ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 860

จี้ฉางไม่ได้ปล่อยซู่เป่าลงไปและเอ่ยเรียบๆ ว่า “ข้างล่างนั้นเต็มไปด้วยเถ้ากระดูกสกปรก”

ผีในยมโลกก็เหมือนกับคนที่อยู่ในโลกมนุษย์ ยังไงเท้าก็ต้องเปื้อนดิน แต่ว่าชั้นของเถ้ากระดูกนั้นหนาเกินไป ตอนที่คงสติตัวเองเพื่อรักษาจิตของเขาไว้ก็ใช้พลังหยินเหยียบเบาๆ บนชั้นเถ้ากระดูกนี้

เหตุผลที่ไม่ได้ลอยก็เพื่อจะประหยัดแรง ประหยัดได้นิดๆ หน่อยๆ ก็ถือว่านับ

“ถ้าปล่อยเจ้าลงแล้วเถ้ากระดูกนี้ก็ฝังจนถึงบริเวณเอวของเจ้า” จี้ฉางอุ้มซู่เป่าไว้และเปลี่ยนมาอุ้มด้วยข้างขวา “ซู่เป่าต้องตั้งสติให้ดี อย่าให้มีสิ่งยึดติดอะไรทั้งนั้น”

เป็นเพราะหมกมุ่นอยู่กับการพาซู่เป่าออกไปให้ได้ ก็เลยหลงเข้าไปในสิ่งยึดติดนี้

ในหุบเหว สิ่งยึดติดใดๆ ก็ตามจะถูกขยายใหญ่ขึ้น

ซู่เป่าพยักหน้าและจับประเด็นที่ท่านอาจารย์เพิ่งพูดไป ‘เถ้ากระดูกฝังจนถึงบริเวณเอว’。

“ท่านอาจารย์คิดว่าพี่อี้หรันตกลงไปข้างล่างจริงๆ เหรอ งั้นเขาต้องเดินอยู่บนชั้นของเถ้ากระดูกด้วยหรือเปล่า?”

จี้ฉางถึงกับอึ้งแล้วก็พยักหน้าตอบว่า “ใช่ ทำไมหรือ？”

ซู่เป่าร่าเริง “งั้นพวกเราก็สามารถตามหาเขาตามร่องรอยที่พี่อี้หรันทิ้งเอาไว้ใช่ไหม?”

จี้ฉางครุ่นคิด “ในทางทฤษฎีก็ใช่ แต่ว่า…ไม่สิ เมื่อสามเดือนก่อนข้าเคยเจอเขาอยู่ครั้งหนึ่ง ในตอนนั้นวิญญาณของเขาได้ออกจากร่างแล้ว”

ตอนนี้ก็ผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว ซืออี้หรันจะยังอยู่หรือไม่อยู่ก็ค่อนข้างพูดยากเหมือนกัน

“อีกอย่าง ที่แห่งนี้เต็มไปด้วยหมอกลึกลับปกคลุมอยู่ ทำให้ยากที่สังเกตสถานการณ์โดยรอบได้อย่างชัดเจน”

หมอกลึกลับเหล่านี้ก็เหมือนกับหมอกในโลกมนุษย์ ทัศนวิสัยห่างกันเพียงร้อยเมตรและยากที่จะตามหาซืออี้หรันผ่านร่องรอยเหล่านี้

ซู่เป่ากลับเอ่ยขึ้นมาว่า “ส่งมาให้หนู！”

หมอกลึกลับเหล่านี้…ล้วนเป็นสมบัติมั่งคั่งทั้งนั้น！

ปล่อยไว้ไม่ได้！

สิ่งแรกซู่เป่านึกถึงก็คือเอาหมอกลึกลับใส่เข้ามาในน้ำเต้าวิญญาณ แต่พอถามน้ำเต้าวิญญาณแล้วเหมือนว่าน้ำเต้าวิญญาณไม่ได้อยากจะกินสิ่งนี้สักเท่าไหร่

เธอก็เลยนึกถึงตำหนักพญายมของเธอในทันที…

ใช่สิ แล้วตำหนัดพญายมของเธออยู่ไหนล่ะ！？

ตำหนักพญายมตกลงมาข้างล่างก่อน ตอนนี้ไปไหนแล้วเนี่ย？

（ตำหนักพญายมร้องไห้ ในที่สุดเจ้าของจะนึกถึงฉันแล้ว！）

เมื่อซู่เป่าเกิดความคิดนี้ขึ้นก็เชื่อมต่อกับตำหนักพญายมว่าอยู่ที่ไหนทันที

ครั้งนี้ไม่เหมือนตอนที่เธอเพิ่งตกลงมา

ตอนนี้เธอรับรู้ถึงการมีอยู่ของตำหนักพญายมได้อย่างชัดเจน！

“ท่านอาจารย์ ทางนี้ๆ! ไม่ใช่ทางนั้น！”