ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 859

ซู่เป่าหยิบขวดหยกออกมา แล้วกรอกน้ำแร่จิตวิญญาณเข้าไปในปากของจี้ฉาง

จี้ฉางยังลืมตาอยู่ แต่แค่เฉื่อยชาและสูญเสียความตระหนักในตัวเองไป

ท้ายที่สุดไม่ได้เล็งให้แม่นพอ น้ำครึ่งหนึ่งก็เลยหกบนหน้าของเขา แถมยังเข้าตาและจมูกของเขาด้วย

จี้ฉางยกขวานขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวและฟันอากาศที่อยู่ตรงหน้า

ซู่เป่ารีบตบๆ เข้าที่หน้าอกของเขา “โอ้ๆ ไม่เป็นไรนะ ใจเย็นๆ…นี่ซู่เป่าเป็นคนล้างหน้าให้ท่านอาจารย์เอง! ท่านอาจารย์จะกลายเป็นผีสำลักไม่ได้นะ！”

（จี้ฉาง “…”）

ใช้น้ำแร่จิตวิญญาณล้างหน้านี่สิ้นเปลืองจริงๆ เลย…ซู่เป่าปวดใจเล็กน้อย คราวนี้ก็เลยไม่กล้ากรอกแรงๆ แล้ว เมื่อกี้เธอรีบร้อนเกินไป

ท่านอาจารย์ อ้าปากนะ อ้า”

ซู่เป่าค่อยๆ ป้อนน้ำแร่จิตวิญญาณเข้าไปในปากของจี้ฉางอย่างระมัดระวัง

คราวนี้ถือว่าประสบความสำเร็จแล้ว

พอน้ำแร่วิญญาณเข้าไปในปากของจี้ฉาง ก็ไหลไปที่คอของเขาอย่างนุ่มนวลและแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเขา

น้ำแร่จิตวิญญาณเหมือนแสงท่ามกลางความมืดมิด และในที่สุดก็ปลุกจิตสํานึกของจี้ฉางให้ตื่นขึ้นมาได้เสียที

ซู่เป่าเห็นแสงในดวงตาของท่านอาจารย์ และไม่ได้ไร้จุดโฟกัสเหมือนตอนก่อนหน้านี้ เธอถึงค่อยโล่งอกถอนหายใจ

“มานี่ท่านอาจารย์ ดื่มเยอะๆ เลย” ซู่เป่าหยิบขวดน้ำแร่จิตวิญญาณขวดใหม่อีกขวดหนึ่งออกมา และคืนขวดเปล่าให้พี่ฮวาซิน

จี้ฉางก็เลยดื่มน้ำแร่จิตวิญญาณไปอีกขวดหนึ่งไปแบบนี้ และใบหน้าที่เฉื่อยชาของเขาในที่สุดก็มีการแสดงออกมาบ้าง

เขาลุกขึ้นมานั่งอย่างแรง ซู่เป่าคิดว่าตัวเองกําลังจะตกลงไปแล้ว แต่ไม่คิดว่าท่านอาจารย์จะยังคงกอดเธอไว้อย่างแน่น…

จู่ๆ ซู่เป่าก็รู้สึกปวดใจเล็กน้อย ก็เลยไปกอดคอจี้ฉางและเอาหน้าแนบอยู่ตรงไหล่ของเขาแล้วเอ่ยเบาๆ ว่า “ท่านอาจารย์เป็นอาจารย์ที่ดีที่สุดในโลกนี้เลย รีบๆ ตื่นมาเถอะนะ…ท่านอาจารย์！”

จี้ฉางอยู่ในสภาพที่กำลังสับสนอยู่ราวกับว่าเพิ่งจมอยู่ในความฝันที่ลึกมากและไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้

ในขณะนี้เอง ทันใดนั้นก็มีเสียงตะโกนเรียกเขาอยู่ข้างหู

เหมือนมีอะไรบางอย่างซุกอยู่ที่ระหว่างคอและแก้มของเขา และรู้สึกจักจี้และอบอุ่น

นี่มัน…ซู่เป่านี่？

ใช่…ซู่เป่า！！

จี้ฉางได้รับข่าวดีสุดๆ จนเขารู้สึกตื่นเต้นและสามารถฝ่าฟันความสับสนวุ่นวายนี้ไปได้และทำให้เขาตื่นในทันที！

หลังจี้ฉางตื่นขึ้นมาก็ประหลาดใจมาก ไม่รู้เลยว่าตัวเองสูญเสียความตระหนักไปตั้งแต่เมื่อไหร่！

“ซู่เป่า！” จี้ฉางหวาดหวั่นเล็กน้อย และมองไปที่ซู่เป่าที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาเป็นสิ่งแรก

เห็นแต่เพียงซู่เป่าที่ยังอยู่ในอ้อมแขนของเขาอยู่ และกำลังดึงเสื้อผ้าของเขาไว้แล้วพูดด้วยหน้าตาเซอร์ไพรส์ว่า “ท่านอาจารย์ตื่นแล้ว！”

“พี่พัน พี่ฮวาซิน อาดวงซวย…ท่านอาจารย์ตื่นแล้ว！”

ซู่เป่าดีใจสุดๆ ความกังวลที่อยู่ในใจก็หายไปในทันที。

จี้ฉางถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว…ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว！”