ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 856

เสี่ยวอู่มองไปที่ด้านบนปากเหวที่มืดครึ้ม

แล้วก็มองลองไปในหุบเหวลึกที่มองไม่เห็นก้นเหวด้วยซ้ำ

จะขึ้นไปก็ไม่ได้ จะลงไปก็ไม่ได้

ทำยังไงดี？

ก็เลยได้แต่ร้องเพลงน้ำตาของกรงขังอยู่ตรงนี้ แล้วพอกระหายน้ำก็เข้าไปดื่มน้ำแร่จิตวิญญาณหน่อยเพื่อประทังชีวิตไปวันๆ อยู่แบบนี้

เสี่ยวอู่ก็ร้องวนอยู่แบบนี้ซ้ำไปซ้ำมา จนสามารถดูดซับพลังหยินไปและเปลี่ยนเป็นพลังหยินในร่างกายเองโดยไม่รู้ตัว…

เพลงน้ำตาของกรงขังยิ่งร้องก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ แถมยิ่งร้องก็ยิ่งหลงไหล…

ตรงขอบปากเหวด้านบน

ตูซื่อหวังที่กำลังยืนอยู่ที่ของเหวได้ยินเสียงร้องเพลงมาจากด้านล่างอย่างคลุมเครือว่ากรงเอ้ยกรงเหล็กขังตัวเราอยู่อย่างงี้…

เขาจําได้ว่าซู่เป่ามีนกแก้วอยู่ตัวหนึ่ง และก็เป็นหนึ่งในทูตคุมวิญญาณของเหยียนหลัวหวังอีกด้วย ทำหน้าที่คุมวิญญาณนกเก้าเศียร

ดูเหมือนจะเป็นนกตัวนี้ที่กำลังร้องเพลงอยู่แน่ๆ

แต่ว่าเขาคงไม่ลงไปเพียงเพราะนกตัวเดียวโดยเฉพาะหรอก

หุบเหวผีร้องนั้นไม่ง่ายเลย ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะเป็นหนึ่งในพญายมก็ตาม แต่เขาก็ไม่กล้าผลีผลามลงไปง่ายๆ หรอก

แม้จะอยู่ข้างล่างแล้วไม่ตาย แต่ก็ไม่สามารถขึ้นมาได้ ใครจะยอมโดนขังอยู่ข้างล่างไปตลอดเล่า？

โดนขังทีเป็นหลายร้อยหลายพันปี แถมยังโดนถูกสิ่งประหลาดไล่ล่าอีกด้วย จนกระทั่งกลายเป็นส่วนหนึ่งของสิ่งประหลาด

ตูซื่อหวังแสยะยิ้มอย่างโหดร้าย

เพราะฉะนั้น เจ้าซู่เป่าอะไรนั่นรวมถึงจี้ฉางที่สมควรตายคราวนี้ก็อย่าหวังจะกลับมาได้อีกเลย

“ลงไปด้วยความสามารถแบบนี้…เท่ากับรนหาที่ตาย”

**

จี้ฉางอุ้มซู่เป่าไว้แล้วบินว่อนทั่วหุบเหวเพื่อหาที่หลบชั่วคราว

แต่กลับพบว่าที่ก้นเหวแห่งนี้ใหญ่จนน่ากลัว ราวกับไม่มีที่สิ้นสุดเลย

ใต้เท้าที่เหยียบอยู่ก็ไม่ได้ยินเสียงดังกร๊อบแล้ว จี้ฉางขมวดคิ้วและหยุดไปครู่หนึ่ง

ตรงนี้ไม่มีกระดูกขาวเหรอ? ไม่น่าเป็นไปได้…

หุบเหวผีร้องมีกระดูกขาวจมอยู่นับล้านปี กองสะสมอยู่ทั่วหุบเหว เดินไปที่ไหนก็น่าจะมีกระดูกขาวสิถึงจะถูก

จี้ฉางตั้งสติและมองผ่านไปยังหมอกที่ปกคลุมอย่างหนาแน่นอย่างเงียบๆ แล้วเห็นว่าบนพื้นมีผงเถ้ากระดูกอยู่

ปรากฏว่าไม่ใช่ว่าไม่มีกระดูกขาวกองอยู่ แต่ถูกเหยียบจนแตกสลายไปหมดแล้ว

มีรอยเท้าอยู่บนเถ้ากระดูกขาวไปมาหลายรอบ…ไม่ใช่ของใครที่ไหนหรอก แต่เป็นรอยเท้าของเขาเอง

จี้ฉางยกมุมปาก

คาดไม่ถึงเลยว่าผีตัวใหญ่แบบเขาจะมีวันที่โดนผีอำด้วย！

“อย่าประมาทกับหุบเหวผีร้องจริงๆ ด้วย…” จี้ฉางพูดกับตัวเองแล้วก็มองไปยังซู่เป่าที่อยู่ในอ้อมแขน

เธอยังคาหลับตาและกำลังจมปลักอยู่ในสถานการณ์บางอย่างอยู่จนลืมท่านอาจารย์ไปเสียแล้ว

จี้ฉางมองดู นี่มันท่าทางของการตรัสรู้ไม่ใช่หรือ？

เขาถูกเล่นงานเข้าเสียแล้ว คนบางคนใช้เวลาทั้งชีวิตจนหัวหงอกไปหมดก็ยังไม่ถึงขั้นตรัสรู้

แต่เธอเพิ่งจะห้าขวบเองก็ตรัสรู้แล้วเหรอ？

อะไรที่ทำให้เธอตรัสรู้？