ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 858

ซู่เป่าจมปลักอยู่ในสภาพที่อิ่มท้อง และไม่สามารถหยุดหมกมุ่นกับได้

เธอยังไม่ได้มีความรู้ความเข้าใจที่ชัดเจนเกี่ยวกับตันเถียน แม้กระทั่งไม่รู้ว่าตันเถียนของตัวเองอยู่ที่ไหน และ ‘มอง’ ไม่เห็น

ทำได้แต่เพียงหมกมุ่นอยู่กับการ ‘กิน’ และต้องเติม ‘ท้อง’（ตันเถียน） ให้เต็ม

ด้วยความพยายามอย่างมุมานะบากบั่นของเธอ ในที่สุดเธอก็มี ‘ความรู้สึกอิ่ม’ เสียที ซู่เป่าก็เลยถอนหายใจไปหนึ่งทีโดยไม่รู้ตัว

ภวังค์ของการตรัสรู้ที่ลึกลับนั้นหายไปในชั่วพริบตา ซู่เป่าก็เลยลืมตาขึ้นโดยไม่รู้ตัว

“เอ๊ะ นี่คือที่ไหน” ซู่เป่ามองไปตรงหน้าด้วยความสงสัย

รอบตัวมืดครึ้มไปหมดแถมยังเงียบจนไม่มีเสียงเลยแม้แต่น้อย มีเพียงแค่ซู่เป่าเท่านั้นที่มองปราดเดียวก็เห็น 'คน' ที่อยู่กันหนาแน่นได้อย่างชัดเจน แถม 'คน' เหล่านี้หลอมรวมเข้าด้วยกันอีกด้วย ไม่ใช่ทีละคนๆ แต่เป็นทีละกลุ่มๆ

'คน' เหล่านี้หลอมรวมกันเป็นกลุ่มเป็นก้อนที่ทั้งหนาและแข็งแรง ในขณะที่อาจารย์กําลังยกขวานศึกยาวขึ้นมาฟัน！

ขวานศึกยาวทำลายกำแพงผีไป ส่วนจี้ฉางก็สีหน้าไร้อารมณ์ และเดินออกไปทางด้านนอกทีละก้าวๆ…

เขาไม่มีแรงเหลือแล้ว ตั้งแต่ที่บินหนีอย่างรวดเร็วในตอนแรก จนกระทั่งตอนนี้ที่ก้าวไปข้างหน้าอย่างเฉื่อยชา กว่าจะก้าวแต่ละก้าวได้นั้นช่างยากลำบากเสียเหลือเกิน

สภาพแบบนี้ไม่รู้ว่าจะทนได้อีกนานแค่ไหน

“ท่านอาจารย์？” ซู่เป่าสงสัยว่า “พวกเราจะไปไหนหรอคะ？”

จี้ฉางไม่ตอบกลับ

ซู่เป่าเงยหน้าและมองไปที่เขาอย่างประหลาดใจ

“ท่านอาจารย์？” เธอยื่นมือไปโบกตรงหน้าท่านอาจารย์

แต่ก็ยังคงไม่มีเสียงตอบรับ！

เมื่อกี้เขาเพิ่งจะทำลายกำแพงผีไปเองนี่ จู่ๆ ก็เหมือนวนลูปมาที่เดิมอีกแล้ว

จี้ฉางทำท่าทางซ้ำเหมือนที่เพิ่งทำไปเมื่อกี้ ยกขวานศึกยาวขึ้นมาแล้วฟัน…

ซู่เป่าจะโง่ขนาดไหนก็ยังดูออกว่าท่านอาจารย์ผิดปกติ อีกอย่างเธอก็ไม่ได้โง่ขนาดนั้นเพราะสามารถเข้าใจในทันทีว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับอาจารย์แน่ๆ

“ท่านอาจารย์！” ซู่เป่าร้อนใจอยากจะหยุดเขาไว้

เธอเห็นว่าท่านอาจารย์ดูซึมๆ แถมตอนนี้ก็อาศัยแค่พลังจิตในการทำท่าทางฟันขวานอยู่แบบนั้นซ้ำๆ！

อย่างไรก็ตามพอซู่เป่าเคลื่อนไหวปุ๊บถึงได้รู้ว่าตัวเองไม่สามารถหลุดพ้นได้

มือท่านอาจารย์ที่กำลังฟันขวานนั้นไม่เหลือแรงด้วยซ้ำไป แต่มือซ้ายกลับกอดเธอไว้แน่น และไม่มีท่าทีว่าจะคลายมือเลยแม้แต่น้อย

“ท่านอาจารย์…ปล่อยหนูก่อน ได้ยินไหมคะ？” ซู่เป่าเอื้อมมือไปบีบที่แก้มของท่านอาจารย์

แล้วก็ดึงกระชากไปทั้งสองด้าน

สีหน้าไร้อารมณ์ของจี้ฉางโดนบีบแก้มจนพอง

ซู่เป่าถึงกับสตั้นไปเลย นี่ยังไม่ตื่นอีกเหรอ？

จิตใต้สำนึกของเธออยากจะถามพี่พันว่าควรทำยังไงดี แต่พอนึกถึงว่าท่านอาจารย์เก่งขนาดนี้ เมื่ออยู่ที่นี่ยังกลายเป็นแบบนี้เลย

ถ้าเกิดเรียกพวกพี่พันออกมา มันก็คงเป็นอันตรายต่อพวกเขา

จิตของซู่เป่าเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว เธอรู้สึกตื่นเต้นในทันทีเมื่อรู้ว่าตัวเองสามารถรับรู้ถึงน้ำเต้าวิญญาณได้แล้ว

ตอนที่เพิ่งตกลงมา เธอไม่สามารถรับรู้ถึงน้ำเต้าวิญญาณได้เลย และไม่สามารถเอาน้ำแร่จิตวิญญาณจากข้างในออกมาได้

ตอนนี้รีบไปหยิบขวดน้ำแร่จิตวิญญาณออกมาแล้วกรอกใส่ปากของท่านอาจารย์ดีกว่า

เธอเชื่อมต่อกับน้ำเต้าวิญญาณด้วยความตั้งใจและได้ยินเสียงพี่พันถามด้วยความรีบร้อนและประหลาดใจว่า “ซู่เป่า? เธอไม่เป็นไรใช่ไหม！”

เสียงของพี่ฮวาซินดังขึ้น “ตกใจหมดเลย พวกเรานั่งนับนิ้วรออยู่ในน้ำเต้าวิญญาณไปวันๆ…ในที่สุดก็เจอสักที！”

ซู่เป่ากำลังยุ่งอยู่กับการนำน้ำแร่จิตวิญญาณเข้าใกล้ริมฝีปากของท่านอาจารย์ แต่ท่านอาจารย์ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรเลยและไม่สามารถดื่มเองได้ด้วย

เธอร้อนใจจนไม่ได้ตั้งใจฟังคำพูดของพี่ฮวาซิน