ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 861

ซู่เป่าใช้ตำหนักพญายมเป็นเครื่องดูดฝุ่น ดูดหมอกลึกลับในทุกที่ที่ผ่านเข้าไปในตำหนักพญายมทั้งหมด

ซู่เป่าตามร่องรอยที่ซืออี้หรันทิ้งเอาไว้เรื่อย ๆ...

แต่แน่นอน คือจี้ฉางอุ้มเธอเหาะไปด้วยความรวดเร็ว

ในเมื่อระบุทิศทางแน่ชัดได้ ก็ไม่กลัวว่าจะหลงทางอีก แค่ตรงดิ่งตามทางไปก็พอ อย่างไรก็ต้องถึงปลายทาง

แต่อย่างไรจี้ฉางก็คิดไม่ถึง ทิศทางก้นหุบเหวลึกที่เขาพบจะอาศัยร่องรอยที่ซืออี้หรันทิ้งเอาไว้

เขาแปลกใจมาก ซืออี้หรันเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง ถึงจะมีความพิเศษอยู่บ้าง แต่ขนาดเขาหลงทางในหุบเหวหุบเหวลึก ซืออี้หรันที่มีแต่ร่างไร้วิญญาณก็ยังเดินหน้าต่อไปได้

แต่ไม่นานจี้ฉางก็เข้าใจ เพราะวิญญาณของซืออี้หรันออกจากร่างแล้ว ร่างที่ไร้วิญญาณ ไม่มีความคิดใด ๆ ย่อมไม่ถูกหุบเหวลึกทำให้สับสน

“อย่างนี้นี่เอง...” จี้ฉางพลันกระจ่าง

ที่แท้ แค่คงความว่างเปล่า ไม่มีความปรารถนา ความต้องการและความคิดอะไรก็จะไม่ถูกหุบเหวลึกทำให้สับสน

แต่มนุษย์ขอเพียงมีจิตวิญญาณอยู่ ก็จะคิดอย่างต่อเนื่อง ผีก็เหมือนกัน...ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากมากที่จะอยู่รอดปลอดภัยในหุบเหวลึก

เมื่อตระหนักเรื่องนี้ จี้ฉางก็ตระหนักทันใด หุบเหวลึกตรงหน้าคล้ายไม่ขมุกขมัวคลุมเครือเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว!

เขารู้สึกถึงทิศทางได้ราง ๆ ด้วยตัวเองแล้ว!

ตอนนี้เอง จู่ ๆ ซู่เป่าก็ร้องขึ้นด้วยความดีใจ “ท่านอาจารย์ พี่อี้หรันอยู่ข้างหน้านั่นใช่ไหมคะ!”

หมอกลึกลับตรงหน้าถูกตำหนักพญายมดูดไปแล้วกว่าครึ่ง เห็นเงาร่างเล็ก ๆ อยู่ลิบ ๆ เดิน ๆ หยุด ๆ เหมือนหุ่นเชิด แต่กลับเดินไปข้างหน้าไม่หยุด...

ใช่ซืออี้หรันจริง ๆ!

“ใช่แล้ว” จี้ฉางเพิ่มความเร็วขึ้นอีกประมาณหนึ่ง

หาร่างพบแล้วก็จัดการง่าย ใช้รูปแบบการเรียกวิญญาณได้ ดูสิว่าจะเรียกเขากลับมาได้ไหม

แต่แล้วจู่ ๆ ก็มีเงาดำสายหนึ่งโฉบผ่านศีรษะของพวกเขาไปด้วยความรวดเร็ว!

หมอกลึกลับชั้นบนยังมีอยู่ พอตำหนักพญายมดูดหมอกลึกลับบริเวณใกล้เคียงไปแล้ว หมอกลึกลับที่อยู่ข้างบนก็ค่อย ๆ ทิ้งตัวลงมา

ด้วยเหตุนี้จึงเห็นเงาดำนั้นราง ๆ ไม่ชัดเจน

“ฮือ ๆ ๆ...” เสียงร้องไห้ดังขึ้นอยู่เหนือศีรษะพวกเขา

ซู่เป่าขนลุกซู่ เสียงร้องไห้นี้พิลึกมาก เหมือนเสียงร้องไห้ของผู้หญิง แต่ก็เหมือนเสียงร้องไห้ของเด็กเหมือนกัน

ไม่รู้ว่าเสียงเป็นอะไรไป เสียงร้องไห้ที่เปล่งออกมาถึงได้แปลก ๆ สยองขวัญมาก

“ใครน่ะ!” ซู่เป่าเงยหน้า

จี้ฉางกดศีรษะของเธอเอาไว้ “อย่ามอง อย่าสนใจ!”

ทุกอย่างในหุบเหวลึกประหลาดมาก ปากยักษ์ในตอนที่พวกเขาเพิ่งตกลงมาก็ด้วย

ราวกับสัตว์ประหลาดที่หนีออกมาจากขุมนรก แต่ตอนหลังกลับไม่เห็นมันปรากฏออกมาอีก

ซู่เป่ากระซิบตาม “ค่ะ ไม่สนใจ ไม่มอง...”

จับพี่อี้หรันกลับมาก่อนแล้วค่อยว่ากัน

จี้ฉางอุ้มซู่เป่า ไม่นานก็เหาะมาถึงหลังซืออี้หรัน

หลังจากยืนยันว่าเป็นซืออี้หรันไม่ใช่อะไรอย่างอื่นแล้วจริง จี้ฉางจึงเอื้อมมือเหน็บเขาอยู่ในอ้อมแขนแล้วเหาะไปข้างหน้าต่อ!

ซู่เป่า เอ๊ะ พี่อี้หรันถูกท่านอาจารย์หนีบอยู่ที่รักแร้แล้ว!

(ซืออี้หรัน “...”)

เจ้าสิ่งนั้นยังตามอยู่เหนือศีรษะเหมือนเดิม หัวเราะปนร้องไห้ จ้องพวกเขาตลอดเวลา