ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 855

จี้ฉางอุ้มซู่เป่าขึ้นมาแล้วเดินอยู่ใต้หุบเหวอันมืดมิด

ใต้เท้าที่เหยียบอยู่นั้นคือกระดูกสีขาวนับไม่ถ้วน เมื่อจมลงไปในหุบเหวเป็นเวลานานเกินไป เมื่อไปแตะเบาๆ ก็จะกลายเป็นฝุ่นผงปลิวอยู่

แม้แต่กระดูกสีขาวที่เพิ่งร่วงลงมา พอตกลงมาถึงก้นเหวก็เน่าเปื่อยอย่างรุนแรงแล้ว เมื่อเหยียบโดนก็จะมีเสียงกร๊อบๆ ดังขึ้นเหมือนเหยียบบนใบไม้แห้งและยังเหยียบจนแตกได้ง่ายอีกด้วย

ในเวลานี้เอง จี้ฉางก็รู้สึกถึงไอหยินที่ตลบอบอวลอยู่รอบ และเข้ามารวมตัวกันรอบตัวเขา！

จี้ฉางตกใจ แต่ทันใดนั้นก็พบว่าไอหยินเหล่านี้ไม่ได้มุ่งเป้ามาที่เขา แต่มุ่งเป้าไปที่ซู่เป่าต่างหาก！

เขาสะบัดแขนเสื้อโดยไม่รู้ตัว จนไอหยินที่มารวมตัวกันสลายไป

（ซู่เป่าที่กำลังหลับไหลอยู่：อ้าว? พลังหยินของฉันทำไมถึงหลุดไปล่ะ? ลองใหม่ๆ！）

จี้ฉางเพิ่งจะสลายไอหยินไป ก็พบว่ามีไอหยินลอยเข้ามามากกว่าเดิม

เขาเริ่มหนักใจแล้วมองไปยังซู่เป่าที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา เธอยังคงหลับตาแน่นและมือเล็กๆ ของเธอก็ซุกอยู่ในเสื้อผ้าของเขาไว้แน่น ท่าทางเหมือนกำลังออกแรงอย่างเต็มที่อยู่

จู่ๆ จี้ฉางก็หยุดไปครู่หนึ่ง

เดี๋ยวนะ ไอหยินเหล่านี้…เธอเป็นคนดึงดูดมาหรอกเหรอ？

ไม่นานนักจี้ฉางก็อดที่จะอ้าปากไม่ได้ จริงๆ แล้วตอนที่เห็นไอหยินเหล่านี้สัมผัสตัวซู่เป่า และโดนเปลี่ยนเป็นพลังหยินด้วยความพินิจพิเคราะห์ หลังจากนั้นพลังหยินทั้งหมดก็ซึมซับเข้าไปในร่างกายของเธอทั้งหมด！

เธอเห็นว่าไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ แต่เมื่อรู้สึกดีๆ ก็พบว่าเส้นลมปราณในร่างกายของเธอกําลังไหลเวียนพลังหยินและทํางานอย่างมีประสิทธิภาพ

เกล็ดน้ำแข็งบนขนตาของเธอละลาย และร่างกายที่เดิมทีเย็นนั้น ตอนนี้ก็เริ่มจะอบอุ่นขึ้นมาแล้ว

กลายเป็นเจ้าก้อนตัวเล็กนุ่มๆ ที่อบอุ่น

จี้ฉางถอนหายใจด้วยความโล่งอก และในขณะเดียวกันก็อดไม่ได้ที่จะแอบตกใจว่าเจ้าตัวเล็กคนนี้ได้แสดงให้เห็นถึงศักยภาพของเธอที่แตกต่างจากคนอื่นๆ อย่างชัดเจน

ไม่มีครูสอนแต่เรียนรู้ด้วยตัวเอง ขอแค่บอกใบ้เธอนิดหน่อย เธอก็จะสามารถหาทางที่ถูกต้องได้เองในไม่ช้า

ในยมโลกแน่นอนว่าผีส่วนมากเป็นพวกผีอาฆาตทั่วไป อย่างมากก็ผีร้าย ผีขุนศึก หรือยิ่งไปกว่านั้นก็คือราชาผีที่จะเก่งแค่ไหนก็หนีไม่พ้นพญายมรวบรวมมาอยู่ดี

แต่ยังมีผีอีกชนิดหนึ่งที่เรียกว่าผีบำเพ็ญ

ย่อมาจากผีที่บำเพ็ญ

ในยมโลก 99% ส่วนใหญ่จะเป็นผีทั่วไป ส่วนผีบำเพ็ญนั้นมีน้อยเพราะว่ากว่าจะบำเพ็ญมาถึงขั้นนี้ก็มีน้อยมากอยู่แล้ว

แค่พูดถึงขั้นตอนเปลี่ยนไอหยินเป็นพลังหยิน ผีทั่วไปจะไม่สามารถทำได้และแม้แต่พลังยินก็ไม่สามารถรู้สึกได้

ในยมโลกพลังหยินในไอหยินก็เหมือนกับไอเทพในอากาศของโลกมนุษย์ ในโลกมนุษย์ก็เหมือนกันคน 99.9% ซึ่งเป็นส่วนใหญ่นั้นไม่สามารถรับรู้ถึงไอเทพในอากาศได้ หนึ่งคือไอเทพแทบจะหายไปและไม่มีแล้ว สองก็คือไม่มีคนที่สามารถบำเพ็ญไปถึงขั้นนั้น ถึงแม้จะเป็นนักพรตในอารามและฝึกฝนบำเพ็ญอยู่ทุกวันก็ไม่ใช่ทุกคนที่บำเพ็บได้จริงๆ หรือแทบจะไม่มีเลยก็ว่าได้ ได้แต่เรียกว่าเป็นการปรับสมดุลกายใจเท่านั้นเอง…

พอย้อนกลับมามองที่เป่า เมื่อกี้เขาเพิ่งจะถ่ายทอดพลังหยินในตัวให้เธอ และเธอก็ดูดซึมไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

จี้ฉางยังกังวลอยู่เลยว่าเธอไม่เคยบำเพ็ญมาก่อนคงไม่สามารถทำได้ ยังนึกอยู่เลยว่าควรจะทำยังไงดี

ปรากกไม่ใช่วันลูกศิษย์ทำไม่ได้

แต่เป็นเพราะเธอกลัวว่าจะดูดพลังหยินจากเขาไปจนหมดหรอเหรอ？

เพราะฉะนั้นก็เลยหาวิธีเรียนรู้ที่จะเปลี่ยนไอหยินที่อยู่รอบๆ ให้เป็นพลังหยินด้วยตัวเอง？

จี้ฉางใจอ่อนและจ้องไปที่เธอด้วยสายตาที่อ่อนโยน

“เป็นแล้วก็ดี” จี้ฉางเม้มปากเล็กน้อย “อาจารย์ก็ยังคง ‘ไร้ประโยชน์’ เช่นเคย ใช่หรือไม่”

เขายกมือขึ้น และข้อต่อที่เห็นชัดและนิ้วที่เรียวสวยแตะเบาๆ ที่ปลายจมูกของซู่เป่า

ซู่เป่าที่อยู่ในอ้อมแขนที่ยังคงปิดตาสนิท ถ้าเกิดการบำเพ็ญของเธอมีเสียงละก็ คงเป็นเสียงโครมๆ เหมือนตอนเธอกินข้าวแน่ๆ

จี้ฉางใช้ชุดผาวข้างนอกห่อหุ้มซู่เป่าไว้แน่นและกอดเธอไว้ในอ้อมแขน พลางมองไปรอบๆ ไปด้วย