ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 852

ในถ้ำ เดิมซู่เป่าก็นึกว่าเข้ามาแล้วจะมีอันตรายอะไรหรือเปล่า แต่ที่นี่นอกจากมีของดีแล้ว ก็ไม่ได้มีอันตรายอะไรเลย

ซู่เป่าได้ละทิ้งความไม่สบายใจที่รู้สึกตอนอยู่นอกน้ำตกไว้เบื้องหลังมานานแล้ว

หักหินย้อยเสร็จแล้ว ถ้ำก็เดินจนทั่วแล้วแต่ก็ยังหาซืออี้หรันไม่เจอ

“กลับไปก่อนเถอะ！” ผีขี้ขลาดมองไปรอบๆ แล้วเอ่ย “ฉันเดาว่าโป่งน้ำคงอยู่ด้านบน”

เขาชี้ไปที่ด้านบนของถ้ำ “หินย้อยมีน้ำหยดมากมายขนาดนี้ ยังไงโป่งน้ำก็ต้องอยู่ด้านบนแน่ๆ”

ซู่เป่าเอ่ย “ให้ทุบเหรอ？”

ผีขี้ขลาดส่ายหัว “ไม่ได้ ตอนนี้พวกเรายังไม่ได้มีความสามารถขนาดนั้น ถ้าเกิดทุบแล้วมันถล่มลงมาล่ะ…แล้วพวกเราจะไปหลบกันที่ไหน? ถ้าเกิดว่าต้องติดอยู่ที่นี่ละก็…”

ถ้าเกิดว่าต้องติดอยู่ที่นี่ละก็ ไม่แน่ว่าพวกเราอาจจะอยู่ในสภาพแบบซืออี้หรันก็ได้

“อีกอย่างถ้าเราทุบแล้ว รอบๆ โป่งน้ำจะมีอันตรายอื่นๆ ซ่อนอยู่หรือเปล่าพวกเราก็ไม่รู้”

โดนรวมก็คือยังไม่สามารถทุบถ้ำนี้ได้จนกว่าเราจะมีความสามารถหรือแข็งแกร่งมากพอ

“โอเค！” ซู่เป่าเบะปากถอนหายใจ

งั้นก็กลับไปก่อนดีกว่า หวังว่าคราวหน้าถ้ามาแล้วมันจะยังอยู่ที่นี่

ผีขี้ขลาดบีบจมูกของเธอด้วยความเอ็นดูและจนใจ “เด็กเห็นแก่เงิน！”

ขณะเดียวกันตอนนี้ในน้ำเต้าวิญญาณก็เต็มไปด้วยน้ำแร่จิตวิญญาณ มีเยอะกว่าน้ำในบึงเหมันต์เสียอีก！

จู่ๆ น้ำในบึงเหมันต์ก็ไม่คุ้มค่าแล้ว

ซู่เป่าพาเสี่ยวอู่ค่อยๆ เดินออกไปข้างนอกอย่างช้าๆ

เสี่ยวอู่หดไหล่และหัวแล้วบ่นพึมพำว่า “ออกไปได้เสียที หนาวจะตายอยู่แล้ว”

นกแก้วเดิมก็เป็นนกเขตร้อนอยู่แล้วก็เลยค่อนข้างกลัวหนาว

ถึงแม้เสี่ยวอู่จะพิเศษกว่านกตัวอื่น แต่ก็ไม่ได้บำเพ็ญฝึกฝนเป็นพิเศษก็เลยไม่สามารถต้านทานความหนาวเย็นในถ้ำนี้ได้ เพราะฉะนั้นก็เลยเงียบขนาดนั้น

“ ‘ลิฟต์’ ตัวต่อไปยังไม่ขึ้นมาเลย” ผีขี้ขลาดคำนวณว่า “พวกเราอยู่ที่นี่ไปสี่สิบนาที อีกสิบนาทีถึงจะมาถึง”

