี้หรันไม่ใช่เด็กธรรมดา”

ผีขี้ขลาด “…”

เห้อ รู้สึกไม่ค่อยสบายใจเล็กน้อยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ผีขี้ขลาดหันหลังกลับแล้วชกเข้าที่หน้าของผีดื้อรั้นไปหนึ่งหมัด เอิ่ม สบายใจขึ้นเยอะเลย

ผีดื้อรั้น “？？”

ในไม่ช้าน้ำแร่จิตวิญญาณก็ถูกน้ำเต้าวิญญาณดูดไปหมดจนเผยให้เห็นหินที่เปลือยเปล่า เมื่อกี้ยังมีกระแสน้ำลึกเท่าเอวของซู่เป่าอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับเหลือเพียงแค่ชั้นน้ำบางๆ ที่ปูอยู่บนหิน

“ไปกันเถอะ ลองเข้าไปดูกัน” ผีขี้ขลาดรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะกลายเป็นราชาผีแล้ว แต่ก็ยังแค่เกือบเฉยๆ！

ยิ่งเดินเข้าไปข้างใน พลังกระชากจากหุบเหวด้านนอกที่มีต่อผีก็ยิ่งอ่อนลง จนผีขี้ขลาดแทบจะออกมาเดินได้

“เดินตามกระแสน้ำไปเพื่อตามหาโป่งน้ำ”

“ถ้าเกิดซืออี้หรันเคยมาที่นี่ก็น่าจะหาวิธีไปตามกระแสน้ำเพื่อหาจุดกำเนิดเหมือนกัน”

พวกซู่เป่าเดินมานานมาก ยิ่งเดินขึ้นไปตามกำแพงหินเรื่อยๆ ก็ยิ่งมืดจนเอื้อมมือไม่เห็นนิ้วทั้งห้าเลยด้วยซ้ำ…ทำให้รู้สึกอดหายใจถี่ไม่ได้

ดวงตาของซู่เป่านั้นพิเศษ เพราะสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนแม้จะอยู่ในตอนกลางคืน แต่อยู่ที่นี่กลับมองไม่เห็นอะไรเลย

“จุดไฟเถอะ！” ผีขี้ขลาดเรียกให้ซู่เป่าหยุดก่อน เดินไปข้างหน้าแบบนี้ต่อไปโดยมองไม่เห็นอะไรนั้นมันอันตรายมากๆ

ผีหลายใจหยิบคบเพลิงออกมาแล้วส่ายหัว “ไม่มีประโยชน์หรอก ฉันลองแล้ว ขนาดผีไฟยังจุดไม่ติดเลย”

ผีดวงซวยเอ่ย “ไม่แน่ว่าไฟจิตดวงเล็กของซู่เป่าอาจจะได้ก็ได้นะ …”

เสียงหงุดหงิดของผีดื้อรั้นดังขึ้น “พอได้แล้วมั้ง ไฟจิตดวงเล็กไม่นับว่าเป็นผีไฟหรือไง? ขนาดผีไฟของพวกเรายังจุดไม่ติดเลย แล้วของเธอจะจุดติดได้ยังไงเล่า?”

ซู่เป่าทำเสียงเชอะ แล้วก็ใช้ไฟจิตดวงเล็กลองจุดดู แต่กลับจุดไม่ได้จริงๆ

ผีขี้ขลาดปลอบใจ “ซู่เป่า ไม่เป็นไร พวกเรา…”

ทันใดนั้น ซู่เป่าก็เอาไฟฉายแสงจ้าออกมาแล้วกดเปิด

ไฟฉายแสงจ้าอันนี้สามารถส่องจนสว่างไปทั้งอาคารได้ทำให้ว่างไปทั้งถ้ำเหมือนกัน

บรรดาผีทั้งหลายตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง

“พี่พัน พี่พูดว่าอะไรนะ？” ซู่เป่าถาม “เมื่อกี้ไม่ได้ตั้งใจฟัง”

ผีขี้ขลาดเอ่ยเบาๆ “ไม่มีอะไร…”