ซู่เป่าชะโงกตัวออกไปข้างนอกอย่างระมัดระวัง

แปลกมาก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะดื่มน้ำแร่จิตวิญญาณไปเยอะเกินหรือเปล่า ความรู้สึกไร้พลังและลืมตาไม่ขึ้นเมื่อกี้ดันหายไปหมดแล้ว！

พลังในตอนนี้เหมือนพลังตอนที่อยู่ในโลกมนุษย์ไม่มีผิดเลย

ถ้าเป็นแบบนี้ละก็หมายความว่าสามารถนั่งตำหนักพญายมของเธอขึ้นไปได้ใช่ไหม แล้วใช้ตำหนักพญายมเป็นลิฟต์…ไม่ต้องรออีกต่อไป?

พอซู่เป่าคิดออกก็รีบทดลองดู รีบเอาตำหนักพญายมออกมา。

เป็นแบบนั้นจริงด้วย！

ดวงตาของซู่เป่าเปล่งประกายและกลั้นความดีใจไว้ไม่อยู่ก็เลยพูดออกมาว่า “พี่พัน พี่ฮวาซิน! หนูรู้สึกว่าหนูเก่งจริงๆ！”

ตำหนักพญายมขยายใหญ่ พอให้แค่ซู่เป่าเข้าไปได้เท่านั้น แถมก็ไม่ได้โยกเยกเหมือนตอนแรกแล้ว！

“สุดยอดไปเลย！” ผีขี้ขลาดชื่นชม “แสดงว่าซู่เป่าของพวกเราอัพเกรดไปอีกขั้นแล้ว！”

ไม่น่าเชื่อว่าแค่ดื่มน้ำแร่จิตวิญญาณไปไม่กี่อึกจะทำให้มีการเปลี่ยนแปลงที่ชัดเจนขนาดนี้

“สามารถควบคุมให้ตำหนักพญายมไปรอบๆ ได้ไหม？” ผีขี้ขลาดเอ่ย “หรือจะลองดูล่ะว่ามันสามารถลงไปได้อีกไกลแค่ไหน…จะได้ลองหาซืออี้หรันแถวนั้นดูด้วย”

ในขณะที่กำลังเอาชีวิตมาการันตีก็ต้องพยายามให้ถึงที่สุด

ไม่ใช่ว่าเขาไม่ห่วงซืออี้หรัน แต่เขาแค่ห่วงซู่เป่ามากกว่า

ซู่เป่าพยักหน้าแล้วควบคุมตำหนักพญายม จากนั้นมันก็ค่อยๆ ดิ่งลงไปเล็กน้อย

ลงไปแค่ไม่ถึงครึ่งเมตรด้วยซ้ำ เธอก็รู้สึกว่าลำบากแล้ว

“ไม่น่าได้! ตรงนี้ดูเหมือนจะเหนียวกว่าที่คิด”

รู้สึกว่าตำหนักพญายมกำลังจะถูกดึงลงไป แรงกระชากนั้นชัดเจนขึ้นอีกครั้ง

“งั้นก็ขึ้นไปที่ความสูงของน้ำตกที่เพิ่งผ่านมาเมื่อกี้ แล้วลองตามหาซืออี้หรันภายในระดับความสูงนี้ดู”

ทุกคนเห็นด้วย จากนั้นซู่เป่าก็ควบคุมตำหนักพญายมและวนไปรอบๆ หุบเหว

ลมพัดกระหน่ำ

ด้านนอกตำหนักพญายมมีผีโห่ร้องครวญคราง

พวกซู่เป่าวนรอบหน้าผาไปรอบหนึ่ง หลุมลึกนี้ใหญ่มาก วนไปแค่ครึ่งรอบก็ใช้เวลาไปตั้งหนึ่งชั่วโมงแล้ว

“ซู่เป่า ตรงด้านโน้นไม่มีภูเขาสูงหรือทางขึ้นเลย ซืออี้หรันไม่น่าจะไปทางนั้น”

“พวกเราถอยกลับไปก่อนเถอะ ไปหาด้านอื่นก่อน”